Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Mana Sama στις 31/12/06, 22:46
-
She is the sweetest of God's creations,
sent to me by chance,
I was near her for some time,
a nymph of song and dance...
Her grace is unfathomable,
her gray eyes haunt my dreams,
her smile as sweet as life itself,
and perfect by all means...
Her voice is soft, enchanting,
her body frail and fine,
she is cheerful, loving, beautiful,
Refreshing, young and kind...
She is my muse my grand goddess,
she is my life my passion,
inspiring me with love and strength,
A bastion of compassion...
Though I cannot reach her yet,
and though I miss her,
each thought of her will keep me warm,
Until we meet again...
Εντάξει, ξέρω, έχω γίνει τρομερά βαρετός με τα αναλατά μου ρομαντικοτέτοια ποιήματα... ::)
Τέσπα, μ'ενδιαφέρει, όπως πάντοτε η άποψή σας.
-
Φωναξ' τε εναν γιατρο, καποιος οχι μονο δαγκωσε αλλα την εχει λιωσει την καημενη τη λαμαρινα!!!!!!!!!
;)
Ωραιο παντως το ποιηματακι!!!!
-
Φωναξ' τε εναν γιατρο, καποιος οχι μονο δαγκωσε αλλα την εχει λιωσει την καημενη τη λαμαρινα!!!!!!!!!
;)
Ωραιο παντως το ποιηματακι!!!!
Άσε, φίλε, η λαμαρίνα πλέων έχει γίνει...
Φχαριστώ για τα καλά σου λόγια πάντως. Και σ'ευχάριστώ για το κουράγιο που μου δίνεις (μέσω μσν) ;)