Αγέρας
Πνέοντας ψάλλει άσματα,
ο μελωδός αγέρας.
Νυχθημερόν ακροβατεί,
στις τρύπες μιας φλογέρας.
Ιέρεια του η θάλασσα,
σαλεύει στ άγγιγμα του,
με λίκνισμα περίεργο
σαν κάλεσμα θανάτου.
Μια μούσα του εχάρισε
παντοτινό τον οίστρο
Μια νούνα λάγνα μάγισσα
τον βάπτισε μαϊστρο
Τι σ’ έκανε μαέστρο μου
να διευθύνεις πάντα
πότε βοριά,πότε νοτιά ,
πότε σιρόκου μπάντα;
Ποιος έρωτας ,ποιος θάνατος
σε κάνει να συνθέτεις
τα έργα σου από καρδιάς
που δωρεάν εκθέτεις;
Γιατί φυσάς, γιατί πονάς
γιατί δεν ησυχάζεις;
Γιατί χαρμόσυνο σκοπό
δεν θές ποτέ να βάζεις;