Το Στέκι των Κιθαρωδών

Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 06/11/06, 14:47

Τίτλος: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 06/11/06, 14:47

Φεγγάρια ραγισμένα πλησιάζουν κι άπνοα οι νύχτες σιγούν
πίσω απ’ τα πρόσωπα μας, πάνω στα υγρά μας βλέφαρα
με λεπίδες κι ακόνια σκυφτά προσκυνούν,
δακρύζουν βροχερά κι αναμένουν να εξορκιστούν
σ΄ ένα κρύο αγκαθερό που όπως μες από δάση σκιερά
και από βουνά με ίχνη από ουρανό σαν φως σκιάς θα έρχεται.
Έχει δυο μέρες που ο χειμώνας πάτησε στη γη μου,
δίνοντας στους κήπους καινούργια πνοή
κι έναν μεγάλο θάνατο να ξεπλυθούν στους δρόμους
μ’ ένα καθρέφτισμα παγερό του ήλιου,
κι ήρθε καιρός με νυχιές και με δαγκώματα
να πλυθούμε κι εμείς σαν αντίμαχα θηρία
σαν δυο άγγελοι αδέσποτοι,
γλιστρώντας απ’ την κενή αθωότητα στην αχόρταγη γνώση
για έρωτα, για ένωση, για πόνο, μεταμορφώνοντάς μας
σ’ ότι πιο φωτεινό ο χρόνος θα φέρει στους τοίχους που υψώνουν…
στις όψεις που σφίγγουν…στις αποστάσεις που φώτισαν…
στους καθρέφτες που έσπασαν…στα όνειρα που τρόμαξαν…
στις γραμμές των χεριών μου που όπως άνοιξα την πόρτα σκότισαν…
Τέλος εδώ! για μια αρχή που θέλησα να ζήσω,
για έναν Θεό που θέλησα να δημιουργήσω,
για έναν δικό μου Θεό!
Παγωμένο το μέτωπο φωτίζω τώρα με λόγια και έννοιες,
Με ένοχες εκπνοές συνεχίζω να ζω κι έτσι θα ζω αιώνια,
να δημιουργώ σκοτώνοντας όνειρα κι αιτίες
για να μπορώ να θλίβομαι κι έτσι να υπάρχω καταφώτιστος
όσο ποτέ δεν θα μπορέσω να υπάρξω
και σελίδες λευκές ασήμαντες θα μετατρέπω σε φτερά
τρόπος μοναδικός για να βρίσκομαι ανάμεσα από αστέρια
εκεί που αχόρταγα βασιλεύει η σιωπή κι ήχος γήινος δεν φτάνει,
εκεί που η γαλήνη απροστάτευτη αγριεύει
τρέφοντας μας με ευχές.

Δική μου ευχή!
Να σβήσω από χάρτες, σύνορα και λίστες ανθρώπων
να ζήσω με τα σώματα του ουρανού
και έτσι να σβήσω καθαρός
κι ανέγγιχτος απ΄ τους ανθρώπους
πέφτοντας κάποια κρυστάλλινη βραδιά
σ΄ ακραίες εκτάσεις ανεξερεύνητων βυθών
και στη γη να υπάρξω μοναχά σαν έννοια
που ανέτειλε από ήλιους εξώκοσμους
κάποιου ποιήματος που ράγισε…



Κωνσταντίνος. Γ

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: συννεφάκι στις 06/11/06, 21:30

Παράθεση

Με ένοχες εκπνοές συνεχίζω να ζω κι έτσι θα ζω αιώνια,
να δημιουργώ σκοτώνοντας όνειρα κι αιτίες
για να μπορώ να θλίβομαι κι έτσι να υπάρχω καταφώτιστος
όσο ποτέ δεν θα μπορέσω να υπάρξω
και σελίδες λευκές ασήμαντες θα μετατρέπω σε φτερά
τρόπος μοναδικός για να βρίσκομαι ανάμεσα από αστέρια

Πολύ όμορφο... Ξεχωρίζω το παραπάνω, με εκφράζει..
Πόσο παράξενο ν'αποζητούμε τη θλίψη, για να νιώθουμε ζωντανοί..!
 

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 07/11/06, 09:45

Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια σου και τον χρόνο σου.
Είναι πραγματικότητα πως η θλίψη για ορισμένους ανθρώπους
κρατάει το κλειδί για μια μεγάλη αλήθεια.   

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: pinelopi στις 07/11/06, 17:18

Παράθεση από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 06/11/06, 14:47

...κι ήρθε καιρός με νυχιές και με δαγκώματα...

