Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: The Seed Of The Desolate στις 09/11/07, 13:14
-
Θυμάσαι όλους εκείνους τους δρόμους που περπατήσαμε;
θυμάσαι τότε που μου κράταγες το χέρι. Και γελούσες. Και με αγκάλιαζες.
Θυμάσαι;
Κοιτούσες ψηλά ψάχνοντας εκείνα τα αστέρια που κρύβοταν στο κόκκινο-θυμάσαι;-
και τότε δεν γελούσες και σε κρατούσα, ένα αστέρι ανάμεσα στα χέρια μου να πάλλεται και να φωτοβολεί.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι εκείνα τα βράδια κάτω απο το παράθυρο, τότε που άφηνες το φώς σου να με χαρακτηρίζει, τότε που
μου χάριζες λίγο απο εκείνο το χαμόγελο, εκείνο που μοίραζες απλόχερα στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάσαι;
Πόσες φορές σε σκέφτηκα, ξανά κάτω απο εκείνο το παράθυρο, να γίνεσαι δική μου. Πόσες φορές σε σκέφτηκα στους δρόμους,
στη Θεσσαλονίκη, να περπατάς και να γελάς, να είσαι δική μου, κι ας έκρυβε το κόκκινο τα αστέρια, κι ας είχαμε στις τσέπες μας μόνο τσιγάρα.
Θυμάμαι ήσουν εκεί.
Τώρα εδώ, ένα άλλο κόκκινο μου κρύβει κάθε αστέρι που μπορεί να υποδείξει την ύπαρξη σου. Άλλοι δρόμοι κυλούν και ψάχνω αποτυπώματα απο τα βήματα σου, την αμυδρή ηχώ του γέλιου σου.
Θυμάμαι.
Η μόνη μου πληγή η θύμηση. Η μόνη μαχαιριά η θύμηση. Ο πόνος μου σημαία πια και προχωρώ. Και ελπίζω ποτέ να μην ξεχάσω να θυμάμαι.
Θυμάμαι...
Θυμάσαι;
-
Είναι πολύ γλυκό και τρυφερό μπράβο φίλε ;)
-
Ευτυχώς υπάρχουν αυτές οι αναμνήσεις και έχουν απομείνει κάποια ψήγματα τρυφερότητας...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
-
Πολύ όμορφο.
Μου άρεσε πολύ.
Ωραίες αναμνήσεις...
Αν και καποτε θα ξεχάσεις να θυμάσαι...
-
Καλέ μου Μ.Π. είναι βέβαιο δυστυχώς πως κάποτε θα ξεχάσουμε να θυμόμαστε. Ωστόσο τούτο είναι κάτι που προσωπικά με τρομοκρατεί, αν
και μερικές φορές επιζητώ τόσο απεγνωσμένα να ξεχάσω προσθέτοντας νέες αναμνήσεις. Πιστεύω πάντως πως θέλει περίσσιο θάρρος να θυμάσαι
γιατί μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις, εκτός απο τον πόνο και τη συντριβή που ενίοτε σου προξενούν, υπάρχουν και λάθη, τα οποία
οφείλεις να διορθώνεις.
-
Το καλό είναι που θέλεις να θυμάσαι..
Εγώ δεν θέλω να θυμάμαι, μα δυστυχώς μου θύμισες..
Όμορφη πόλη..
Όμορφα πάντα να κρατάς τις αναμνήσεις σου..
Εγώ δεν τα κατάφερα και μοιάζουν με μελάνωμα
που μολύνει τον κόκκινο ουρανό της Θεσσαλονίκης..
Ευχή απο μένα λοιπόν, αυτή: Όμορφα πάντα να θυμάσαι..
-
Συννεφάκι.
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα εκφράσεις όπως μελανώματα για να χαρακτηρίσω τις αναμνήσεις μου. Προφανώς έχεις λόγους για να κάνεις κάτι τέτοιο. Είναι απολύτως σεβαστό.
Προσπάθησε πάντως να συγχωρείς όποιους σε πληγώνουν...έστω κι αν δεν το αξίζουν.
-
sniif...μπραβο ρε φιλε.......μπραβο..
-
Βασικα ευχαριστω για το σχολιο σου....ειναι λιγες μονο λεξεις, αλλα ειναι αρκετες.
Να'σαι καλα...