πολύ όμορφο και τρυφερό φίλε και ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι που μου θύμισε και λίγο
(δεν ξέρω αν αλήθεια μοιάζει η φταίει ο συσχετισμός που κάνω στο μυαλό μου)
καββαδia
Φωτιές ανάβουνε στην άμμο οι ιθαγενείς
κι αχός μας φτάνει καθώς παίζουν τα οργανά τους.
Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς.
Σκόρπια κοιτάζουν τα βιβλία της στο πάτωμα
σώμα από χώμα στα σεντόνια μου χυμένο
το ίδιο βράδυ πάντα θα σε περιμένω
μήπως ξεφτίσει του θυμού σου το παράγγελμα
μήπως μεθύσεις στων ονείρων μου το άγγιγμα