Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: συννεφάκι στις 28/01/07, 03:42
-
Αυτό εκεί έξω το θεριό που μαίνεται και βρυχάται
πόσες φορές προσπάθησα όνομα να του δώσω..
Θα τ’ ονομάσω κραυγή.
Κραυγή όλη δική μου.
Είναι ο αγέρας τάχα, ή από μέσα μου
βγαίνει η θαλασσοταραχή?
Γλάροι σκορπίζουν μικρές άσπρες πινελιές
πάνω στο γκρίζο της κραυγής μου.
Σαν από αόρατο νήμα κρέμονται πάνω
από κύματα, αφρούς και διαθέσεις,
μετέωροι, ξεγελιούνται πως τάχα πετάνε..
Είναι που πάντα ξεγελά η ματαιότητα.
Είναι η θάλασσα τάχα αγριεμένη
ή βγήκε στη στεριά για να με πάρει μαζί της?
Παραβγαίνουν τα κύματα πάνω στο τζάμι του νερού.
Με θάρρος εκπληρώνουν τον σκοπό τους,
την αυτοκαταστροφή τους,
χτυπώντας το λευκό, αφρώδες σώμα τους στα βράχια.
Ένα τσίμπημα την ψυχή μου κεντρίζει,
η ζήλεια,
για όλες τις φορές που θάρρος δεν έδειξα..
Ρέουν αδιάκοπα τα ρεύματα του αγέρα.
Είναι η ροή αδιάκοπη του χρόνου,
που τον αγέρα έκανε κραυγή,
τη θάλασσα θεριό,
τα χρώματα γκρίζα,
και μου στερεί τον ύπνο..
Μην τύχει και ξεχάσω..
Αυτό εκεί έξω το θεριό,
που αγκομαχά και πνίγεται
δεν είναι αγέρας..
Είναι της νύχτας μου το αιώνιο γιατί,
το πρέπει και το όχι,
που μέσα μου δεν άντεξαν πια να στριμώχνονται
και επαναστάτησαν..
Στο έλεος του αγέρα οι σκέψεις μου..
Πεισματικά θα κλείσω τ’ αυτιά μου
ακολουθώντας την Παρόρμηση
- πόσες φορές κι’ αν κάλπασα στην πλάτη της!-
και μ’ ένα ζευγάρι δανεικά φτερά
απόψε
θα πετάξω..!
-
Γλάροι σκορπίζουν μικρές άσπρες πινελιές
πάνω στο γκρίζο της κραυγής μου.
Σαν από αόρατο νήμα κρέμονται πάνω
από κύματα, αφρούς και διαθέσεις,
μετέωροι, ξεγελιούνται πως τάχα πετάνε..
Συννεφάκι,<<έγραψες>>!Λεωνίδας
Στο έλεος του αγέρα οι σκέψεις μου..
Πεισματικά θα κλείσω τ’ αυτιά μου
ακολουθώντας την Παρόρμηση
- πόσες φορές κι’ αν κάλπασα στην πλάτη της!-
και μ’ ένα ζευγάρι δανεικά φτερά
απόψε
θα πετάξω..!
Να είσαι πάντα καλά!
-
"...γλάροι σκορπίζουν μικρές άσπρες πινελιές
πάνω στο γκρίζο της κραυγής μου.
Σαν από αόρατο νήμα κρέμονται πάνω
από κύματα, αφρούς και διαθέσεις,
μετέωροι, ξεγελιούνται πως τάχα μου πετάνε.
Είναι που πάντα ξεγελά η ματαιότητα...."
Έγραψες πάρα πολύ ρομαντικά ,
και ταυτόχρονα κατάργησες το ρομαντισμό .
Όμορφα το έκανες πάντως ... :)
-
''και μ’ ένα ζευγάρι δανεικά φτερά
απόψε
θα πετάξω..! ''
Στον αγερα τα φτερα σου ποτε μη τα βγαζεις,σε ξενο νησι θα καταληξεις,ανεμοδαρμενη παλι απο αυτην τη θαλασσοταραχη!;) Καθε σου γραπτο εχει κατι το διαφορετικο απο καθε αλλο!Αυτο προσωπικα μου βγαζει πολυ ενταση!Δυσκολες οι θαλλασες συννεφακι,δυσκολοι και οι καιροι!Συγχαρητηρια ειναι παρα πολυ καλο και ζωντανο!
-
Πολύ ωραίο κορίτσι μου και να θυμάσαι, όχι τάχα, ευτυχώς, αλήθεια πετάνε...
-
Όμορφο. Σαν ζωγραφιά!
Μου θύμισε κάποιους στίχους του Αλμπέρτι.
Έψαξα και τους βρήκα:
"Θα σε προσμένω εγώ, ξεψυχισμένος,
σπαθόχορτο στις αψηλές μοναξιές,
πληγωμένος του αγέρα, απ' τη φωνή σου,
μόνη στις θύελλες, αποζητημένος."
Να 'σαι καλά συννεφούλα και να 'χεις πάντα γλυκόπνοους ανέμους συντροφιά στα φτερά σου.
-
Κατάθεση ψυχής.
Αγωνία ...Προσδοκίες.
-
Eνώνω τη μικρή μου φωνή με τη κραυγή του ποιητικού σου λόγου γλύκο μου συννεφάκι....Αφήνομαι κυριολεκτικά και μεταφορικά στο έλεος του νοτιά αν είναι να μου φέρνει τέτοια στιχάκια....
