Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιμερος στις 13/01/07, 21:24
-
Ανάσανε βαθιά και νοιώσε να σε γεμίζει η ζωή
ανάσανε μ' ορμή, νοιώσε ότι αξίζει να υπάρχεις
αποφάσισε πως είσαι του κόσμου η μικρή πνοή
αποφάσισε να είσαι το κέντρο και να υπάρχεις
άφησε τους άλλους, όπως είσαι να σ' αγαπήσουν
άφησε τους άλλους όπως κι αυτοί στην ψυχή σου
ζέστανε γλυκά χαμόγελα, άστα στα χείλη να ζήσουν
ζέστανε, το αίμα που ψυχρό κυλά, στην ορμή σου
αγάπησε τους εφιάλτες σου κι αυτοί θα χαθούν
αγάπησε τις αμαρτίες σου κι αυτές θα στοιχιώσουν
κράτησε τις επιθυμίες σου φλογερές όσο θα ζουν
κράτησε τις φαντασιώσεις σου και θα σε οργώσουν
έφτασες να πλάσεις όνειρα με μάτια ανοιχτά στοχάσου
έφτασες να κάνεις ίδια λάθη όλων των κακών στιγμών
μείνε μακριά από σκοτάδια των καιρών και χάσου
μείνε μακριά από ριμάδια κάποιων άλλων στεναγμών
μα ζήσε
-
Όμορφες σκέψεις, αλλά σαν ποίημα θέλει δουλειά ακόμα. Ο πρώτος στίχος δίνει την εντύπωση πεζού κειμένου και δυστυχώς προϊδεάζει για το υπόλοιπο, η προσπάθειά σου όμως αξίζει για μεγαλύτερη προσοχή. Ιδίως στην τελευταία στροφή δείχνεις πραγματικό ταλέντο που βέβαια απαιτεί δουλειά για να αναδειχθεί.
Η ιδέα σου για κλίμακα νοημάτων στις αρχικές λέξεις των στίχων (δεν ξέρω αν αυτό πραγματικά ήθελες να αποδώσεις, το υποθέτω) είναι πολύ καλή.