Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Desert Rose στις 26/10/06, 16:29
-
Πέρασαν μέρες που χεις φύγει από το σπίτι
μα την καρδιά μου τυραννάω συνεχώς
με πνίγει απόψε αυτή η γνώριμη η λύπη
μα πως φαντάστηκα πως όλα θα ναι αλλιώς;..
Μου πήρες την ανάσα μου το ξέρεις;
πνίγομαι στην άβυσσο που αφήνεις
κι όμως πρόλαβα και σε κανα να θέλεις
πριν κιόλας με γνωρίσεις να ξεφύγεις
Μικρή η ζωούλα μου, περνάει
τρέχω στους δρόμους σαν χαμένη, με κατηγοράω
"δε σου μαθαν πως τ' όνειρο κρατάει
λίγες στιγμές, μέχρι να πεις χαμογελάω;"..
Δε ζήτησα για μένα τίποτα να κάνεις
μη φοβηθείς μόνο καρδιά μου,είναι αρκετό
να είμαι δίπλα σου και συ να μην τα χάνεις
πες μου γιατί αυτό δε σου είναι εφικτό;
Με όσα κάνεις και μου λες αιμορραγώ
γίνομαι ράκκος και δεν είναι υπερβολή
μια αγκαλιά σου να' χα μoναχά εγώ
ευτυχισμένη μαθε πως θα ήμουνα πολύ
Και τώρα έφτασα να μένω να παρακαλάω
τον εαυτό μου να σε βγάλει απ' το μυαλό
μου είναι αδύνατο κι εγώ αγκομαχάω
σαν το πουλί που χάνεται...βουβό
Για σένα θα ταξίδευα μακρυά
όμως τον δρόμο παίρνω πίσω και γυρνάω
σπίτι μου είναι η μοναχική καρδιά
μόνο άκου όσα για σένα τραγουδάω...
-
Λοιπόν μικρή μου, διάβασα ένα πολύ όμορφο ποιηματάκι
που φαντάζομαι γράφοντας το να κύλησε στο χαρτί σου
και κάποιο δάκρυ.
Ξεχωρίζω δυο στίχους γιατί και σε μένα μάλλον ταιριάζουν.
κι' όμως πρόλαβα και σε κανα να θέλεις
πριν κι' όλας με γνωρίσεις να ξεφύγεις
-
Κοριτσάκι, πληγωμένο μάλλον, ίσως και όχι... Όταν πονάς όμορφα κερδίζεις για το μέλλον μια ακόμα υπέροχη ανάμνηση. Αυτό είναι ζωή! Κι αυτοί που φεύγουν... καλύτερα. Αφήνουν ελεύθερο χώρο γι' αυτούς που έρχονται με σκοπό να μείνουν!