Το Στέκι των Κιθαρωδών
Διάφορα => Περί παντός => Διασκέδαση => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΡΕΑ στις 03/06/07, 18:18
-
Υπάρχει κάποιο απόσπασμα που σας αγγίζει βαθιά και πιστεύετε ότι μπορεί να αγγίξει και άλλους; Μπορεί να είναι από βιβλίο, ποίημα ή στίχοι από κάποιο τραγούδι. Από μένα ένα απόσπασμα από τη Μυστική ζωή του Άγγελου Τερζάκη. Το αφιερώνω με αγάπη σε όσους μπουν στον κόπο να το διαβάσουν ή / και να γράψουν εδώ κάτι.
"Ανοίγω λοιπόν κάποτε το παλιό τεφτέρι με τα οράματα, πιάνω να τα θωρώ θολωμένος. Έχουν πάντα κάτι καινούριο να μου μολογήσουν, γιατί δεν τα στέρεψα. Η παρθενιά του κόσμου κρύβεται στη μνήμη... Το πυροτεχνήμα της Δημιουργίας δε σβύνεται, όχι. Αποτυπώνεται ζωντανό στο σκοτεινό θάλαμο της μνήμης. Έτσι, η γέννηση του κόσμου ξαναζεί αδιάκοπα μέσα μας, συντριβάνι από αστέρια σ΄ ένα στερέωμα βαθύ. Κι η αποστολή της μνήμης φανερώνεται πως είναι να κρατάει αλύγιστη τη μελωδία της ζωής, να την περνάει σε μια διάσταση άφθαρτη, έξω από τον επίβουλο το Χρόνο. Και να την ξομπλιάζει, να την βαθαίνει, να της ξανοίγει το αληθινό της νόημα, που είναι απρόφερτο, μαγικό."
-
Πολλα... τοσα που δεν εχει νοημα να αρχισω να λεω.
Θα ελεγα ομως πως 3 τραγουδια (oλοκληρα ομως, οχι απλα αποσπασματα) που χαρακτηριζουν σχεδον την ζωη μου μεχρι σημερα, (ειναι σαν να με περιγραφουν), ειναι τα:
Dead boy's poem, Nightwish
When the crowds are gone, Savatage
Someone else, Queensryche
-
Dead boy's poem, Nightwish
When the crowds are gone, Savatage
Someone else, Queensryche
Ευχαριστώ για την απάντηση, Johnie Darko (Great Cornholio)! Τα κομμάτια δεν τα ήξερα, τα βρήκα όμως και παρόλο που είναι θλιμμένα (ή μήπως ακριβώς γι΄ αυτό; ), με άγγιξαν και με το στίχο και με τη μελωδία. Όλοι κάτι ξέρουμε από σκοτάδια γιατί όλοι έχουμε περάσει από σκοτεινά μονοπάτια - και ξαναπερνάμε κατά καιρούς. ;) Νά ΄σαι καλά που το μοιράστηκες εδώ. :)
-
I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the person I am
Are the parts that I play
So I plot and I plan
Hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
And I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can't pay
...Believe
-
Είπα να μην το ρίξω για άλλη μια φορά στη μαυρίλα, αλλά με προκαλείτε...
"Δεν το αρνιέμαι: τον τελευταίο εκείνο καιρό που πέρασα κοντά στη Βένα, τον αναθυμάμαι με καϋμό. Είναι, φυσικά, ο καϋμός που τυλίγει για μας τα πράγματα του κόσμου τούτου σαν περάσει η στιγμή τους. Η προσκόλληση στα περασμένα μπορεί και να μην είναι τυχαία - δε γίνεται να είναι τυχαία. Κάτι λέει. Μπορεί και τούτο: πως ο συντελεσμένος, ο αληθινός εαυτός μας, βρίσκεται στο χτες, στο ανεπανόρθωτο. Το αύριο δε μας ανήκει ακόμα και το τώρα είναι περιγελαστικά ανύπαρχτο, έτσι που φεύγει προτού το ιδείς. Πού ζούμε λοιπόν; Σε μια διάσταση έξω από το συγκεκριμένο. Μέσα σ΄ ένα γνέψιμο ιδεατό, που σχεδιάζεται κάπου έξω από το χρόνο. Το μυαλό, ύστερα, χωνεύει σε μια πρέζα στάχτη - κι η ιστορία πάει, τέλειωσε.
