Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιμερος στις 30/07/06, 10:40
-
Όταν τα μάτια τα σπαθιά
μέσα μου βαθειά κοιτάζουν
ψάχνω να βρω παρηγοριά
κει που οι θύμισες αράζουν
μεσα στην τόση ταραχή
το είναι μου αποστάτης
και μία χαμένη πια ψυχή
της πίκρας παραστάτης
τώρα ψεγάδι, όσης ανοχής
χρειάζεσαι για να το ζήσεις
ριμάδι της κάποιας αντοχής
π' άντεξε πολλές δονήσεις
σωρός ονείρων την αυγή
ικρίωμα ερωτικό φαντάζει
σαθρή θολή κατασκευή
μυαλού μου που σπαράζει
άντε να βρεις το πρωινό
τα κομμάτια να μαζέψεις
ένα πυρακτωμένο κιμονό
σ' άλογα του νου να ζέψεις
-
Θα σχολιάσω αυτό σου το ποίημα, που έχει πιο πολύ υλικό σχολιασμού!
Καταρχήν μιλάει για μια σχέση που τελείωσε; Μου ήταν λίγο θολό το τοπίο, ελπίζω να κατάλαβα σωστά.
Ως προς το μέτρο του (ως η γνωστή μετρολάγνος της κατηγορίας), δεν κρατάς τον αριθμό των συλλαβών ούτε τον σωστό τονισμό (πχ στην μόνο στην 5η στροφή τονίζονται οι 2ες συλλαβές). Αυτό του αφαιρεί τη μουσικότητά του, το κάνει κακόηχο κατ' εμέ.
Χωρίς παρεξήγηση (εξάλλου νομίζω ο σκοπός που το ανέβασες είναι η κριτική) νομίζω ότι δεν το δούλεψες όσο του άξιζε.
-
Σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου, δεν έχω βλέψεις στιχουργικές, απλά παραθέτω ένα πονημα που μπορεί και να είναι ποίημα...Μιχάλης