Και δεν με νοιάζει καθόλου,μα καθόλου για το πόσο σε εκνευρίζει αυτός ο νοτιάς όταν μπερδεύει τα μαλλιά σου....εγώ θα εύχομαι να έρχεται, να σε ξυπνά ( ;D χι, χι, χι ;D) και να γράφεις τέτοια πανέμορφα στιχάκια για όλους εμάς.... ;D :D ;D
Ευχαριστούμεεεεε!!
:-* :-* :-* :-*
-
Πολύ ομορφο! ;) Μπράβο σου, σ'ευχαριστουμε που το μοιράστηκες μαζί μας!
-
oatdp (Λεωνίδα),
λιοντάρι,
illianthe,
Ίκαρε,
Κωνσταντίνε Γ.,
Ιανέέέ! ( :))
Δημήτρη,
αστεράκι,
great king rat,
ευχαριστώ παααρα πολύ για τα σχόλια,
τις συμβουλές
αλλά και για τη συντροφιά
σ' αυτό εδώ το ξέσπασμα...
Νά 'στε όλοι καλά...
:) :)
-
Εμενα μου αρεσε,οπως και τους αλλου εξαλλου.Μου εδωσε την αισθηση οτι παντα υπαρχει ελπιδα εστω και δανεικη.Ευχριστω και μπραβο σου. :-*
-
Με θάρρος εκπληρώνουν τον σκοπό τους,
την αυτοκαταστροφή τους,
Ένα τσίμπημα την ψυχή μου κεντρίζει,
η ζήλεια,
για όλες τις φορές που θάρρος δεν έδειξα..
Είναι η ροή αδιάκοπη του χρόνου,
που τον αγέρα έκανε κραυγή,
τη θάλασσα θεριό,
τα χρώματα γκρίζα,
και μου στερεί τον ύπνο..
Μην τύχει και ξεχάσω..
Η συνεχεια της αδιακοπης ροης του, ειναι να γαληνεψει ξανα τη θαλασσα,
να δωσει ζωντανια στα χρωματα,φρεσκαδα στο προσωπο σου,
και λαμψη στα ματια σου... ειναι η νομοτελεια του μελλοντα...
ωστοσο φροντισε τα δικα σου φτερα, να 'σαι ετοιμη... :)
Οσο για το ποιημα... η κραυγη σου ακουστηκε ;)
-
anabel, ευχαριστώ πολυ για τον χρόνο που διέθεσες, και, ναι,
ελπίδα πάντα υπάρχει, αν και είναι πιο σωστό να μην την
δανείζεσαι.. αλλά να την αντλείς απο μέσα σου..
Τα δάνεια θέλουν κι' ανταλλάγματα..! :)
argentina, όμορφη η στιγμή που περιγράφεις..
Τόσες μέρες πέρασαν..
..κι' ακόμα περιμένω..
Δεν έχω φτερά καλή μου..
σαν συννεφάκι, με τις πνοές των ανέμων
πορεύομαι..!
Κι' αν είναι μικροί και παιχνιδιάρηδες,
τότε... απολαμβάνω το ταξίδι! :)
Σας ευχαριστώ και τις δυο! :-* :-*
-
Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πολύ καλό! Με "φύσηξες!!!"
-
Καλή σου μέρα
πάρα πάρα πολύ καλό. Μια ζωγραφιά.
-
....
qrusticks
kuiper
ευχαριστώ πάρα πολύ...!
Τέτοια αποδοχή - υποδοχή δεν την περίμενα..
Σας ευχαριστώ όλους,
είναι σημαντικό για μένα.. το ότι ακούστηκα..
ίσως να φώναξα αρκετά δυνατά..! ;)
-
Μετά την φουρτούνα έρχεται η νηνεμία. Να θυμάσαι αυτό στις δύσκολες ώρες. Αλλά ακόμα και σε αυτές τις ώρες μπορείς να βρεις μια κάποια λύτρωση. Που και που χρειάζεται ένα ανακάτεμα των σκέψεων, όπως ανακατεύονται τα μαλλιά σου που μετά θα χτενίσεις με επιμέλεια. Είναι κακό να μένουν στάσιμες οι σκέψεις. Άσε τον αέρα να τις ταξιδέψει τις μακριά. Τις άσχημες σκέψεις άφησε τες εκεί μακριά. Επέστρεψε με τις καλές, θα έχουν πάρει τον αέρα τους, θα έχουν καθαρίσει, και θα επιστρέψουν αναζωογονημένες.
Σ' ευχαριστώ για τις έντονες και δυναμικές εικόνες του λόγου σου.
-
........
Είναι που πάντα ξεγελά η ματαιότητα.
.......
Μην τύχει και ξεχάσω..
.......
Αυτό εκεί έξω το θεριό,
που αγκομαχά και πνίγεται
δεν είναι αγέρας..
Είναι της νύχτας μου το αιώνιο γιατί,
το πρέπει και το όχι
.......
Τα σημεία που σε μένα είχαν πολλά να πουν τα έκλεισα στην παράθεση (αχ τι εύκολα που κλείνουμε σε κουτάκια τις λέξεις).
Να μην πετάς με δανεικά φτερά, θα συνηθίσεις την άπλα του ουρανού και κάποτε θα στα ζητήσουν πίσω ;)
Όλο το ποίημά σου είναι μια εικόνα γεμάτη υπαρξιακά ερωτήματα.
-
Βραζίλη, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια..
Οι κακές σκέψεις είναι συνήθως απρόσκλητοι επισκέπτες, δεν ξέρω πώς να τις διώχνω..
Είμαι κάπως.. φιλόξενη!! :)
pinelopi, στο μυαλό μου είσαι...!
Ευχαριστώ, νά 'στε καλά..!