Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: amfenster στις 01/01/07, 18:49
-
Πες ό,τι θες
Εγώ θα μείνω να σ’ ακούσω
Πάντα μ’ αρέσει να σ’ ακούω να μιλάς
Τι κι αν δεν έχω άλλο γέλιο να σε λούσω
Τι κι αν αλλού σκορπάς το φως όταν γελάς
Μόνο μην πεις
Μη να χαρείς, μην πεις ξανά
Πως μόνη σου παρηγοριά τη νύχτα έχεις
Πως θέλεις γρήγορα η μέρα να περνά
Για να μπορείς πίσω από τ’ όνειρο να τρέχεις
Μην πεις πως θες
Ήσυχα και με σβησμένο φως
Να μένεις μόνος με τις ώρες στο κρεβάτι
Πως το σκοτάδι μόνος σου μεινε αδερφός
Και δεν αντέχεις των ανθρώπων την απάτη
Γιατί το ξέρεις
Πόσο αυτά τα λόγια με πονούν
Πως μου στερούν τη δύναμη απ’ τα χέρια
Για να μπορέσω εκείνο που άλλοι δεν μπορούν
Να σε κρατώ ψηλά πολύ κοντά στ’ αστέρια
Γύρω σου δες
Δες πόσο έχουν όλα ησυχάσει
Λες και στο θάνατο αφέθηκαν μεμιάς
Ως κι η ανάσα μου παλεύει να σωπάσει
Ως και οι χτύποι σταματήσαν της καρδιάς
Μα μίλα εσύ…
Για πάντα εγώ σκυφτή θα μένω
Να σ’ αφουγκράζομαι και να σκορπώ στη γη
Που δεν κατάφερα να πάψω να προσμένω
Και που συνήθισα να ζω μες στη σιωπή
«Δικά μου οι στίχοι απ’το αίμα μου παιδιά
Μιλούνε μα τα λόγια σαν κομμάτια
Τα δίνω από την ίδια μου καρδιά
Σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια»
(Κ. Καρυωτάκης, «Οι στίχοι μου»)
-
Και σου εύχομαι καλή μου να μην πάψεις καθόλου να προσμένεις!
Η προσμονή και η συνήθειά σου κάνουν έναν υπέροχο συνδιασμό δημιουργικότατο!!!
Αχ,και να το ανταλλαγμα της σιωπής σου! Το'χεις μποστά σου....!
Έχω ταυτιστεί και με τους δύο ήρωες του συγγράμματός σου...Γιατί για'μένα καταβάθος κάπου μπερδεύονται τα όρια τους και γίνοται ένα οι δυο σου ήρωες....
Ευχαριστώ...
-
Φιλενάδα γι αλλη μια φορά πάρα πολύ καλή προσπάθεια.
Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερα εύκολα να διακρίνω τη μορφή των ηρώων σου και μ άρεσε αυτό.
Θα ζητήσω διευκρινίσεις εν ευθέτω χρόνω....
-
Έτσι είναι Φυσαλίδα μου, η χωρίς ελπίδα προσμονή και η σιωπή τέτοια αποτελέσματα έχουν...
Εγώ σε ευχαριστώ :-*
Ιωάννα, δηλαδή τις άλλες φορές μπόρεσες και την ξεχώρισες τη μορφή των ηρώων ??? Χμμμμ ενδιαφέρον...
Τότε εγώ θα πρέπει να ζητήσω διευκρινήσεις, γιατί ακόμα δεν το έχω καταφέρει... ;D
Σ' ευχαριστώ που με στηρίζεις...
-
''Μα μίλα εσύ…
Για πάντα εγώ σκυφτή θα μένω
Να σ’ αφουγκράζομαι και να σκορπώ στη γη
Που δεν κατάφερα να πάψω να προσμένω
Και που συνήθισα να ζω μες στη σιωπή''
Μην ζεις μεσα σε μια σιωπη,μην αφηνεις ποτε τον εαυτο σου ετσι!Παντα,να μιλας και να βγαζεις αυτα που εχεις μεσα σου!Μπραβο Ηλιαννα,πολυ ωραιο!!!Συγχαρητηρια!
-
Τελικά οι στίχοι ''αποδοχής'' πάντα μου έμοιαζαν πολύ πιο δυνατοί από τους στίχους που ''διεκδικούσαν'' κι αυτοί οι στίχοι σου μου το επιβεβαιώνουν άλλη μια φορά.
