Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ερεβος στις 19/01/08, 18:24
-
Δεν ειχα σκοπο ξανα να γραψω
μα ηταν της νυχτιας το λαθος
που ξοπισω την ομιχλη πηρε
Πως την μισω!
Μου θυμιζει οσα θελω να ξεχασω
Που οσο κι αν παλεψα
στα ματια μου μπροστα
ξετυλιγονται
Γι αλλη μια φορα
οπως εκεινο το πολυχρωμο κουτακι
που περιμενα να λαβω με λαχταρα
απ τα στοργικα του χερια
Πως την αγαπω!
Μες το κενο της μονο
νοιωθω ζωντανος
Κι οι μυρωδιες της μοναχα
ξυπνουν της νιοτης μου το σφριγος
Γι αλλη μια φορα
Οπως τοτε που σ αγκαλιασα
φορα στερνη
χωρις να το γνωριζω
-
πολυ δυνατο....
-
μισος κι αγαπη
και απουσια.
παντα ποναει.
γραφε σκοτεινε, καλο μας κανεις
-
Νομίζω ότι το έρεβος σου πάει γάντι
περιγράφει την σκοτεινή γραφή σου που σε αντίθεση με το όνομα σου
προβάλει ένα φωτεινό ταλέντο !!!
-
Σας ευχαριστω πολυ για τα σχολια και το χρονο σας!
-
Σε απολαμβάνω !
-
και οι μυρωδιες της μοναχα
ξυπνουν της νιοτης μου το σφριγος
Γι αλλη μια φορα
Οπως τοτε που σ αγκαλιασα
φορα στερνη
χωρις να το γνωριζω
[/quote]
Η μέρα τι θα φέρει, κανείς δεν το γνωρίζει..
!!!
-
τόση ευαισθησία με περιτύλιγμα τόση δυναμική!