Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΟΛΓΑ στις 23/02/08, 20:05
-
...ξημερωσε,
και ακομα ακουω των ηχο
των κλειδιων σου
...ακομα ακουω τον ηχο
των παλμων σου
ξημερωσε, μα εσυ ακομα
πουθενα
ξημερωσε,το ξερω φταιω
ξημερωσε, κι ο ηλιος κρυφτηκε ξανα
ξημερωσε,μοναχη κλαιω.
Ξημερωσε,μες την καρδια μου ερημια
ξημερωσε, μα ο ηλιος ειναι μακρια
ξημερωσε, γυρνα σου λεω
τον ηλιο φερε μου ξανα.
Ξημερωσε και ακομα ψαχνω
την γλυκα των ματιων σου
ακομα ψαχνω
την γλυκα των χειλιων σου...
-
πιστευω πως εχει παρουσιασει καλυτερα εργα απο αυτο....αλλα δε μπορω να πω πως δεν ειναι καλο...
-
Τις ευαισθησίες που έχεις Όλγα μπορείς να επιτύχεις περισσότερα !
-
Αυτό μαζί με το ''άραγε'', θεωρώ ότι είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά σου, μέχρι στιγμής.Κι από αυτά,τούτο δω κερδίζει τη δική μου ψήφο,παρότι υστερεί κάπως τεχνικά.Γιατί αυτό που ήθελες να παρουσιάσεις, αποδίδεται με πολύ πιο πετυχημένο τρόπο απ' ότι φαίνεται αρχικά.
-
Oλγα ειναι απλο, αλλα ειναι βιωματικο και γι αυτο σε αγγιζει...και ειναι πολυ ωραιο...καθε φορα που διαβαζω ενα ποιημα σου φανταζομαι ενα κοριτσι που γραφει οταν οι σκεψεις εχουν κουραστει και γραφει η ψυχη....θα ειχα περιεργεια να δω πως θα εγραφες κατι με δυνατοτερο τεμπεραμεντο...