Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Alter Ego στις 01/09/08, 14:13
-
Δεν υπάρχω στο κενό
Στις λέξεις και στα λόγια
Μια μόνιμη εικόνα
Δάκρυα λύπης, δάκρυα χαράς
Η ίδια εικόνα
Πάντα……..
Προσπαθώ να συνεχίσω
Σε αυτό το πανηγύρι
Να είμαι, δήθεν, εγώ καλά
Μα να πονάω μέσα μου βαθιά
Να λέω λέξεις που δε ξέρω
Να κάνω κινήσεις, να υποφέρω
Σκέψεις λαθεμένες……
Όμως κεφάλι θα σηκώσω
Θα κάνω το δικό μου
Σε όποιον αρέσω, όποιος γουστάρει
Εδώ θα ‘μαι , δε φεύγω
Μπορώ και μόνος μου κουφάλες
Αχ….. μια αγκαλιά……………
Κάποιον κοροϊδεύω
Μάλλον τον ίδιο μου τον εαυτό
Επηρεασμένος ίσως
Σίγουρα,,, θα έλεγα
Φίλοι, εικόνες, γράμματα, ήχοι
Σιωπή……
Ευτυχώς έχω κάποιον να μιλήσω
Αλλιώς
Αλλιώς τίποτα δε θα είχε νόημα
Να μιλάω στα πνεύματα, τα ευγενή
Ποιος ο λόγος;
Ο άνθρωπος χάνει το ρόλο του
Δε γελάει;, δεν παίζει;, δεν πονά;
Απλός υπάρχει;
Μα πού;;; δεν τον βλέπω
Καλά κρυμμένος, στα υπόγεια της θλίψης
Σ’ αγαπώ…..
Γιατί δε μ ‘ακούς;;;
Πρέπει να με χάσεις πρώτα
Τώρα είμαι εδώ, για σένα
Μετά……..;;
Ποιος θα μιλήσει;;
Κανείς……..
Το ξέρω, πάντα έτσι γίνεται
Πιο το νόημα τελικά;;;
Σαν τους ποιητές
«μεταθάνατον» αναγνώριση
Να τη χέσω
Δεν αντέχω
Σ’ αγαπώ
Τα ξανάπα;;;;
Δε νομίζω…..
Άλλος ήταν, εσύ δε με νιώθεις
ΓΙΑΤΙ;;;;;;;;
Είμαστε μαζί…, είμαστε χώρια…..
Για σένα το ίδιο
Για μένα πολλά
Αχ και να καταλάβαινες
ΠΟΝΑΩ……
Γιατί το κάνω αυτό;;;
Δε θέλω οίκτο να σε γεμίσω
Δε φταις εσύ
Απλά για να ξέρεις
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