Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: kuiper στις 29/06/07, 21:49
-
Νοσταλγική μου άνοιξη
Μού ΄φερε μήνυμα από σένα, ένας άνεμος νοτιάς.
Πως θέλεις στα παλιά μας στέκια να βρεθούμε
το σ’ αγαπώ μιας άλλης εποχής να θυμηθούμε.
Μια σπίθα ίσως βρούμε της φωτιάς.
Πέρασαν όμως μάτια μου χειμώνες καλοκαίρια.
Στο ταβερνάκι μας την όμορφη γωνιά
σώπασε η χαβάγια χαθήκαν ρόδα γιασεμιά.
Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια.
Μάτια θολά θα δεις, χαρά μου τόσο ξένα
θ’ ακούσεις μια φωνή, από τα περασμένα.
Βοριάς θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά
πως να κουρνιάσεις σε μια άγνωστη αγκαλιά.
Αφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές
άργησες και στερέψανε από τα μάτια οι πηγές.
Την παγωνιά καρδιά μου δε θ’ αντέξεις
ούτε τον ξένο στη γωνιά δε θα προσέξεις.
Νοσταλγική μου άνοιξη το χρόνο πως να φτάσεις.
Άσε τον ξένο στης ζωής την απονιά
ψάχνει κι’ αυτός στα όνειρα του απανεμιά.
Το χρώμα των ματιών σου να μη δει, να προσπεράσεις.
Μείνε ψυχή μου στα παλιά, τ’ ανέρωτα φιλιά.
Το τρένο έχει φύγει μακριά, δε σταματάει.
Ποιος είπε πως στη συννεφιά, μπορεί τ’ αστέρια να μετράει.
Είναι η ζωή γλυκιά μου, μια πρωταπριλιά.
-
Αγαπητέ Γιάννη ένα ακόμη μεστό και όμορφο τραγούδι,πάντα με ειρμό και αλληλουχία σκέψεων και όχι μόνο......
Για μια ακόμη φορά τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια !
Έλαβα το προσωπικό σου μήνυμα και σ΄ευχαριστώ πολύ.
Τα λαμβάνω όλα υπόψιν !
-
Αγαπητέ φίλε Γιώργο σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Υπαρκτή δικιά μου ιστορία που λίγο ως πολύ όλοι μας, σε κάποιο στάδιο της ζωής μας
περνάμε και που ματώνει την καρδιά.
το χρόνο πως μπορείς να πολεμήσεις για να του πάρεις αυτά που σου πήρε?
-
το χρόνο πως μπορείς να πολεμήσεις για να του πάρεις αυτά που σου πήρε?
Τον χρόνο δεν τον πολεμάς, είναι σα να παλεύεις όπως ο δον Κιχώτης με ανεμόμυλους. Σκέφτεσαι πως ό,τι και να σου πήρε - που σίγουρα έχει κοστίσει ΠΟΛΥ - σου έδωσε σε αντάλλαγμα σοφία για να αποφύγεις τις κακοτοπιές που σίγουρα θα ξανασυναντήσεις. Γλυκόπικρο αυτό - ή μάλλον πικρόστυφο - αλλά δεν υπάρχει τρόπος να αναμετρηθείς με το χρόνο, άσε το έχουν ψάξει κι άλλοι πριν από σένα. ;)
Όμορφο το ποίημά σου, κι εμένα μου άρεσε. Μου θύμισε την - επίσης - πικρή αλήθεια πως ούτε τα πιο δυνατά συναισθήματα δεν μένουν αλώβητα από το πέρασμα του χρόνου και πως η αναμνήσεις μας ανήκουν ΜΟΝΟ σε μας, ούτε καν και σε κείνους που τις μοιραστήκαμε. Ευχαριστώ.
-
Αγαπητή ΡΕΑ
Και βέβαια δεν μπορείς το χρόνο να πολεμήσεις, ούτε υπάρχει τρόπος.
Ένα παράπονο μέσα από ένα (ποίημα) ίσως είναι.
Το εάν το έχουν ψάξει κι' άλλοι πριν από μένα, πράγματι ξέρω πολλούς
μεγάλους, μέσα απ' τα ποιήματά τους κυρίως, όπως π.χ. ο Αρθούρος
Ρεμπώ.
Σ' ευχαριστώ που το βρίσκεις όμορφο, μα και για το χρόνο που
αφιέρωσες στο να διαβάσεις και να σχολιάσεις τα στιχάκια μου.
-
:)Φιλε μου παλι καλα τα πηγες.Εχω μια αγνωστη λεξη ομως,η χαβάγια.Τι σημαινει?
Είναι η ζωή γλυκιά μου, μια πρωταπριλιά.Αυτο το κανω και εγω ,δηλ. προσφερω ετοιμα συμπερασματα.Δεν
αφηνω την επιλογη στον αλλον.Στο ειπα οσο πιο ευγενικα μπορουσα.Δεν σε κρινω,αλιμονο,εγω?Ειμαι η γνωμη ενος φιλαρακου.That's all! ;D
-
"...Εχω μιαν αγνωστη λεξη ομως : τη "χαβάγια".
