Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: kuiper στις 12/06/06, 15:58
-
Τώρα που έμαθα να αγαπώ.
Τώρα που έμαθα να αγαπώ
και στης ζωής το όνειρο ισορροπώ
τώρα που ξέρω τ' άστρα να διαβάζω
τον έρωτα μπορώ να μεταφράζω
τώρα που έχω το χρυσό κλειδί
που το ποθούσα από παιδί.
Τώρα μου λένε άλλαξε ο καιρός
κι' είναι γιά μένα βροχερός
είσαι μου λένε παρελθόν
δεν έχεις λόγο στο παρόν
δεν έχεις γνώμη μη μιλάς
είαι στα πόδια μας μπελάς.
Σου φτάνουν λένε οι αναμνήσεις
σε μιά γωνιά να τις μετρήσεις
και το παράπονο με παίρνει
φυσάει αέρας κι' η ζωή
φυλλορροή και γέρνει..
-
Μελαγχολικό και με τη χροιά της τρυφερής νοσταλγίας που σχεδόν σε κάθε σου γραφτό υπάρχει.
Επί της ουσίας τώρα...
Από τη ζωή , πόσο μάλλον από την αγάπη, οικειοθελώς παραιτούμαστε κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για μας...
Ο χρόνος διαφοροποιεί τη ματιά όχι τα μάτια ;) και το συναίσθημα δεν το αγγίζει καν...
Να 'σαι καλά Γιάννη, να μεταμφιέζεις την ψυχή σου με λέξεις και να την ακουμπάς στο χαρτί να ξαποσταίνει...
-
Έπρεπε να το είχα διαβάσει πριν από καμιά βδομάδα...μόνο καλό θα μου είχε κάνει...
-
Μελαγχολικό αλλά όμορφο Γιάννη! :)
[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]
-
Πηνεπόπη
Αν η ποίηση είναι η τέχνη της σύνθεσης λογοτεχνικών έργων
και οι απαντήσεις σου πηνελόπη λογοτεχνικά έργα είναι.
Νάσαι πάντα καλά.
P.D.L.
Με έβαλες σε πειρασμό,θ'άθελα να μάθω τι καλό θα σου έκανε!
πάντως σε ευχαριστώ νάσαι καλά.
Μαργαρίτα
Πάντα μ'έναν καλό λόγο σ'ευχαριστώ.