Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: papous στις 28/09/07, 19:08
-
Ένα μικρούλι τραγουδάκι
για το ζηλιάρικο amfensterακι
Περιμένω απόψε να 'ρθεις
άδικα, δεν θα φανείς
η καρδιά μου ένα βήμα απ' το κενό
Περιμένω μες την νύχτα
την φωνή σου ν' ακουστεί
και το γέλιο σου να λέει σ' αγαπώ.
Πάλι αναρωτιόσουν τι να είναι το φεγγάρι
δίοδος ελπίδων από ένα τρύπιο σύμπαν
ή μια αντανάκλαση μελλοντικής του εικόνας
που χωράει όλη μες την κόρη του ματιού σου.
Είσαι όνειρο, αέρας
μια θερμή πνοή ζωής
πρωινή δροσούλα που φυλάει τη γη
Είσαι θάλασσα αφρισμένη
καταιγίδα σιωπηλή
είσ' ο πόθος μου το πάθος κι η ενοχή.
Αέναα ταξίδια σε μια όαση ασημένια
χάρτες ξεφτισμένοι, πιάστηκες στον αστρολάβο
χάθηκες σαν ένιωσες τ' αστέρια να κινούνται
η ζάλη του αόριστου, τα νέφη ξεμακρέναν.
Περιμένοντας για να' ρθεις
κλαίει στα μάτια σου η ψυχή
και το νιώθω, είσ' αμήχανη πολύ
Μα το ξέρω, θ' απαντήσεις
έξυπνα καρδούλα μου
είσαι εσύ η δίδυμη ψυχούλα μου.
-
Φίλε μου papous, σε πείραξα που έγινες η έμπνευση του Gregori... Αν ένα άγνωστο κλειστό παράθυρο έγινε πηγή έμπνευσης (έστω και... κατόπιν "παραγγελίας" ;D) για να γράψεις αυτούς τους στίχους τι να πω... Ζηλεύω την πραγματική σου μούσα, εκείνη που απολαμβάνει την αυθεντική έκφραση και τα αυθεντικά συναισθήματα... Να σαι καλά, αδυνατώ να απαντήσω σε ανάλογο ύφος αλλά επιφυλάσσομαι να τα "ξαναπούμε" σε άλλο πεδίο, με τη γνωστή μου σκωπτική διάθεση. ;) :)
-
Χα, χα. Αυτό που με ικανοποιεί είναι ότι γλύτωσα τις κραυγές!
Αυτό σημαίνει ότι δεν έκανα λάθος και πίσω απ' τις κλειστές γρίλιες βρίσκεται ένα πλατύ χαμόγελο με παιχνιδιάρικη διάθεση. Σίγουρα θα τα λέμε.
-
Αλλάζω στέκι. Στο άλλο μαζευτήκαμε πολλοί κι εγώ επιθυμώ αποκλειστικότητα!
Ήθελα τόσα να σου πω μα πως ν' αρχίσω?
Είν' η καρδιά μου ένα κάρβουνο αναμμένο
και να το σβήσω προσπαθώ μες την ποδιά σου
μα δεν σε φτάνω,
αφού ζεις μες τον αέρα.
Έχω στα στήθη μου μια φωτιά μεγάλη
έχω στην σκέψη μου λίγη από την μορφή σου
και η ψυχή μου εσένα προσεγγίζει
μα δεν σε πιάνω, θάλασσα
το κύμα σου αγναντεύω.
Δωσ' μου φωτιά να εκτιναχθώ στο σύμπαν
και σαν αστέρι να με βλέπεις κάθε νύχτα
αφού τις νύχτες σου με άλλους τριγυρίζεις.
Αμφενστέρα, με έκρινες άδικα. Δεν προσπάθησα να σε περιγράψω. Εφόσον όμως με προκαλείς θα προσπαθήσω να το κάνω:
Έκλαιγε
όταν ο ήλιος αγριοκοιτούσε τους αιθέρες
Ήταν το όνειρο μισοτελειωμένο
μια παρόρμηση χαμένη
Το πάθος
σαν σύννεφο που έκρυβε τ' αστέρια.
Κοιτώντας το αναπάντεχο που ερχόταν
και τα μαλλιά της ξέπλεκα στους ώμους
ανέμιζαν κόντρα στο μέλλον
που ατένιζε αόρατο.
Κρυμμένη στις θολές λάμψεις του αιώνιου
καμένη απ' την δροσιά της που δεν άντεχε
αποκομμένη από τις ίδιες τις ελπίδες της
Μέσα στα μάτια της τρελαίνονται οι πόθοι
στα βλέφαρά της ποταμός του φεγγαριού το άγγιγμα.
Μικρή σφαλερή μου σκέψη
πόσο μου έλλειψες!
