Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: x-versous στις 17/11/07, 20:49
-
Πάλι μονάχος κάθομαι με σένα συντροφιά,
συνέχεια σε σκέφτομαι και ας είσαι μακριά.
Οι ώρες δεν περνάνε μα οι μέρες έρχονται,
οι νύχτες έξω από την πόρτα μου μονάχες κλαίγονται.
Πάνε δυο χρόνια που 'φυγές σε ποίον να μιλήσω
το γκάζι όταν άνοιξες το λόγο σου δεν κράτησες
πως θα γυρνούσες πίσω.
Πρώτη Δευτέρα χαλαρά,
κουμπώνεις Τρίτη με σπινιά,
Τετάρτη φρένο,
μα πριν προλάβεις τις γραμμές σου βγήκε τρένο.
Πάνε δυο χρόνια που 'φυγές σε ποίον να μιλήσω
το γκάζι όταν άνοιξες το λόγο σου δεν κράτησες
πως θα γυρνούσες πίσω.
-
Έχεις έναν πολύ ωραίο τρόπο να αφηγήσε μια ιστορία σαν αυτή!
Και είναι αλήθεια πως οι γήινοι, ανθρώπινοι όρκοι υποτάσονται
πάντα στη δύναμη της μοίρας... έτσι είναι και είναι καιρός να
τους αντιμετωπίζουμε αλλιώς... με ένα χαμόγελο;! :)
-
Έχεις δίκιο Βασίλη με ένα χαμόγελο... πικρό χαμόγελο όμως :-\