...γλιστρώντας απ’ την κενή αθωότητα στην αχόρταγη γνώση...
... μεταμορφώνοντάς μας
σ’ ότι πιο φωτεινό ο χρόνος θα φέρει στους τοίχους που υψώνουν…
στις όψεις που σφίγγουν…στις αποστάσεις που φώτισαν…
στους καθρέφτες που έσπασαν…στα όνειρα που τρόμαξαν…
στις γραμμές των χεριών μου που όπως άνοιξα την πόρτα σκότισαν…

να δημιουργώ σκοτώνοντας όνειρα κι αιτίες
για να μπορώ να θλίβομαι κι έτσι να υπάρχω καταφώτιστος
όσο ποτέ δεν θα μπορέσω να υπάρξω
και σελίδες λευκές ασήμαντες θα μετατρέπω σε φτερά
τρόπος μοναδικός για να βρίσκομαι ανάμεσα από αστέρια

- δυνατή απεικόνιση του χρόνου

- Κενή αθωότητα; Αχόρταγη γνώση; Γύρω μας υπάρχει απούσα αθωότητα και κενή και στείρα γνώση. Επί της ουσίας το σχόλιο και μόνο.

- Οι τελευταίοι πέντε στίχοι που έχω παραθέσει είναι καταπληκτικοί! Μονάχοι τους είναι ένα ολόκληρο ποίημα.
Έστω κι αν δεν υιοθετώ τη θλίψη σαν στάση ζωής παρά μόνο σαν αναγκαίο μέσο μεταφοράς ενίοτε,  προς έναν καλύτερο τόπο.

Χαίρομαι να σε διαβάζω.

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 08/11/06, 09:22

Πηνελόπη σ' ευχαριστώ για τη στιγμή που αφιέρωσες στο γραπτό μου
και για της σκέψεις που μου άφησες αν και κάποιες θα έλεγα πως είναι
...αρκετά θλιβές...
(Γύρω μας υπάρχει απούσα αθωότητα και κενή και στείρα γνώση)
...μα αληθινές....

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: Μαργαρίτα Π. στις 08/11/06, 18:46

Παράθεση από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 06/11/06, 14:47

Δική μου ευχή!
Να σβήσω από χάρτες, σύνορα και λίστες ανθρώπων
να ζήσω με τα σώματα του ουρανού
και έτσι να σβήσω καθαρός
κι ανέγγιχτος απ΄ τους ανθρώπους


[/b][/i]

Κωνσταντίνος. Γ

Δική μου πρόταση!
Να σβήσεις από το χάρτη του μυαλού σου λίστες κακών ανθρώπων. Έτσι θα κάνεις χώρο για τους καλούς που κάπου υπάρχουν και θα έρθουν κάποια στιγμή στη ζωή σου, ίσως και χωρίς να το περιμένεις. Άσε τα σώματα του ουρανού εκεί που βρίσκονται, μείνε στη γη και ζήσε! Και μη φοβάσαι τη ζωή, στο χέρι σου είναι να την κάνεις να σε φοβάται εκείνη! Και μην κοιμάσαι αγκαλιά με τη θλίψη, δεν είναι και η καλύτερη ερωμένη!
Φιλικά,  :)
Μαργαρίτα.

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: Kli Klis στις 08/11/06, 19:36

Δεν έχω λόγια... Αν κάποια στιγμή καταφέρω να ξεπεράσω ό,τι διάβασα και να σκεφτώ λίγο καθαρά θα γράψω ένα σχόλιο της πρόκοπής... Για την ώρα μόνο να ανοιγοκλείσω μπορώ το στόμα μου χωρίς να βγάζει ήχους και νόημα...

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 09/11/06, 09:12

Μαργαρίτα η συμβουλή σου έχει ξεχωριστώ βάρος για μένα θα την ακούσω
και που ξέρεις ίσως και να την προσπαθήσω...

φίλε μου Kli Klis σ' ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιέρωσες στο γραπτό μου
τα σχόλια σου πραγματικά με κολακεύουν, σ' ευχαριστώ και θα αναμένω το σχόλιο σου.

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: Μαργαρίτα Π. στις 09/11/06, 13:00

