Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: R.H.C.P στις 09/02/07, 23:00
-
Πολλές φορές προσπάθησα να ξεφύγω από τη ζωή μου
και πάντα έτρεχα
και ο χρόνος μαζί μου.
Ο χρόνος έτρεχε και τα χρόνια,οι έρωτες,η αγάπη πέρνουσαν μαζί του
και εγώ έψαχνα έναν κρυμμένο παράδεισο.
Ένα πέρασμα γρήγορο,γιατί εγώ ανακάλυπτα έναν ουτοπίκο κόσμο
τρέχοντας χωρίς να προλάβω να ζήσω τίποτα.
Το μυαλό μου έτρεχε και αναζητούσε
ποτέ ομως δεν ευχαριστήθηκε
ο παράδεισος είχε γίνει κόλαση.
Εγώ ομως συνέχισα να τρέχω και να τρέχω
για να προλάβω τι άραγε;
Αγάπησα και πόνεσα και πίστεψα ότι άμα ο χρόνος τρέξει ακομα περισσότερο
θα ξέχασω και ότι στον παράδεισο μου θα ήμουν ευτυχισμένη.
Καί ομως δεν ξέχασα.Ακόμα θυμάμαι.
Και πλεόν χαίρομαι που θυμάμαι και έψαξα
αυτό μου δίνει ζωή
και έτσι συνεχίζω να ζώ
ακόμα και όταν ο χρόνος τρέχει
και μάζι του και εγώ.
:) :)
-
Εμενα μου αρεσε.Στην αρχη ηταν καπως απαισιοδοξο,εκει με τον παραδεισο που εγινε κολαση,αλλα ενταξει στο τελος αλλαξε το κλιμα,ειχε μια νοτα νοσταλγιας και αισιοδοξιας.
-
.
Καί ομως δεν ξέχασα.Ακόμα θυμάμαι.
Και πλεόν χαίρομαι που θυμάμαι και έψαξα
αυτό μου δίνει ζωή
και έτσι συνεχίζω να ζώ
ακόμα και όταν ο χρόνος τρέχει
και μάζι του και εγώ.
:) :)
Tι αλλο μετα απο αυτο....??
Πολυ ωραιο.....
-
Σας ευχαριστω και τους δυο που το διαβασατε :)