Το ξέρω καλά πως είμαι ένα ελάχιστο και δίχως ατομικό νόημα επεισόδιο μέσα στην τεράστια οικονομία των κόσμων. Όμως μέσα στο ανύπαρχτο Τώρα, υπάρχει μια παρουσία με τρομαχτική ενάργεια: Ο πόνος. Μονάχα ο πόνος κάνει το τώρα παρόν. Όσο κι αν απογειωθείς με το νου σου, δε θα φιμώσεις τον πόνο. Έτσι, ανάμεσα στους δυο αυτούς ίσκιους, το χτες και το αύριο, δε μένει παρά ένας πόνος ασώματος, που να μαρτυρεί πως έχουμε υπάρξει. Είμαστε μια κραυγή από στόμα άσαρκο, ριγμένη μέσα στο λιοπερίχυτο χάος."
Άγγελος Τερζάκης, Μυστική ζωή
-
Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι το εκτελεστικό....
Όπου θα έπρεπε να στήσουν όλους τους λογοτέχνες :D ;D
-
"...είμαι ένας άσχημος κουτός σκαραβαίος. Δε χαράζω στην άμμο, αλλά πάνω στο χαρτί τα ανώφελα παραλληλόγραμμά μου...Τι σημασία έχει; Η μοναξιά είναι παντού η ίδια. Παντού τριγύρω μας το σκοτάδι των πυραμίδων, το αίνιγμα της σφίγγας, η κακία του σκορπιού. Ιξίονες είμαστε όλοι...Ιξίονες που αγκαλιάσαμε ένα σύννεφο νομίζοντας ότι κρατούμε τα όνειρά μας...Μάταια, όλα ήταν μάταια...""
από μια συνομιλία του Νίκου Καββαδία με τη Φλέρρυ Κούβελα
-
Dead boy's poem, Nightwish
When the crowds are gone, Savatage
Someone else, Queensryche
Τα κομμάτια δεν τα ήξερα, τα βρήκα όμως και παρόλο που είναι θλιμμένα (ή μήπως ακριβώς γι΄ αυτό; ), με άγγιξαν και με το στίχο και με τη μελωδία. Όλοι κάτι ξέρουμε από σκοτάδια γιατί όλοι έχουμε περάσει από σκοτεινά μονοπάτια - και ξαναπερνάμε κατά καιρούς.
Δυστυχως ή ευτυχως, μονο τετοιες μουσικες/στιχοι μου αρεσουν... Τα συγκεκριμενα βεβαια, ειναι σαν να μιλουν για μενα προσωπικα, για αυτο και τα διαλεξα... Σπιτι μου πχ, εχω γεμισει εναν ολοκληρο τοιχο με στιχους που μου "εχουν μιλησει"... Ισως μου αρεσουν, γιατι κι εγω οταν γραφω, τετοια γραφω...
-
Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι το εκτελεστικό....
Όπου θα έπρεπε να στήσουν όλους τους λογοτέχνες :D ;D
Lol! :D :D :D Φαντάζομαι το σχόλιο ισχύει για τους "λογοτέχνες" και όχι για συγγραφείς, ποιητές-κολοσσούς.
"...Ιξίονες είμαστε όλοι...Ιξίονες που αγκαλιάσαμε ένα σύννεφο νομίζοντας ότι κρατούμε τα όνειρά μας...""
από μια συνομιλία του Νίκου Καββαδία με τη Φλέρρυ Κούβελα
Τι είναι Ιξίονες;
Δυστυχως ή ευτυχως, μονο τετοιες μουσικες/στιχοι μου αρεσουν... Ισως μου αρεσουν, γιατι κι εγω οταν γραφω, τετοια γραφω...
