Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: anthrakoryxos στις 29/05/08, 03:45
-
Ξεχάσανε ν’ ανάψουν τους φανούς
Ψυχές με φως, λιμάνια που τις είπαμε
Αννούλα, βουτηγμένοι στους καπνούς
Πως έγινε δεν ξέρω, πως να έγινε
Και μέσα απ' τις φωτιές, βρεγμένοι βγήκαμε
Ο φάρος μας στρατιώτης σε σκακιέρα
Μονάχος λιποτάκτης σ΄ ένα βράχο
Άσπρον ασβέστη φώτιζε τη μέρα
Πως έγινε Άννα, να ΄ξερα πως έγινε
Τη νύχτα φως δε μου ΄δινε για να ΄χω
Νύχτα και πίσω αφήσαμε κι εμείς
Τον βασιλιά εσύ κι εγώ βασίλισσα μου
Ψυχές λαθραίες κι αλμύρα της ζωής
Χορτάσαμε το δάκρυ Άννα πως έγινε
Κι αργά βουλιάζαμε, λευκοί φάροι της άμμου
-
καταρχην χρησιμοποιηεις ενα απο τα αγαπημενα μου γυναικεια ονοματα οποτε αυτο ειναι ενα μεγαλο συν(+)....
η δομη ειναι ενδιαφερουσα ... αν και σε καποια σημεια με ξενιζει... αλλα ολο το συνολο μου αφηνει μια ωραια αισθηση να θελω να το ξαναδιαβασω...
-
Πολύ όμορφο και τρυφερό φιλέ μπράβο !!!
εμένα δεν μου αρέσει το Άννα :P
-
νομίζω είναι σπουδαία στιγμή του η δεύτερη στροφή..
λίγο με δυσκολεύει η τρίτη στροφή. Πόλυ καλό ανθρακορύχε και βρίσκω την ερώτηση "πως έγινε" στον τέταρτο στίχο κάθε στροφής τουλάχιστον ευρηματική..