Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: pinelopi στις 07/10/07, 14:58
-
Όταν άνοιξα την πόρτα
τα χέρια σου μια διάπλατη αγκαλιά
Πίσω σου δυο άλλα χέρια σφαλισμένα
Κρατούσες νυστέρι
Τέσσερα χέρια; σκέφτηκα
Θα ‘ ναι παραίσθηση, είπα
Στα τυφλά έψαχνες τις πληγές
Ανίδεος με ιχνηλατούσες
με σκάλιζες βαθιά
κι εγώ χαμογελούσα
βγάζοντας πότε πότε αχνές κραυγές
Μη σε τρομάξω
Έβγαζες ήχους σαν λέξεις
ήχους στακάτους
σαν πυροβολισμούς
που με στόχευαν αριστερά στο στήθος
Κέντρο έπιανες
κι εγώ χαμογελούσα
και σε φιλούσα
Μη σε τρομάξω
Τι είναι αυτό; με ρώτησες
Δεν είχες δει αίμα ξανά
Κόκκινο, είπα μόνο
Κόκκινο
κι αποκοιμήθηκες καθησυχασμένος
στην αγκαλιά μου
με τις φλέβες μου ανοιχτές
Σ’ αγαπάω, είπες
και τ' άφησες να πέσει στο πάτωμα
μαζί με άλλα λόγια
με πολύχρωμα φτερά
σαν πεταλούδες
Μη μιλάς έτσι , σου ψιθύρισα
Ενθαρρύνεις τις ψευδαισθήσεις
Γαλουχείς τ’ ανεκπλήρωτο
Ποτίζεις τις αυταπάτες
Ταϊζεις τις χίμαιρες
Η αγάπη είναι υπόσχεση
Η αγάπη είναι ευθύνη
Μη μιλάς έτσι
Η ψευδαίσθηση γίνεται αγχόνη
Μου τυλίγει το λαιμό
Μη μιλάς έτσι
Σαπίζουν στο στόμα μου
τόσες λέξεις που ‘χω να σου πω
Μα δε μιλώ
Μη σε τρομάξω
Παίζω με τις ρυτίδες του γέλιου σου
Ψηλαφώ απαλά τις σκιές σου
Ακραγγίζω τη θλίψη σου
Ακροβατώ στις μέρες που χάνονται
Μασκαρεύω τις μέρες που δεν θα ‘ρθουν
Κάνω τούμπες στον αέρα
Ο παλιάτσος εγώ
Να γελάς
Μη σε τρομάξω
Μη φοβάσαι, είπες
και πρώτος σήκωσες τα χέρια ψηλά
κι έκλεισες τα μάτια
Τον ήλιο σου κοιτάζω
Στο μέσα της παλάμης σου ακουμπώ
κι αφήνομαι
ρεμβάζοντας στο μελλοντικό ναυάγιο
Κόντρα στη λογική και στον καιρό
πιλοτάρω
και χαμογελάω
Μη σε τρομάξω
Ελεύθερη πτώση
Βουτιά στο κενό
Φοβάμαι
Χαμογελάω
και σε φιλάω
Μη σε τρομάξω
Κι όπως θα φεύγω
δε θα γυρίσω να σε δω
Μην αντικρύσεις τη σπηλιά
της θάλασσας μου
Μην πιεις το κύμα
Να μη νιώσεις τον αφρό
Να μην ακούσεις
Να μην ακούσω
τσακισμένα στο βράχο «σ αγαπώ»
Γιατί τότε δε θα μπορώ πια να σου χαμογελώ
και θα τρομάξεις
-
Ακόμα μια φορά γοητευμένος με το συναίσθημα που ξεχειλίζει από κάθε εικόνα σου.
οι στίχοι απ' τους Κατσιμιχαίους ήρθαν αυτόματα στο μυαλό μου "με το ραδιόφωνο σιγά μες στ' απαλό σκοτάδι θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα". Λάθος ή σωστός ο συνειρμός; Εσύ θα πεις .