Κωνσταντίνε πρόταση είναι, όχι συμβουλή, κι ούτε την είδα Φρόιντ ξαφνικά. Δεν σχολίασα τον τρόπο γραφής σου γιατί τα έχουμε ξαναπεί, ξέρεις ότι μου αρέσει, γι' αυτό άλλωστε διαβάζω τα γραπτά σου.
Από κει και πέρα. Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που δεν έχει ζήσει δύσκολες ως πολύ δύσκολες στιγμές. Μας έχουν απογοητεύσει, μας έχουν προδώσει, μας έχουν απορρίψει, μας έχουν κοροϊδέψει, κάποιοι έχουμε χάσει πρόσωπα που αγαπάμε, και λογικό είναι όλα αυτά να μας προκαλέσουν θλίψη, το αντίθετο θα ήταν παράλογο, να μας συμβεί κάτι δυσάρεστο και να κάνουμε πάρτι π.χ. Λογικό είναι επίσης μετά από κάτι δυσάρεστο που μας έχει συμβεί να αποτυπώσουμε τα συναισθήματά μας σ' ένα φύλλο χαρτί ή - για όσους γράφουν μουσική - να γράψουμε μια μελαγχολική μελωδία. Όλα αυτά όμως μετά το αρχικό σοκ, που κάποια στιγμή πρέπει να βρούμε το θάρρος να το ξεπεράσουμε όσο δύσκολο κι αν είναι. Επίσης είναι λάθος να πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι - κάτι που λίγο πολύ όλοι έχουμε πει ή σκεφτεί μετά από μία απογοήτευση. Απλά επειδή "όποιος καει στο χυλό, φυσάει και στο γιαούρτι", προσέχουμε λιγάκι - όχι λιγάκι, πολύ.
Με δυο λόγια - και συγγνώμη για τη φλυαρία - αισθανόμαστε θλίψη - λογικό - αν μας συμβεί κάτι δυσάρεστο. Και σ' αυτή την περίπτωση, λυγάμε μεν, δεν σπάμε δε. Και βέβαια δεν υιοθετούμε τη θλίψη ως στάση ζωής - σου το έχουν ήδη επισημάνει λίγο παραπάνω και συμφωνώ. Από κει και πέρα, το πώς θα ζήσει κάποιος τη ζωή του αφορά τον ίδιο, γι' αυτό μη φανταστείς ότι σου κάνω κήρυγμα αυτή τη στιγμή ή προσπαθώ να σου επιβάλλω τη γνώμη μου. Απλά τη λέω, that's all! OK?  :)

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 09/11/06, 13:45

ok κοπέλα μου, χαίρομαι να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τον άνθρωπο
όπως του λόγου σου ειλικρινά μ' αρέσει αυτό, μ' αρέσεις κι εσύ,
μα άκουσε με λίγο αν θα ήθελες να με καταλάβεις,
δεν υιοθετώ την θλίψη σαν στάση ζωής αν με γνώριζες θα καταλάβαινες
μα σαν έναν υπαρκτό λόγο έμπνευσης και δημιουργίας
και μην ξεχνάς όπως κι εσύ είπες όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί
συμφωνώ με τις απόψεις σου μα στη ζωή μου έμαθα να σκέφτομαι και να δημιουργώ
σαν ξεχωριστή, μοναδική οντότητα όπως όλοι θα έπρεπε, έμαθα ν' αφήνομαι ελεύθερος και να μην φοβάμαι συναισθήματα και σκέψεις απλά να τα δέχομαι και να τα αντιμετωπίζω,
έμαθα να μην γελάω επειδή κι ο κόσμος γελάει η επειδή θα πρέπει να γελάω
ούτε να λυπάμαι αν ο κόσμος λυπάται, δεν δέχομαι κανένα κατεστημένο, καμιά μόδα,
λειτουργώ αυτόνομα κι έτσι όπως νιώθω, αν λοιπόν νιώθω θλιμμένος καλοδεχούμενο και υπέροχο
γιατί έτσι νιώθω ζωντανός κι αν χαίρομαι ισχύει το ίδιο.
Προς το παρόν αυτά τα λίγα Μαργαρίτα μου για μένα,
χάρηκα για τον διάλογο μας γιατί πιστεύω οτι είσαι αρκετά συγκροτημένο άτομο
με πόδια να πατάνε γερά στη γη, φαίνεται να πέρασες αρκετά στη ζωή σου και να τα ξεπέρασες
το ίδιο ισχύει και για μένα απλά εγώ δεν θέλω να τα ξεχνάω.

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: akarayan στις 12/11/06, 14:00

Είχα πεθυμήσει την γραφή σου φίλε κι’ έτσι μπήκα στο kithara μετά από καιρό…..
Σε διάβασα ξανά!!!!!!
Να ’σαι καλά!

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: lora_pap στις 12/11/06, 18:40

Ήταν λίγο συγκινητικό  :'( . Απίθανο πάντως. Σε κάνει να ελπίζεις στο καλύτερο (μάλλον).

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 13/11/06, 09:23

Ανδρέα φίλε μου μετά απο καιρό σ' ευχαριστώ ακόμη μια φορά.

maraua σ' ευχαριστώ κατ' αρχήν για τον χρόνο σου.
Η αλήθεια είναι πως εκφράζω κάτι καλύτερο προς τον χρόνο, προς το μέλλον, προς τη ζωή,
μέσα απ' αυτό το γραπτό έστω κι αν φαίνεται θλιμένο...έστω κι έτσι...πάντα για κάτι καλύτερο...

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: Spartinos στις 14/11/06, 11:22

Τέλος εδώ! για μια αρχή που θέλησα να ζήσω,
για έναν Θεό που θέλησα να δημιουργήσω,
για έναν δικό μου Θεό!

ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟ

Τίτλος: Απ: Ραγίσματα κι ευχές…
Αποστολή από: (Κωνσταντίνος. Γ) στις 15/11/06, 08:47

Φίλε μου spartinos, σ' ευχαριστώ απλά μέσ' απ' την καρδιά μου σ' ευχαριστώ.