Ίσως... Ίσως πάλι να σου αρέσουν και να τα γράφεις γιατί το μέσα σκοτάδι θέλει να βγει στο φώς... ;)
-
Απλα ενας τροπος "λυτρωσης" απο προσωπικους δαιμονες βασικα... Και επειδη απο τοτε που ξεκινησα να ακουω μουσικη, με τετοια μεγαλωσα (εννοω 'θλιμμενη" μουσικη), πλεον εχω εθιστει ανεπανορθωτα... Απλα δεν μπορω το 98% της... χαρουμενης μουσικης κτλ
-
''είμαι ένας ανθρωπος γελοιος.τωρα με λενε τρελο.θα ηταν τιτλος τιμη αν γι' αυτους δεν εξακολουθουσα να ειμαι το ιδιο γελοιος''-Ντοστογεφσκι-το ονειρο ενος γελοιου
''για μενα εξυπνος απόλους είναι εκεινος, που εστω μα φορα τον μηνα αποκαλει τον εαυτο του βλακα,ικανοτητα σημερα αδιανοητη.Αλλοτε, το λιγοτερο μια φορα το χρονο,ο βλακας παραδεχοταν -εστω κι ενδοψυχα,οτι ειναι βλακας. Σημερα δεν συμβαινει πια αυτο.Και τοτε ακομη ηταν θολα τα πραγματα ,ετσι ωστε να μην μπορεις να ξεχωρισεις τον εξυπνο απο τον βλακα,τοτε ομως το εκαναν επιτηδες.''-Ντοστογεφσκι-το ονειρο ενος γελοιου
''πισω απο τις εγνοιες και τις απεραντες θλιψεις
που το βαρος τους φορτωνουν στη θμπη υπαρξη
ευτυχης αυτος που με ενα δυνατο φτερουγισμα μπορει
να ορμησει προς τα γαληνια και φωτεινα πεδια.''-καρολος μπωντλαιρ-τα ανθη του κακου
''τα κοκκαλα ειναι υπομονετικα.ποτε δεν κουραζονται,ουτε και το βαζουν στα ποδια..η σαρκα ποτε δεν ησυχαζει.παντα θα φευγει για καπου αλλου αεικινητο,φλυαρο και περιεργο...οι πετρες εισαν τα κοκκαλα.ικανοποιημενες.υπομονητικες.αξιοπιστες.πες μας,λοιπον,προκειμενου να πετυχεις την αθανασια,τι θα εμπιστευθεις;τη σαρκα η τα κοκκαλα σου;''-Τομ Ρομπινς-το αρωμα του ονειρου-
-
"...Κ όλο το μόχθο, τις γιορτές, τις αγκούσες, πενήντα, ογδόντα, εκατό χρονών, να θαρρείτε πια πως τις παίρνετε μαζί σας γιατί καρφώσατε όπως όπως μέσα σε σανιδένια μπατάλικα σεντούκια τα έπιπλα κ το ρουχισμό κ τα σκεύη σας κ τίποτε θυμητικά μικροπράγματα. Κ θα νομίζετε πως μια κ κουβαλήσατε τα πράματα σώσατε μαζί τους τη χαρά κ τους έρωτες κ τα μεθύσια. Τίποτα δε σώσατε. μόνο άψυχα πράματα που κάποτε στάθηκαν μάρτυρες. Θα τα στήσετε κάτω από άλλον ουρανό κ θα δείτε πως δε θα σας μιλούν, δε θα σας λένε αυτά που περιμένετε. Γιατί θα τα ζεσταίνουν άλλα χνώτα, άλλα βλέμματα, άλλες φωνές..."
"Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους κ βροχές, μέσα σε ανθρώπους. Κ αυτά όλα θα μένουν πίσω σου κ θα τα αναζητάς. θα τριγυρίζετε σαν άταφοι νεκροί που ζητούν ένα λάκκο να πέσουν μέσα να ξεκουραστούν..."
2 αποσπάσματα για την ξενιτιά από την 'Αριάγνη" του Στρατή Τσίρκα. Το είδα σήμερα που έριξα μια ματιά στη λογοτεχνία που γράφω αύριο...Αφού υπήρξαν λόγια από βιβλίο να μου κάνουν εμένα εντύπωση........ ::)
-
Κ αυτά όλα θα μένουν πίσω σου κ θα τα αναζητάς. θα τριγυρίζετε σαν άταφοι νεκροί που ζητούν ένα λάκκο να πέσουν μέσα να ξεκουραστούν..."
Καλά, έχω ανατριχιάσει ... Φοβερές κουβέντες έγραψε ο άνθρωπος.
-
Επιμύθιο
Τοτε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ,
αφελής όπως πάντα , πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη
μπήκε στον κόσμο.