-
Τους ανθρώπους που μας πληγώνουν αγαπάμε πιο πολύ;
Γιατί;
Γιατί στην πιο βαθιά μας θλίψη μενουμε χαμογελαστοί για κείνους, για να είναι ευτυχισμένοι;
Γιατί όλη η ζωή μας φτιάχνεται πάνω στην βεβιασμένη προσπάθεια να τους δουμε να χαμογελούν και να είναι ευτυχισμένοι;
Ακόμα και στο τέλος...
Έτσι είναι η αγάπη;
Ακόμη και έτσι να είναι, εντάξει, δεν πειράζει...
Πολύ έντονο ποίημα πηνελόπη.
-
Ektor_S, ο συνειρμός δικός σου και πως μπορώ να παρέμβω επιβεβαιώνοντάς τον ή καταρρίπτοντάς τον;
Κάθε στίχος γεννάει διαφορετικές σκέψεις, ανακαλεί άλλες εικόνες και δημιουργεί αλλιώτικους συνειρμούς στον καθέναν. Πάντως το τραγουδάκι αυτό είναι από τ' αγαπημένα μου εξαιτίας του συγκεκριμένου στίχου :)
Σ' ευχαριστώ.
Μ.Π., δε νομίζω πως αγαπάμε περισσότερο τους ανθρώπους που μας πληγώνουν (κάπως νοσηρό μου ακούγεται αυτό). Απλά όσο περισσότερο αγαπάμε κάποιον άνθρωπο τόσο μεγαλύτερη δύναμη του ''παραχωρούμε'' ώστε ίσως κάπως, κάποτε να μας πληγώσει.
Στις υπόλοιπες ερωτήσεις σου δεν μπορώ να απαντήσω, ακόμα το ψάχνω κι εγώ... :)
Σ' ευχαριστώ.
-
Pinelopi έχεις ΠΜ ;)
-
"Κι όσο κι αν πονώ
όπως θα μπαίνει η άνοιξη
εγώ δεν θα γυρίσω να κοιτάξω...
Την ώρα που κοιμάσαι τ’ απογεύματα
μ’ αρέσει, που θα βγω με τ’ άρωμά σου
Την ώρα που θα παίζει στο διάδρομο
του δειλινού το φως με τα κλειδιά σου..."
Aυτό θυμήθηκα καθώς διάβαζα.
Νομίζω ότι δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι δικό σου σε ελεύθερο στίχο!Κάνω λάθος; Όπως και να'χει όσο "βαρύ" κι αν είναι το θέμα που πραγματεύεσαι...δε λυπάμαι..Ενθουσιάσμένη μόνο κρύβομαι μέσα στις σπηλιές των γραμμάτων σου κι αποκοιμιέμαι!
Μη μιλάς έτσι , σου ψιθύρισα
Ενθαρρύνεις τις ψευδαισθήσεις
Γαλουχείς τ’ ανεκπλήρωτο
Ποτίζεις τις αυταπάτες
Ταϊζεις τις χίμαιρες
Η αγάπη είναι υπόσχεση
Η αγάπη είναι ευθύνη
Μη μιλάς έτσι
Η ψευδαίσθηση γίνεται αγχόνη
Μου τυλίγει το λαιμό
Μη μιλάς έτσι
Σαπίζουν στο στόμα μου
τόσες λέξεις που ‘χω να σου πω
Μα δε μιλώ
Μη σε τρομάξω
Nα'σαι καλά Κατερίνα μας!
-
"Κόκκινο, είπα μόνο
Κόκκινο ...
Η αγάπη είναι υπόσχεση
Η αγάπη είναι ευθύνη....
και χαμογελάω
Μη σε τρομάξω....
Μη μιλάς έτσι ... "
Μη!
Γιατι θα τρομαξω...
αλλα δε θα μπορω να φυγω...
Πολυ δυνατο Κατερινα!!
