Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: το Λιοντάρι στις 01/08/07, 16:23
-
Κοίταζα προχθές τα γκριζογάλανα μάτια σου
κι έψαχνα να βρω μέσα τους
το πόσο και πού σ' άγγιξε ο θάνατος .
Όταν σε ρώτησα γι' αυτό μού 'πες :
"μ' άγγιξε το ίδιο μ' εσένα , αφού τα ίδια μάτια έχουμε" ,
και γέλαγες καλή μου , γέλαγες .
Είπες μετά πως ο θάνατος σ'αναστατώνει
μονάχα την πρώτη φορά που σ' αγγίζει ,
πιο μετά τον συνηθίζεις και τον περιφρονείς .
Όμως χθες τη νύχτα άκουσα την ανάσα σου
ακανόνιστη και πολύ βαρειά ,
ήταν ωσάν να μη μπορούσες να την πάρεις .
Σε ξύπνησα αγχωμένος , φοβόμουν ,
εμένα ο θάνατος ακόμη μ΄αναστατώνει
όταν αγγίζει πρόσωπα που αγαπώ .
Είπες πως έβλεπες ένα όνειρο ,
πως ήταν μια βαθειά γκρίζα θάλασσα ,
κι εσύ βυθιζόσουν μέσα της , πνιγόσουν .
Σού είπα πως τούτη η θάλασσα στα όνειρά μας
είναι η ίδια η ψυχή μας
κι όλος ο φόβος μας είναι επειδή δεν τη ξέρουμε .
Ύστερα γέλασες πάλι τόσο όμορφα
που τα γκριζογάλανα μάτια σου
έπαψαν να μοιάζουν με θάλασσα σε καταιγίδα .
Έλειπε η Μαριλένα κι όλο το σπίτι ήταν δικό μας ,
έτσι έπιασες να παίζεις στο πιάνο μες στη νύχτα
ένα tango latin που πολύ αγαπώ .
Και τραγουδούσες με φωνή καθαρή :
"... κι εσύ να μένεις εκεί , εσύ να πέφτεις εκεί ,
εσύ για πάντα να κλαις , να γελάς ,
δίχως λόγο κι αιτία ,
εσύ να μένεις εκεί ,
εσύ που ανήκεις εκεί ,
και η αγάπη που πάντα πιο λίγη
να μοιάζει τού κόσμου αμαρτία ..."
"...Κι εγώ μαζύ σου εκεί , κι εγώ μαζί σου εκεί ..."
Ένα συνεργείο τού Δήμου πέρασε σήμερα το πρωί
και κλάδεψε όλα τα δέντρα έξω απ' το σπίτι σου ,
κι εσύ πάλι γελούσες .
Τούτο το γέλιο κι εκείνο το δάκρυ όταν πονούσες βαθιά
να 'ξερες το πόσο έκλεψαν την καρδιά μου ,
έτσι τόσο ανθρώπινη που είσαι .
Κι εδώ , στο τέλος αυτού τού κειμένου ,
μονάχα ένα τραγούδι μού 'ρχεται στο νού ,
είν' αυτό που έλεγες στα Ισπανικά .
Από εδώ σού στέλνω την αγάπη μου
Βέρα καλή , Βέρα στοργική , Βέρα όμορφη .
Καλή ανάρρωση μάτια θλιμμένα γκριζογάλανα .
-
Πρέπει να είναι πολύ τυχερά αυτά τα γκριζογάλανα μάτια που σε κοιτούν...
Διαβάζοντας αυτό που έγραψες κατάλαβα οτι τα αγαπάς πάρα πολύ...
Βαθύτατα προσωπικό, πολύ ερωτικό...
Παρ'όλο που κάποια στιγμή χάθηκα με την χρονική αλληλουχία, δεν με κούρασε ούτε στιγμή η περιγραφή.
Και περισσότερο από όλα κρατάω τα εξής:
Είπες μετά πως ο θάνατος σ'αναστατώνει
μονάχα την πρώτη φορά που σ' αγγίζει ,
πιο μετά τον συνηθίζεις και τον περιφρονείς
Ανατρίχιασα... Φοβερό και ρεαλιστικότατο...
