Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Σιωπή στις 11/05/07, 20:20
-
Σα μόνιμος κάτοικος,
από καιρό επισκέπτης..
Του μυαλού oδηγός,
μου νοθεύει τις σκέψεις..
Μου κτύπησε κάποτε..
"Μου ανοίγεις..?" "Αμέ.."
Που να μη το 'λεγ'άμποτε..
Κ να ρωτούσα: "Qui est?"..
Πότε θα φύγει..?
Πες μου..Ποτέ..?
Η νηφαλιότητα λήγει,
Πολλά περνάω Monsieur..
Η ώρα λιγόστεψε,τέλεια..
Φταί'η ενοχή που με πνίγει..
Η παιδική μου αφέλεια,
και οι πόρτες που ανοίγει..
-
Για όσους ρώτησαν,κ για όσους ίσως ένιωσαν κάπως " ??? ??? " ..
Ο επισκέπτης είναι γένους θηλυκού..Κ ονομάζεται κατάθλιψη..
Από νωρίς,άνθρωποι ευάλωτοι που κάποια γεγονότα που βιώνουν "τους κτυπούν την πόρτα",όντας ανήμποροι ν'αντιδράσουν,στιγματίζονται απο αυτά.Τα κρατούν μέσα,τα δέχονται κ έρχεται κάποτε ο καιρός που ανήμποροι να αντιδράσουν όπως προανέφερα,απλά μοιρολατρούν.Μετρούν αντίστροφα τις τελευταίες τους στιγμές κ προσμένουν το τέλος ως λύτρωση..
Καλή συνέχεια..
-
Πολύ όμορφο ! Σε στέλνει να ταξιδεύεις !