-
Μου συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα με 'σένα..
Μένω άφωνη!
Όμως, το εννοώ πραγματικά..
Αδειάζω όταν σε διαβάζω..
Δεν μπορώ ούτε να παραθέσω, ούτε να σχολιάσω, ούτε καν
να αισθανθώ..
Μ ' ενοχλούν ιδιαίτερα τα ποιήματά σου,
είναι σαν δηλητήριο που με μουδιάζει..
Είναι που, μάλλον, δεν θέλω να θυμάμαι..
Σ' ευχαριστώ που μου δίνεις τη δυνατότητα να
σε διαβάζω..
-
Γιώτα μου, ίσως δεν έχει τύχει να διαβάσεις κάτι δικό μου σε ελεύθερο στίχο ξανά αλλά το έχω προσπαθήσει πολλές φορές αυτό το είδος "κατάθεσης". Είναι πως θα ξεσπάσει η ανάγκη της έκφρασης τη συγκεκριμένη στιγμή που πιάνω το μολυβάκι μου και το ταλαιπωρώ :)
Καλά κάνεις και δε λυπάσαι, όσο βαρύ κι αν είναι όσο μελαγχολικό κι αν είναι το θέμα είναι ταυτόχρονα πανέμορφο γιατί είναι ζωντανό, κινείται, αναπνέει κι αυτό είναι το πιο σημαντικό :)
Συνονόματη,
Μη!
Γιατι θα τρομαξω...
αλλα δε θα μπορω να φυγω...
και τι να πω κι εγώ τώρα που έγραψες πέντε λεξούλες και μ έκανες να τρομάξω;
Αυτό το "αλλά" και η αδυναμία ο τρόμος όλος....
Συννεφάκι, το να μπορούν οι σκέψεις μου αποτυπωμένες σε λόγια να προκαλούν κάτι τέτοιο σαν αυτό που περιγράφεις το θεωρώ σαν το πιο εκωφαντικό ''μπράβο'' που θα ήθελα να ακούσω.
Κι εγώ μουδιάζω με τις σκέψεις μου πολλές φορές, όταν τις γράφω ξεμουδιάζω , έτσι πάει....
Κορίτσια σας ευχαριστώ πολύ :)
-
θα ήθελα να το παραθέσω όλο, αλλά θα συμπυκνώσω τις σκέψεις μου εδώ:
τραντάζει από ευαισθησία... από μια pinelopi γεμάτη αμεσότητα και αλήθεια που όταν θέλει να γράψει δε φοβάται να τσαλακωθεί...
έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάλλον :)
μπράβο μπράβο μπράβο....
-
Λίγα λόγια μόνο μπορώ να πώ :
Είσαι από τους ανθρώπους
που δεν γνωρίζω καθόλου
αλλά μέσα από τα γραφτά σου,
σ' αγαπάω πολύ κι όσο πιό πολύ σε διαβάζω,
αναφέρομαι στο συγκεκριμένο κομμάτι,
σ' αγαπάω ακόμα πιό πολύ.
( παρακαλώ να μην παρεξηγηθεί η εκφρασή μου )
-
Trivial (που δε θυμάμαι και τ' όνομά σου.... :-[, με χτύπησε πρόωρα η νόσος... :)),
μιλάς για αμεσότητα και αλήθεια κι έτσι είναι κι αφού το εισέπραξες χαίρομαι πολύ. Το τσαλάκωμα πάει πακέτο με τα προηγούμενα συνήθως (φούστα μπλούζα ένα πράγμα) και γιατί είναι δύσκολο να το αντικρύσεις κι εσύ ο ίδιος αλλά και γιατί ''στριμώχνει'' και τους άλλους. Σ' ευχαριστώ για τα μπράβο σου, αν τ' αξίζω είναι μόνο για το τσαλάκωμα :)
Gregori, με γνωρίζεις. Είμαι ότι γράφω.