Ύστερα γέλασες πάλι τόσο όμορφα
που τα γκριζογάλανα μάτια σου
έπαψαν να μοιάζουν με θάλασσα σε καταιγίδα
Σου έυχομαι να 'ναι πάντα έτσι αυτά τα μάτια, για να είσαι εσύ εκεί να κοιτάς βαθιά μέσα τους...
Πάρα πολύ ωραίο!
-
"...Πρέπει να είναι πολύ τυχερά αυτά τα γκριζογάλανα μάτια που σε κοιτούν..."
Πιο τυχερός πρέπει να θεωρούμαι εγώ που τα έχω
αυτά τα όμορφ μάτια και τα κοιτάζω και με κοιτούν .
Το μπέρδεμα με τη χρονική αλληλουχία
έχει να κάνει με κάποια δικά μου συναισθηματικά μπερδέματα .
Κι ας μη φανταστείς ότι παίζω εδώ κι εκεί .
Απλώς υπάρχουν μέσα μου κάποια παλιά κατάλοιπα .
Θα φύγουν σιγά-σιγά .
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια . :)
-
πως ήταν μια βαθειά γκρίζα θάλασσα ,
κι εσύ βυθιζόσουν μέσα της , πνιγόσουν .
Σού είπα πως τούτη η θάλασσα στα όνειρά μας
είναι η ίδια η ψυχή μας
κι όλος ο φόβος μας είναι επειδή δεν τη ξέρουμε .
και στον υπνο μας και στον ξυπνιο μας.... τουτη τη θαλασσα παλευουμε να κολυμπησουμε... (ή να μην...)
πολυ ωραιο Λέoντα!
-
Κι ας μη φανταστείς ότι παίζω εδώ κι εκεί .
Απλώς υπάρχουν μέσα μου κάποια παλιά κατάλοιπα .
Θα φύγουν σιγά-σιγά .
Σε καμιά περίπτωση δεν υπέθεσα οτι παίζεις, αν και με μπέρδεψες περισσότερο μ'αυτό..
Και επειδή, επίτρεψε μου, διακρίνω μια σύγχυση και σε σένα, ευχομαι να είναι όλα καλά.
Καλά να περνάς! Και συνέχισε σαν το προηγούμενο!
-
"...Κι επειδή, επίτρεψε μου, διακρίνω μια σύγχυση και σε σένα ...
Δεν υπάρχει αληθινή σύγχιση φίλε καλέ .
Απλώς συμβαίνει να είμαι σε μια νέα ιστορία αγάπης
ενώ μια παλιά υπάρχει ακόμη μέσα μου .
Έτσι ως ανάμνηση , έτσι ως μια προσδοκία που διαψεύστηκε .
Αυτό είναι όλο και συγχώρεσέ με που δεν το έκφρασα καθαρά .
Συμβαίνουν , ξέρεις , αυτά κι είναι ανθρώπινα .
Σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου . :)
-
"... σε τουτη τη θαλασσα παλευουμε να κολυμπησουμε , ή να μην..."
Αυτό το : "να μην" , είναι όλη η ιστορία καλή μου Αρτζεντίνα .
Ξέρεις μωρέ , εκείνο το παλιό : "to be or not to be" .
Πολύ όμορφη η υπογραφή σου από τον Maria Rillke . :)
Τον λέω με το όνομα τής μητέρας του που ο ίδιος διάλεξε .
-
Ανατριχιαστικό!! Πραγματικά υπέροχο! Δίνει την αίσθηση της κρυφής νοσταλγίας... Πόνος, σύγχυση, νοσταλγία... Απλά μαγικό!
-
Πολυ καλό... Φοβερό το σημείο για το θάνατο :'( ::) :'(, μήπως έχεις διαβασει "ψευδαισθήσεις" του R. Bach??? Μου το θυμισε πολύ, ρίξε μια ματιά, θ σ αρεσει, όπως σε εχω ψυχολογήσει ;) ;)