Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: underdog στις 01/07/06, 13:59
-
Σε κάποιο λιμάνι, βαθιά νυχτωμένος,
Με μάτσο αγνώστους, στους ξένους ο ξένος,
Συνάντησα ‘κείνη, με κέρασε μπύρα
Και μού’πε για ’κείνα που έλαχ’ η μοίρα.
Μου είπε γι’αγάπες που δήθεν τυχαία
Πλεχτήκαν, θεριέψαν, «στηθήκαν» ωραία,
Τα μάτια να κλείνουν, το στόμα να φράζουν
Κι αισθήματα κούφια παντού να μοιράζουν.
Μου είπε πως ‘κείνη τον έρωτα θέλει
Να’ρθεί σαν το κύμα σ’ατέρμονα έλη,
Στην άμμο να λιώσει τα πρόχειρα κάστρα
Εκείνων π’απλόχερα «χαρίζουνε τ’άστρα»
Επίσης θυμάμαι και ‘κείνο το δάκρυ
Να ρέει αργά στων χειλιών της την άκρη,
Το πόσο μισούσε τα τού «περιμένω»,
Πως νοιώθει σκαρί στα ρηχά καθισμένο.
Τα νιάτα της ξόδεψε σε στείρα ταξίδια
Μα μέσα δεν άλλαξε και μένει η ίδια,
Πιστά ν’ατενίζει θολούς οριζόντους
Πορείες να βγάζει για άγνωστους πόντους.
Την πλώρη κιαν έβαλε για πέλαγα νέα,
Και πάλι κατάντησε μόνη κι ωραία,
Σε τέσσερεις τοίχους βουβή, κλειδωμένη,
Την νέα ελπίδα να’ρθεί περιμένει…
-
Αυτά τα παραμυθιάρικα πολύ μου αρέσουν. Είναι σαν ιστορία έτοιμη να τραγουδηθεί.
Και το μέτρο σου πολύ σωστό. Με άρεσε πολύ.
-
Κι εμένα με άρεσε. Και επειδή έχω διαβάσει κι άλλα δικά σου εδώ, αυτό με άρεσε περισσότερο απ' όλα. :)
[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]
-
:)
Γι' αυτό και μόνο, νοιώθω ότι σου χρωστάω ένα τραγούδι...
ένα αισιόδοξο τραγούδι.
Καλό σου βράδυ αγαπημένο μου ημερολόγιο...
Αυτό το καλοκαίρι η αλκυόνη θα ζήσει και θα γράψει κι άλλα στις σελίδες σου!
-
Πανέμορφη η ιστορία σου! Συγχαρητήρια!! :)