του Τάσου Λειβαδίτη
-
Από τα σχόλια του τρίτου, του Μάνου Χατζιδάκι. Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Salinas που μου τα έστειλε.
"…Βλέπετε, μονάχα η ήττα προκαλεί τη σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγιεννιόμαστε κι έχουμε το κουράγιο να ξαναζήσουμε απ’ την αρχή σε καινούριες φόρμες τα ίδια λάθη. Ενώ η νίκη είναι πανωλεθρία του αισθήματος και εξευτελισμός της ψυχικής ισορροπίας. Η νίκη οδεύει τους νικητές στα ταβερνεία και στα πορνεία. Ας αποκαλύψουμε λοιπόν την αλήθεια, Ανδρομάχη. Ο Δούρειος ίππος υπήρξε φιλικός και διόλου ειρωνικός. Τι ωφελεί πια να φυλάμε ένα άχρηστο μυστικό; Ανδρομάχη, είχατε τη θεϊκή εύνοια να ηττηθείτε και να σας κλαίμε αιώνια. Ενώ οι νικητές τι πράξαν; Μελοδραματικές ιστορίες δαπανηρές και λίαν ακατάλληλες για υπερευαίσθητους ενηλίκους."
-
Αγαπητή μου...
τόσο η πράξη της αφιέρωσης όσο και το απόσπασμα που επέλεξες με συγκινούν ιδιαίτερα: χαίρομαι να ξέρω ότι μοιράζομαι πλέον μαζί σου τη συγκίνηση που μου προκαλεί ο λόγος του Χατζιδάκι. Την απάντησή μου θα τη δεις στο νήμα "έχετε σκεφτεί;" (http://forum.kithara.gr/index.php?topic=51252.0), γιατί θα ήθελα να τη διαβάσει και το παλληκάρι που άνοιξε το θέμα.
Σ'ευχαριστώ
-
"Είναι καλό να δίνεις όταν σου ζητηθεί, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να δίνεις δίχως να σου ζητηθεί."
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης και Ο Κήπος του Προφήτη
Σε απόδοση του Paulo Coelho από τη Μάγισσα του Πορτομπέλο
Από το ίδιο βιβλίο, άλλο απόσπασμα-απόδοση του Χαλίλ Γκιμπράν:
"Και δεν υπάρχει τίποτα που θα έπρεπε να κρατήσετε; Όλα όσα κατέχετε θα δοθούν κάποτε. Τα δέντρα δίνουν για να ζήσουν, διότι θα χαθούν.αν αρνηθούν να δώσουν".
"Και τη μεγαλύτερη αρετή δεν έχει αυτός που προσφέρει, αλλά αυτός που δέχεται χωρίς να νιώθει ότι χρωστάει. Δίνετε, αλλά λίγα, όταν δίνετε από τα υπάρχοντά σας. Δίνετε αληθινά μόνο όταν δίνετε από τον ίδιο τον εαυτό σας".
-
Το αγαπημένο μου απόσπασμα είναι το εκτελεστικό....
Όπου θα έπρεπε να στήσουν όλους τους λογοτέχνες :D ;D
Μήπως το αγαπημένο σου τραγούδι είναι το "Θάνατος στους ποιητές" των Ώρα Μηδέν; ;D
"Θάνατος στους ποιητές
Θάνατος σ'αυτούς που τα σκατά
τα κάνουν ήλιο και θάλασσα."
-
Τα Αγαπημένο μου απόσπασμα είναι του Γιώργου Σεφέρη το "Θερινό Ηλιοστάσι" και συγκεκριμένα το κομμάτι στο οποίο λέει "Ζώη σου είναι ό,τι έδωσες, τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες, το άσπρο χαρτί" ...... :'( :'( :'(
-
...Κι αληθεια δεν ειναι λιγες οι φορες που ανακαλυπτω εκει, στο βαθος του πνιγμου κοραλλια και μαργαριταρια και θησαυρος ναυαγισμενων πλοιων, απροοπτες συναντησεις και χθεσινα και σημερινα και μελλουμενα, μιαν επαληθευση σχεδον αιωνιοτητας. Καποιο ξανασμα, καποιο χαμογελο αθανασιας ,οπως λενε ,μιαν ευτυχια,μια μεθη κ΄ενθουσιασμο ακομα κοραλλια και μαργαριταρια και ζαφειρια, μοναχα που δεν ξερω να τα δωσω..οχι,τα δινω, μοναχα που δεν ξερω αν μπορουν να τα παρουν-παντως εγω τα δινω..-Γιαννης Ριτσος Η Σονατα του Σεληνοφωτος-
-
Ας αρχίσουμε:
Αχ, όλα έπρεπε να 'ρθούνε καθώς ήρθαν!