Μου άρεσε πολύ.
-
Ίκαρέ μου, τη σιωπή δε μας την επιβάλουν, τη διαλέγουμε. Είτε από φόβο, είτε από εγωισμό, είτε από αδυναμία... Μας "βολεύει" κιόλας καμιά φορά... Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
Οι στίχοι pinelopi μπορούν να είναι δυνατοί ή αδύναμοι ανεξάρτητα από το νόημά τους (νομίζω εσύ το ξέρεις αυτό καλύτερα από μενα). Χαίρομαι που τούτους εδώ τους βρίσκεις δυνατούς και που, τελικά, η δύναμή μου κρύβεται στις... αδυναμίες μου. Ευχαριστώ θερμά.
-
Το καλό πρέπει να 'ναι πάντα πάνω στον αφρό!
Το σκοτάδι εκτός απο ελκυστικά τρομακτικό,
είναι και τρομακτικά ελκυστικό!
Keep doing, it, so goood!
Let me be your base!
(Άγνωστος άγγλος ποιητής)
Το ειδικό βάρος του καλού *,***
Μπράβο,μπράβο. :D
-
Υπέροχο κι ετουτο σου αγαπημενη Ηλιάννα. Κατέχεις την μυστική τέχνη που όλα όπως λεει κι ενας μεγάλος μας, ολα , σιωπές, φωνές , δάκρυα,πέτρες κι αίματα μεσα στο μυστικό εργαστήρι σου και με το βαθυ κανάκι γίνονται όλα πνεύμα.
Διάβασα κι εθαύμασα και καπου καπου στεγνωσα κιόλας κι ενα σφίξιμο στο στηθος και μια δυσκολια αναπνοής.
Μ αιχμαλώτισε κι αυτος ειναι ο λογος που ενω απο την πρωτη πρωτη στιγμή ηθελα να το σχολιασω , το ξαναδιαβαζα κι ελεγα θα επανελθω κι ετσι καπως καθυστερησα.
Βεβαια σημερα ενω ειχα ετοιμασει αλλα να γραψω πως ξαφνικα οι καρυωτακικοι σου στο τελος στιχοι μου φερανε στο νου καποιους αλλους στιχους του Καρυωτακη που ειναι καπως ετσι¨
"...Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:/"Ποιός αδοξος ποιητής", θέλω να πούνε,/ "την εγραψε μιαν ετσι πενιχρή/ μπαλαντα στους ποιητές άδοξοι που ΄ναι;" "
Εγω σ ευχαριστω , γιατι σε αυτο το στέκι η τεχνη σου, μας οδηγει στα ψηλα αλώνια και μας μαθαινει όλους!!!!!!!!!!! ;) :)
-
Ελκυστικό και τρομακτικό το σκοτάδι, ναι, oatdp... Και κάλυψη και καταφύγιο καθημερινό που χωράει τις παραλήψεις της ημέρας και συχνά τις αναπληρώνει. Τίποτα καλύτερο όμως από τ' ανοιχτά παράθυρα και το φως... Ευχαριστώ.
Για σένα, Γιώργο, τι να πω? Το "ευχαριστώ" σου το ΄χω πει τόσες φορές που πια αισθάνομαι αρχίζει να χάνει την αξία του... Άλλωστε, ό,τι και να πω, ξέρεις εσύ... Πολύ όμως θα θελα να μάθω κι αυτά τα "άλλα" που ο Ιδανικός Αυτόχειρας απέτρεψε...
-
Εντυπωσιακή η υποταγή που δηλώνουν οι στίχοι σου.
Με συγκίνησαν.
-
"...Γύρω σου δες
Δες πόσο έχουν όλα ησυχάσει
Λες και στο θάνατο αφέθηκαν μεμιάς
Ως κι η ανάσα μου παλεύει να σωπάσει
Σταμάτησαν ως και οι χτύποι της καρδιάς.
Μα μίλα εσύ…"
Τα λόγια σου κι η παράθεσή σου από τον Καρυωτάκη
όπως κι όλο το ποιήμα σου , είναι συγκινητικά .
ΥΓ
Έκανα μια μικρούλα αλλαγή , έτσι , για το μέτρο . :)