Ένα ευχαριστώ ειλικρινέστατο και αυθόρμητο είναι πολύ λίγο για να εκφράσει πως μ έκαναν να νιώσω τα λόγια σου αλλά δεν ξέρω τι άλλο να πω :)
-
Παλιοί γνώριμοι με τον τρόπο γραφής σου και όμως εξακολουθεί να με εντυπωσιάζει η δύναμη που έχουν τα λόγια όταν χρησιμοποιούνται με μαεστρία κι ευαισθησία. αν τσαλακώνεσαι τόσο γοητευτικά και εύστοχα τύφλα να χουν οι τσακίσεις στην πιέτα πηνελοπη μου, τύφλα να χουν σου λέω!
-
Η αγάπη είναι υπόσχεση
Η αγάπη είναι ευθύνη
Μη μιλάς έτσι
Η ψευδαίσθηση γίνεται αγχόνη
Μου τυλίγει το λαιμό
Μη μιλάς έτσι
Σαπίζουν στο στόμα μου
τόσες λέξεις που ‘χω να σου πω
Μα δε μιλώ
Μη σε τρομάξω
Είπες Τόσο πολλά με λίγα λόγια... μπράβο είναι υπέροχο μια μαγιά που σε τραβάει κοντά της ;)
-
Κατερίνα, x-versous, σας ευχαριστώ πολύ για την ανάγνωση και τα σχόλια :)
-
Εγώ θα το πω κι ας με πείτε βλακωδώς ρομαντική: διαβάζοντάς το τούτο δω, έκλαψα - απόλαυση που καιρό πολύ είχα να νιώσω διαβάζοντας...
Κατερίνα, το παρακάτω το δανείζομαι και στο χαρίζω ως "αντίδωρο"
Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή
Έξω από τ’ ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ’ άστρα
(Οδυσσέας Ελύτης, Επτά Νυχτερινά Επτάστιχα)
-
Ηλιάννα, στο ''βλακωδώς ρομαντική'' έχεις συνταξιδιώτη :)
Και για το δώρο σου....ένα πελώριο ευχαριστώ... (για το ταξίδι)
-
"Τι είναι αυτό; με ρώτησες
Δεν είχες δει αίμα ξανά
Κόκκινο, είπα μόνο
Κόκκινο
κι αποκοιμήθηκες καθησυχασμένος
στην αγκαλιά μου
με τις φλέβες μου ανοιχτές"
Ειναι πραγματι το αιμα απο τις φλεβες σου?
Πηνελοπη αυτο ειναι το πρωτο ποιημα με το ποιο ερχομαι αντιμετωπος.....νιωθω οτι με νικησε...
-
αυτοκαταστροφικη διαθεση..Δυνατο,αληθινο αλλα δεν τα καταλαβαινω αυτα τα συναισθηματα..Της αυτοκαταστροφης.. ::) ::)
-
Neikos, στην ερώτησή σου θα απαντήσω ναι. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς....
Μια ''ήττα'' από λίγους στίχους είναι μια προσωπική συναισθηματική νίκη, έτσι το αισθάνομαι εγώ όταν έχω παρόμοια συναισθήματα διαβάζοντας κάτι. Κι αν αυτό εννοούσες κι εσύ με το σχόλιό σου νιώθω πολύ όμορφα που την ''ήττα'' αυτή στην πρόσφερα εγώ :)
Marinna, πίστεψέ με καμμία αυτοκαταστροφική διάθεση δεν είχα γράφοντας. Μονάχα έντονη επιθυμία να νιώσω και ότι βγει... Αν το ρίσκο είναι αυτοκαταστροφή... ε τότε είναι η ειδικότητά μου!! :)
-
Αξιοθαύμαστη, κυρία και αγαπητή μου, η καταγραφή ισορροπούντων
-σε μιά αχλή- συναισθημάτων !
Σε απολαμβάνω !
-
Να 'σαι καλά Σπήλιο, σ' ευχαριστώ :)