πότε στην χώρα των αγγέλων ταξιδεύεις
πότε ξοδεύεις τις ανάσες να ξεσκίσεις
τους τοίχους της ομίχλης πάνωθέ τους.
Κι από τα χνάρια του Βοριά που θα περάσεις
να ετοιμάσεις μια βροχή για να με λούσει
στα φιορδ των ξεχασμένων πόθων
στο κάλεσμα
στο άγγιγμα
στην πίστη
-
Να… βοηθήσω? ;D
Μπόι δυο πήχες, Μπόι δυο μέτρα - κάτω απ’ τη γη
κόψη κακή, κόψη ατσούμπαλη, μες στη στριμάδα
γένια με τρίχες κι ο που ανακάλυψε την αισθητική
εδώ κι εκεί. κι εμέ απάλλαξε απ’ την γενειάδα.
Κούτελο θείο, Κούτελο άξιο να συγκριθεί
λίγο πλατύ, με το ευρύτατο εκείνο του όνου
τρανό σημείο δίχως τα κέρατα θα ‘ταν ευθύ
του ποιητή. κι αν δεν το χάραζαν ίχνη του χρόνου.
Δυο μάτια μαύρα Μάτια μισάνοιχτα και νυσταλέα
χωρίς κακία περιγραφόμενα εκ μαύρου κύκλου
γεμάτα λαύρα κι όμως παππούλη μου, θα ‘ταν ωραία
μα και βλακεία. αν λίγο γνώριζαν τη χάρη του ύπνου.
Μακρύ ρουθούνι Ρουθούνια ευαίσθητα στην κάθε οσμή
πολύ σχιστό, είτε είναι άρωμα είτε είναι βρώμα
κι ένα πηγούνι κι η κάτω γνάθος μου, καθώς χαλαρή,
σαν το Χριστό. κάνει ορθάνοιχτο να χάσκει το στόμα.
Πηγάδι στόμα, Μαλλιά που ουδέποτε ήταν μαλλιά
μαλλιά χυτά ποτέ δεν τ’ άγγιξε κομμώτριας χέρι
γεμίζεις στρώμα ολόρθα στέκουνε, σαν τα καρφιά
μόνο μ’ αυτά. και απελπίζουν κι αυτόν, το μπαρμπέρη.
Μούρη αγρία Μούρη ολοστρόγγυλη, λιγάκι ωχρή
και ζαρωμένη, στριφνή, ανέκφραστη, βλογιοκομμένη
χλωμή και κρύα δε σκάει χαμόγελο κι όλο απορεί
σαν πεθαμένη πάνω σε τζάμια θαμπά κολλημένη.
Κανένα χρώμα Το χρώμα πάνω μου ποτέ δε στέκει
δεν της ταιριάζει λιώνει και χάνεται λες και ξεβάφει
και τωρ’ ακόμα τη μια δέντρο που καψε τ’ αστροπελέκι
βαφές αλλάζει. την άλλη άψυχο σώμα που ετάφει.
Δόντια φαφούτη Δόντια ακανόνιστα και αιχμηρά
όλο σχισμάδες, θρασύτατα εξέχουνε του άνω χείλους
ύφος τσιφούτη και αδιακρίτως δαγκώνω μ’ αυτά
για μαστραπάδες. και τους εχθρούς μου μα και τους φίλους.
(Γ.Σουρής, Η ζωγραφιά μου) (amfenster, Η αφεντιά μου)
-
Ω!!!!!! Αμφενστέρα, Αμφενστέρα
πως δονείς μου την γαστέρα
Εξεπέρασες στα χρέη
και αυτόν τον Ντόριαν Γκρέϋ.
(Κι ότι ετοιμαζόμουν να σβήσω το θέμα, ακούς εκεί δύο θέματα αφιερωμένα σ' εσένα και μόνο ένα σ' εμένα, αλλά μετά από αυτήν την αυτοπροσωπογραφία σου...)
-
Όπως λέει κι ο Greg, καντάδα άνευ μουσικής είναι σαν μακαρόνια χωρίς σάλτσα. Γι αυτόν τον λόγο αφού βρήκα ευκαιρία κάνω μια παραδοσιακή καντάδα. http://music.kithara.gr/bands/159
(Εννοείται ότι περιμένω και το παραδοσιακό μπουγέλωμα, παρακαλώ μόνο να μην χρησιμοΠοιήσετε αγγειό)
-
ΓΙΑ ΣΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΜΕΓΑΛΕ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ
-
Ευχαριστώ για την υποστήριξη φίλε, αλλά πάλιωσε πια το σκαρί!
-
πάλιωσε πια το σκαρί!
Τα παλιά σκαριά κάνουν τα καλύτερα ταξίδια. ίσος να είναι αυτό το "τρίξιμο" που μας ταξιδεύει! ;)