Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: founio στις 09/05/07, 11:39
-
Δεν είσαι εδώ αλλά υπάρχεις
το όνομά σου φωνάζουν οι τοίχοι
και από τα μικρά παράθυρα
ξεπροβάλλει αχνά η ζωή
Δεν είσαι εδώ αλλά υπάρχεις
μια γλυκιά μυρωδιά στην αυλή σε θυμίζει
και οι αναμνήσεις φαντάσματα
στοιχειώνουν το παρόν
Λείπεις μα υπάρχεις, το ξέρω......
η φωνή σου ηχεί σαν απαλή μελωδία την νύχτα
μα το ξημέρωμα φέυγει απομακρύνεται
και η απόσταση μεγαλώνει....
Γύρνα πίσω πρέπει να γυρίσεις, σε χρειάζομαι
Η αίσθηση του χαμόγελού σου έχει γίνει πια ανάγκη
Η ψυχή σου ενώνει τα σκόρπια κομμάτια μας.
Ξαφνικά έγινε κομμάτια
ότι ήταν ένα
Στον αγαπημένο μου φίλο Τάκη που χάθηκε άδικα τον Αύγουστο του 1995 στην Καλαμάτα.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
-
Πολυ καλο.Μου αρεσε πολυ περιττο να πω.Θα μπορουσες με μια μικρη μετατροπη να το κανεις και τραγουδι.Δυστυχως καποτε εχασα και γω εναν παιδικο φιλο και εγραψα τοτε κατι στιχους τους οποιους αργοτερα μετετρεψα σε τραγουδι.
-
Πανέμορφο...
:'(
-
σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια και για τον χρόνο σας. Πραγματικά............
-
Το να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο είναι πάντα λυπηρό και τραγικό. Αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές των δικών του ανθρώπων αλλά κάποιες φορές όπως σε αυτό εδώ το ποίημα, καταφέρνει να περάσει μηνύματα και αισθήματα ακόμα και σε αγνώστους ;)
-
Όπως λέω συνήθως οι πληγές κλείνουν αλλά τα σημάδια μένουν για πάντα. Δυστυχώς είναι πολύ τραγικό να χάνονται άνθρωποι πάνω στο άνθος της ηλικίας τους για όλους...
Σε ευχαριστώ πολύ να είσαι καλά