Καρυωτάκης. Και επιφυλάσσομαι να συνεχίσω.
-
Με αγγίζει (αχχ) ένα ποιηματάκι που έγραψα μόνος :
Ανοίγω τον φάιαρφοξ και μπαίνω στη σελίδα
που βρήκα προχθές το απόγευμα την Τάνια τη Ρωσίδα.
Οι φίλοι μου τη λένε που όλο βλέπω τσόντα,
μα πρέπει να ξεδώσω πριν φτάσω τα ογδόντα.
Ρητορική ερώτηση : Μα πόσο ευαίσθητος είμαι ;
Ουφ, πάω να κλάψω. ;D
-
Με αγγίζει (αχχ) ένα ποιηματάκι που έγραψα μόνος :
Ανοίγω τον φάιαρφοξ και μπαίνω στη σελίδα
που βρήκα προχθές το απόγευμα την Τάνια τη Ρωσίδα.
Οι φίλοι μου τη λένε που όλο βλέπω τσόντα,
μα πρέπει να ξεδώσω πριν φτάσω τα ογδόντα.
Α στο καλό... με συγκίνησες... :'(
Πραγματικά με άγγιξε το ποίημά σου...μόνο 4 στίχοι μα πολύ περιεκτικοί και με νόημα... μπράβο...
-
Με αγγίζει (αχχ) ένα ποιηματάκι που έγραψα μόνος :
Ανοίγω τον φάιαρφοξ και μπαίνω στη σελίδα
που βρήκα προχθές το απόγευμα την Τάνια τη Ρωσίδα.
Οι φίλοι μου τη λένε που όλο βλέπω τσόντα,
μα πρέπει να ξεδώσω πριν φτάσω τα ογδόντα.
Ρητορική ερώτηση : Μα πόσο ευαίσθητος είμαι ;
Ουφ, πάω να κλάψω. ;D
Απλά θεός! :D :D :D
-
"Γράφουμε αυτά που νιώθουμε οταν δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε, αλλιώς τα ομορφότερα τραγούδια τα ζουμε...
Η ζωή μπορεί να αντέξει όλα όσα νιώθουμε, οι λέξεις μας περιορίζουν...
Πιο δύσκολο το να γράφεις από το να ζεις, όμως αν σου αρέσουν τα δύσκολα, τα τραγούδια σου είναι η ζωή σου..."
Π.Κ
-
"Desert kisses" από Siouxsie And The Banshees
Desert kisses in the sand
Engulfing joints, engulfing land
Tidal fingers cling to rocks
A deadly grip, a deadly lock
Cursed and pissed into the ocean
Wilfully caused a great commotion
But only for a stifled moment
Then it was back to still life motion
A sideways crawl, a sideways scrawl
The cancer crab is on us all
I kissed your face, I kissed the sand
I heard you sigh
There was no sound
Thrashed and spat back at the ocean
But there was nothing, no commotion
Just my lonely stupid notions
Trapped again in still life motion
Sinking down-with just my sound
Sinking down-running on the moving ground sinking down
Sinking down-without a sound
Sinking down-sleeping on the moving ground sinking down
Desert kisses in the sand
Engulfing joints, engulfing land
Tidal fingers cling to rocks
A deadly grip, a deadly lock
Sinking down-the world is round
Sinking down-there’s no-one around
Standing on the moving ground
Sinking down-the world is flat
There’s no-one here to question that
Sinking down-without a sound
Sinking down
Sinking down-the world was round
Sinking down-there was no-one around
Sinking down.
-
Κώστας Κουτσουρέλης-Απουσία
Κι αν σ’ άλλες μνήμες τώρα ακροβατώ
Είναι που αλλιώς δεν γίνεται παρά βουβός
Ν’ αφεθώ στη σιωπή σου τόσο αναπότρεπτα
Τυφλός μπρος σ’ ότι δεν μπορώ να δω
Μα με κρατάει μαζί σου.
