Τους είδα να με χτυπούν μέχρι που τελικά ξεψύχησα.
Κάθε φορά στο τέλος ήμουν κάτω, ματωμένος με ένα χαμόγελο λύτρωσης σχηματισμένο στο πρόσωπο μου, νομίζω ότι αυτό οφείλετε καθαρά στο ότι δεν έχω τα κότσια να αυτοκτονήσω, και κάθε θάνατος μου είναι μια εύκολη νίκη για εμένα.
Την πρώτη φορά με θυμάμαι κάπου στον μεσαίωνα, ζούσα σε ένα μικρό καλύβι σε ένα προάστιο της Γαλλία και έψαχνα απεγνώσμενα τρόπο να ξεφύγω από μια μίζερη, οικογενειακή ζωή με δυο παιδία και μια γυναίκα που δεν αγαπώσα ποτέ αλλά είχε προίκα.
Τα πράγματα εκεί ήταν εύκολα γιατί μόλις έφτασε στα αφτιά τις ιεράς εξέτασης ότι βλαστημούσα τον θεώ δεν δυσκολευτήκαν καθόλου να με ρίξουν στην πηρά, σαν μάγο.
Αφού πρώτα με ξυλοκόπησαν.
Άσχημο πράγμα η φωτιά το θυμάμαι σαν τώρα τον πόνο, την μυρωδιά του δέρματος μου που καίγονταν ακόμα και το ηλίθιο χαμόγελο μου
Που το έχω από πάντα όπως τότε στην Βομβάη που με χτυπούσαν πέντε άτομα για να τους πω που έχω κρύψει το όπιο που είχα κλέψει από το φορτίο του πλοίου που δούλευα τότε. αλλά δεν μου πήραν κουβέντα εκτός από ένα βογκητό την στιγμή που χώθηκε στα πλευρά μου το στιλέτο του sin ενός νέγρου που δούλευε στα καζάνια του πλοίου . το χαμόγελο ξανά σχηματιστικέ για άλλη μια φορά στο πρόσωπο μου και έπεσα νεκρός.
το έχω κάνει δεκάδες φόρες και ακόμα το απολαμβάνω, για αυτό σου λέω
Με έχεις χτυπήσει αρκετά το μόνο που σου ζήτω είναι να πάρεις το όπλο από το στόμα μου γιατί θα μου χαλάσεις το χαμόγελο… ρίξε μου στην κάρδια.
Καλό χειμώνα σε όλους και καλός με δεχτήκατε συγγνώμη που δεν γύρισα με ποίημα αλλά η έμπνευση είναι "άτιμο" πράγμα .