Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: kuiper στις 05/04/08, 21:34
-
Διαλεκτική.
Ενύπνιο υπέροχο, χωρίς αρχή και τέλος.
Ευτυχία ανείπωτη, ανομολόγητη.
Χρυσή σπίθα από το φως της φύσης.
Πολύχρωμες φλεγόμενες εικόνες.
Ήλιος θάλασσα και σάρκα.
Κι’ ο χρόνος; Άγνωστος.
Ένας κομήτης, ένας μύθος.
Κι’ όμως, μυθικά κλειδοκύμβαλα
σκουριασμένα από τα οργισμένα νεφελώματά του.
Μελωδίες ακατόρθωτες,
σ’ έναν κόσμο μικρό, ωχρό, ισόπεδο.
Χημεία χωρίς αξία.
Άβυσσοι, βάραθρα φωτιάς.
Λάμψεις θνητές,
συναντιούνται στους άχρωμους ουρανούς.
Συνήχηση με της ζωής το συνθεσάιζερ
σε μια κραιπάλη όλων των αισθήσεων,
μέσα στις παρθένες σκιές των φεγγαριών,
στα σύδεντρα των μεθυσμένων αστεριών,
στον ουρανό μιας ερωτικής θύελλας.
Εκπληκτική, ατελεύτητη αγάπη στην ιέρεια
μιας ανώτερης πραγματικότητας.
Κι’ όμως, ατείχιστη, άγονη,
ξεθυμασμένων αρωμάτων όαση.
Η σκιά μου ριγεί στις αφηνιασμένες ομίχλες τ’ ουρανού.
Στις άλικες λάμψεις της καταιγίδας.
Στη φοβερή τρικυμισμένη σιωπή μου.
Σύμπαν δίχως εικόνες.
Ουτοπικά όνειρα στις χλωμές φεγγαρίσιες φιγούρες.
Εγώ μιλούσα στη ζωή,
μέσα στο αργοξύπνημα ενός ανάλαφρου αγέρα.
Σαν μάγος, σαν άγγελος, σ’ ένα ουράνιο τόξο
που αγκάλιαζε τη γη, που έλιωνε τους πάγους,
που καταδυόταν στους ωκεανούς,
που στριφογυρνούσε αέναα στο άπειρο του χρόνου.
Κι’ όμως, μάτια ξεριζωμένα από τα γεμάτα καρφιά
δάκρυα των αναμνήσεων.
Ερινύες καινούργιες, δίκες στημένες.
Βουλεβάρτο με λασπονέρια απροσπέλαστο.
Φυλλώματα καμένα
από μια άγνωστη άλικη φωτιά.
Νεανικός δυϊσμός.
Δρώμενα σε μια σκηνή χωρίς σύνορα,
με εκτυφλωτικά τα φώτα της ράμπας.
Σκιρτήματα αδάμαστα σ’ ένα τρένο δίχως στάσεις.
Ταξίδι άχρονο.
Κι’ όμως, ψεύτικο όραμα,
χνάρι ενός απολιθώματος.
Όνειρα φτωχά, ανάπηρα, από την έκρηξη
των ουράνιων σταθμών.
Το σαββατιάτικο φιλί,
ξεκομμένα σκοτεινά ιερογλυφικά
μιας άγνωστης γης.
-
Θαυμάσια απεικόνιση οργίλων συναισθημάτων !!!
Ποίηση !
-
Οργίλων συναισθημάτων! Έτσι ακριβώς Σπήλιο.
Ανθοφορούσα περίοδος, δημιουργία και έρωτας, πολύτιμες λάμψεις και ηδονή μέσα στις δικές σου φοινικόλουστες οάσεις.
Κι’ ο χρόνος; Ποιός χρόνος...
Και μετά φυλακισμένος μέσα στην πέτρα στο ατσάλι νιώθεις πως έχεις μπει στη ζώνη της έλξης του υπερφυσικού του ακαταμάχητου και οργίζεσαι που δεν έχεις την άδεια δυό ζάλα πίσω να πας που δεν έχεις πια το κουράγιο να ξαναγαπήσεις.
-
Τι εξαιρετικές εικόνες!
Οι θνητές λάμψεις πόσα συναισθήματα φωτίζουν!
Τα βάραθρα φωτιάς πόσες σκέψεις καταπίνουν!
Υπέροχη γλώσσα, εκρηκτικά συναισθήματα, εκτυφλωτικές λάμψεις ονείρου.
Ο χρόνος; Ένας κομήτης, ένας μύθος. Αυτό, Γιάννη μου, αυτό.
-
Σ' ευχαριστώ Κατερίνα για τα όμορφα γλυκά σου λόγια.
Καλή σου μέρα και να είσαι πάντα καλά.
-
πολυ καλη η χρηση της γλωσσας...ευγε...
να σε ρωτησω δυο πραγματα ομως... τι εννοεις με τον "ορο" Νεανικό δυϊσμό?
και το δευτερο...ποιες ειναι οι επιρροες σου?
-
Neikos
Ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα σου από το ``Διαλεκτική`` μα και για τα καλά σου λόγια.
Έχω δηλώσει πολλές φορές εδώ, πως εγώ δεν είμαι ποιητής, δεν υπήρξα, ασχέτως αν πολλά στιχάκια μου έγιναν τραγούδια πριν πολλά χρόνια. Γράφω έτσι για χόμπι για το κέφι μου ας πούμε.
Ξέρουμε όμως πως η τέχνη της σύνθεσης λογοτεχνικών έργων σε στίχους (ποίηση) αφήνει τον αναγνώστη σ’ ένα κείμενο (ποίημα) να καταδυθεί στους ωκεανούς του, να οδοιπορήσει αν θέλεις σε ατραπούς, σε λεωφόρους, σε στέπες, στις οάσεις του και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Ένας ποιητής, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, προσπαθεί μέσα από της (Πυθίας) τους καπνούς ,- όπως συνηθίζω να λέω εγώ - να περάσει από όλες τις μορφές της χαράς, του πόνου, του έρωτα, της τρέλας κλ.π. για να φτάσει... στο άγνωστο, να παρακάμψει το χρόνο ή να τον πολεμήσει με το μοναδικό του όπλο, τη δύναμη της ψυχής του. Ξεκινώντας από την άνοιξη της ζωής, να γευτεί, να ψηλαφίσει, να διυλίσει, π.χ. την φιλοσοφική θεωρία που δέχεται δυο αρχές, την ύλη και το πνεύμα, ως ρυθμίζουσες τα του κόσμου (Δυϊσμός), τον υλισμό, όπως και άλλες θεωρίες – συστήματα. Μα σαν γυρίσει ο ήλιος, να κρατηθεί στη χρυσή σπίθα από το φως της φύσης. Να περάσει τέλος στην ύπαρξη υπεραισθητών δυνάμεων όπως, ιδέες, πνεύμα, θεός.
Για τα παραπάνω μπορεί και να κάνω λάθος, πιστεύω όμως πως σε κάλυψα.
Αγαπημένος μου ποιητής ο ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ. Αυτόν τον δεκαεννιάχρονο ποιητή, τον κυνηγό της απούσας αληθινής ζωής, αν και απροσδιόριστος νιώθω πότε πότε πως τον πλησιάζω.