Κι όπως γυρεύω λίγο φως
θλιμμενα σύννεφα σκορπάνε
είναι ο κόσμος μου νεκρος...
ή όντως μόνοι μας πετάμε...?
Κι υστερα φεύγω να σωθώ...
με λιμάνι τον αερα...
το όνειρο ζει στο παρελθον
και μια διέξοδο ζητάει
Κι όπως κοιτώ τον ουρανό
φωτιές κοιμίζουν το φιλι μου
ένα άτρωτομ σκληρο "εγώ"..
ένα κομμάτι απ'τη σιωπή μου
και γ**ω τα ξενερωτα ηταν αλλα τελος παντων
συνεχιστε τις αλληλοφιλοφρονησεις