Διονύσιος Καψάλης-Ιοκάστη
Καλύτερα ποτέ σου να μη μάθεις,
Ψιθύρισα, ποιος είσαι να μη μάθεις.
Και μπήκα τρέχοντας στο σπίτι σαν τρελή,
Ο πόνος κι η ντροπή με κυνηγούσαν,
Με πρόφταιναν, με τύλιγαν –η φλόγα
Μου έκαιγε το πρόσωπο, τα μάτια,
Τα πόδια μου, τα χέρια μου, τα σωθικά,
Όλα τα έκαιγε η φλόγα της ντροπής,
Βοούσε μέσα μου ο βυθός του κόσμου,
Και στο μυαλό μου έσφυζε η τρέλα.
Καλύτερα ποιος είσαι να μη μάθεις,
Τη φρίκη που κοιτώ να μην τη μάθεις.
...
Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι τον κόσμο,
Τον κόσμο αυτό της λύπης δίχως λύπη,
Τον κόσμο αυτό του πόνου δίχως πόνο,
Τον κόσμο που αρρωσταίνει την ψυχή μου
Χωρίς αρρώστια μέσα στην ψυχή μου.
-
Μεθυσμένο Κρίνο υπέροχο η "Ιοκάστη"...!
Κιθάρες - Κώστας Καρυωτάκης
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Απόσπασμα από την "Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων" του ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί.
στην τραγικήν απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι, τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού 'ναι.
-
νομιζα οτι η Ρεα γραφει αποασπασματα και οχι τραγουδια... :P
που εχει χαθει οεο;; ???
-
[ …Μπα! Από αντράκια που κτυπάνε τις γυναίκες δε γλυτώνεις εύκολα, γιατί μετά ξαναγυρίζουν κλαίγοντας. Κατά τα μεσάνυχτα κατέφθασε και ο Θωμάς. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από ένα καλοκαιρινό σινεμαδάκι που είχε πάει μετά το μπαρ κι είχα δει «Η περιπέτεια είναι περιπέτεια», το ‘βλεπα για δεύτερη φορά, την πρώτη ήμουνα με τον Μάκη, ο οποίος με χάιδευε τόσο πολύ, που μ’ εκνεύριζε και δεν μπορούσα να δω την ταινία. Με χάιδευε σαν να με κρατούσε να μην του φύγω και πάω και μπω μες στην οθόνη, παρέα με τους πρωταγωνιστές πάνω στο κότερο. Για τέτοιες ανασφάλειες μιλάμε. Το ξανάδα λοιπόν, μόνη μου και γέλασα με την ψυχή μου. Μάσησα και τα φιστίκια μου- τον Θωμά «μου» τον εκνεύριζαν το χρυσό μου!-έβαλα και το ΄να μου πόδι πάνω στ’ άλλο ,μίλησα και κάτι συμφοιτητές που βρήκα κι έτσι και μ’ έβλεπε ο Θωμάς, θα ‘λεγε πως τόσο καιρό έκανε παρέα με που**νακαι δεν το ‘ξερε. Άδικο έχω; Απ’ τη μια χαίρονται και κοκορεύονται να ΄χουνε δίπλα τους γυναίκα όμορφη, με «σάρκα και μεδούλι στα οστά», κι απ’ την άλλη μην την δουν να μιλάει μ’ άλλους άντρες. Αστραπιαία όλοι γίνονται γκόμενοι. ( Με τόσο λίγο μυαλό που έχουνε, δε χρειάζεται και καμιά φοβερή διαδικασία να φτάσουνε σ’ αυτό το συμπέρασμα.) Επειδή το δικό τους , λιγούρικο κι ανικανοποίητο ,μυαλό όλο «εκεί» πηγαίνει, νομίζουν πως και το δικό μας κλούβιο είναι, με σάπια τη φαιά ουσία. Εγώ είχα χωρίσει με τον Χαράλαμπο κοντά ενάμιση χρόνο και μ’ άντρα δεν είχα «κοιμηθεί». (Φαντάσου τι γνώμη επικρατεί για τον έρωτα που έχει γίνει συνώνυμος του «ύπνου»)]
Από το βιβλίο: «Το χειρόγραφο της Ρωξάνης»
Γιώργος Σκούρτης
Νουβέλα
ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