Τι σημαινει?..."
H "χαβάγια" είναι ένα μουσικό όργανο τών λαών τής Πολλυνησίας .
Οι Αμερικάνοι την καθιέρωσαν ως όργανο
που ανήκει μονάχα στη Χαβάη ,
για τούτο και την είπαν "χαβάγια" ,
Όμως η Χαβάη είναι μόνο ένα νησί που το κατέκτησαν
και το έκαναν άλλη μια Πολιτεία τους ,
Δεν είναι το Αρχιπέλαγος τού Ανατολικού Ειρηνικού
με τ' αμέτρητα νησιά του
και τους διαφορετικούς λαούς του .
Φιλία πολλή Λεωνίδα :)
-
Oatdp
Σ’ ευχαριστώ που διάβασες τα στιχάκια μου.
Τα έτοιμα συμπεράσματα δικά μου.
Το σχόλιο δικό σου.
Διάβασα επίσης και την υπογραφή στο προφίλ σου, πολύ όμορφα λόγια.
Το Λιοντάρι
Ναι όπως λες είναι είδος κιθάρας που την κρατούν μάλιστα οριζόντια. Στα δάχτυλα πολλοί τοποθετούν ένα μεταλλικό δαχτυλίδι κι’ έτσι ο ήχος της είναι μακρόσυρτος και λίγο μελαγχολικός.
Εμείς οι παλιοί τραγουδήσαμε μαζί της.
Ένα από τα πολλά τραγούδια που αναφέρουν τη λέξη Χαβάγια είναι και το παρακάτω. Το έγραψε ο Μιχάλης Σουγιούλ σε στίχους Μιχάλη Γαϊτάνου, το τραγούδησε δε η Σοφία Βέμπο.
Κάτι με τραβά κοντά σου
Για σε τραγούδια ερωτικά
λέω τις νύχτες μυστικά με μια Χαβάγια
με μιαν αρμόνικα τρελή
μ’ ένα τσιγγάνικο βιολί σου κάνω μάγια.
Αν μάθω π’ άλλου αγαπάς
όσο μακριά μου κι’ αν θα πας, θα σ’ έχω άχτι
από μια ψεύτρα σου ματιά
έπεσα μέσα στη φωτιά κι’ έγινα στάχτη.
Κάτι με τραβά κοντά σου
μα δεν ξέρω τι,
λαχταρώ τον έρωτα σου
πέσμου το γιατί.
Όρκο παίρνω στ’ όνομά σου,
πίνω και μεθώ.
Κάτι με τραβά κοντά σου
όπου κι’ αν βρεθώ.
-
"...Κακοφόρμισαν του χωρισμού μας οι πληγές
άργησες και στερέψαν απ' τα μάτια οι πηγές..."
Έτσι , ένα μικρό απόσπασμα από τα όμορφα που γράφεις Γιάννη .
Κάτι λέει και σε μένα που ανήκω στους "παλιούς" .
-
Αγαπητέ Κώστα ( αν γράφω σωστά το όνομα σου )
Σ' ευχαριστώ που βρίσκεις όμορφα αυτά που γράφω.
να είσαι πάντα καλά.
-
...Δεν κάνουν στα χαλάσματα φωλιές τα περιστέρια...
Να μείνω εδώ, σ' αυτά τα λόγια που κρατάνε στην αγκαλιά τους μια μεγάλη αλήθεια.
Μου αρέσει ο συναισθηματικός τρόπος που εκφράζεσαι Γιάννη, η τρυφερότητα και η νοσταλγία των εικόνων που χρωματίζεις. :)
-
Σ΄ευχαριστώ Κατερίνα για τα καλά σου λόγια.
-
...Γεύση πικρή της ματαιότητας των πάντων...
...Γεύση γλυκόπικρη των θυμήσεων που κρατάς καλά μεσ'τη χούφτα της καρδιάς σου...
...Γεύση γλυκιά το να μοιράζεσαι όλα αυτά μαζί μας μ'ένα τόσο όμορφο τρόπο...
Να'στε καλά κύριε Γιάννη...
Ευχαριστούμε...ευχαριστώ...
-
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Γιώτα
να είσαι πάντα καλά
-
" Αγαπητέ Κώστα ( αν γράφω σωστά το όνομα σου )"
Σωστά το γράφεις Γιάννη .
Μόνο που διάλεξα αντί τού Κωνσταντίνου ,
που θυμίζει εκείνον τον καραγκιόζη πρώην βασιλιά ,
και τού Κώστα που θυμίζει τον Κώστα Καραμανλή ,
και συγχώρεσέ με αλλά δε σχολιάζω ,
είμαι έξω από κάθε πολιτική ,
διάλεξα λοιπόν ως όνομά μου το Κωστής .
Μού φάνηκε πιο ανθρώπινο , πιο κοντινό .
Όμορφα κι ωραία να γράφεις πάντα Γιάννη .