Ματια μου
προσπαθω να δραπετευσω
απ'τον δικο σου πειρασμο...
Αναρωτιεμαι αν πρεπει
να δρασκελισω,
πανω στην σκονη του πιανου,
αν πρεπει να αναγνωρισω παλιες μας αναμνησεις!
Ματια μου,
τα λαθη μου εκεινα σε στερεψαν!
Να'ξερα μονανα
Πως;
πως να δωσω αυτο το σωμα,
σταχτη στο βλεμμα σου να γινει,
αγριος που θα ειναι ο αγερας ,
απλα να με σκορπισει
σα στρατιωτακι,
σε μιαν απομακρη νυσιδα
να νιωθω οτι εγινα γερακος
ενα ματσο από βοτσαλα
ετσι σαν απο κεινα που ξεπεταχτηκαν
φετος το χειμωνα,
μεσα από τουτη την αγριοθαλασσια…
Ματια μου,
Δεν ξερω αν απλα ένα συγγνωμη αρκει…