Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: KgSoloman5000 στις 12/09/08, 01:34
-
H Aρετή στον Άδη
Έτσι όπως παίζουν τα παιδιά στα δώδεκα τους χρόνια
Πέφτουν, χτυπούν τα γόνατα, κυλιούνται μες τα χιόνια
Κι όλο φωνάζουν και γελούν, δεν έχουν σιωπή
Έτσι δεν έπαιξε ποτέ η δόλια η αρετή
Μαύρη αρρώστια τη χτυπά, τη θέλει ο Χάρος νύφη
Το λένε και οι τρείς γιατροί, με βάρος μες τα στήθη
Πως δεν υπάρχει γιατρειά, μήτε κάποιο βοτάνι
Και σαν περάσουν μήνες τρεις η κόρη θ 'αποθάνει
Τ’ ακούει η μάνα της αυτό και πέφτει του θανάτου
Στην Αρετούλα πώς να πει ετούτο το μαντάτο;
Παν τα χρυσά της τα μαλλιά, τα γαλανά της μάτια
Το Χάρο παίρνει για γαμπρό στου Άδη τα παλάτια
Αργά κινεί στο τόπο της, και πιο αργά στο σπίτι
Οπού με λύπη τραγουδά μελαχρινό σπουργίτι
«Κρίμα Αρετή ο πόνος σου, κρίμα το βάσανο σου
Το νυφικό φουστάνι σου να ναι το σάβανο σου»
Σαν τηνε βλέπει η Αρετή ευθύς την αγκαλιάζει
Με βλέμμα ανυποψίαστο στα μάτια την κοιτάζει
Η μάνα λιποψύχησε και στου ματιού την άκρη
Σαν της ψυχής της κάτοπτρο, γεννιέται μαύρο δάκρυ
«Μάνα προς τι τα δάκρυα ; Τι να σε τυραννάει;
Πες τα σε με, την Αρετή, σε με που σε πονάει
Κλαις μήπως για τα αδέρφια σου που στους πολέμους τρέχουν
Η μήπως κλαις για τις σοδιές που προκοπή δεν έχουν;
Αν τάχα κλαις για τις σοδιές, ο πάγος τώρα λιώνει
Μάρτης ζυγώνει τώρα δα, ο Φλέβαρος τελειώνει
Κι αν κλαις για τα αδέρφια σου, σιμά θα σου μιλήσουν
Τελείωσε ο πόλεμος, σύντομα θα γυρίσουν»
«Δεν κλαίω μήτε γι’ αδερφούς, μήτε για τις σοδειές μας
Μα κλαίω για σένα Αρετή, τις τύχες τις δικές μας
Κλαίω για τις πλεξούδες σου που δε θα ξαναπλέξω
Που πιάνοντας το χέρι σου δε θα ξαναχορέψω»
«Μήπως θάνατος σου ‘ρχεται , και θες να σε φροντίσω;
Να βάλω και τα μαύρα μου, να σε νεκροφιλήσω;
Ή κάποιο μαύρο ριζικό μου γνέφει να πεθάνω
Μ’ όλη την ομορφάδα μου, στην άνοιξη μου απάνω;»
«Μήτε σε με θανατικό έχει ο θεός χαρίσει,
μήτε και σένα ριζικό τέτοιο σου έχει ορίσει.
Αλλά σου βρήκαμε γαμπρό, που ήρθε από τα ξένα
Και σε τρεις μήνες θα ναι δω για να ζητήσει εσένα»
Και σαν περνούνε μήνες δυο κι άλλες τριάντα ημέρες
Ντύνετ’ ο Χάρος πρίγκιπας, και κάνει τ’ άστρα βέρες
Κάνει το σύννεφο άλογο και το βουνό σαμάρι
Και καβαλάρης τρέχοντας πηγαίνει να την πάρει
Και ερωτεύεται η Αρετή τα μακριά μαλλιά του
Το ανάστημα του το ψηλό, κι όλη την ομορφιά του
Πηγαίνει ο νέος σπίτι της για να τηνε ζητήσει
Αρνείται όμως ο κύρης της το γάμο να ευλογήσει
Σαν πέρασε τ’απόγευμα, σαν ήρθε πλέον η νύχτα
Ακούγεται σαν σύνθημα του πρίγκιπα η σφυρίχτρα
Που έρχεται το χάραμα την Aρετή να κλέψει
Την ανεβάζει στ' άλογο, και δίνει μια να τρέξει
Μα σαν περνούν ώρες πολλές κι ο νέος μιλιά δεν βγάνει
καρδιοχτυπά η Αρετή, μια αγωνία την πιάνει :
«Άντρα μου, ποια η χώρα σου, ο τόπος ο δικός σου;
Πού είν' οι υπηρέτες σου, πού το βασίλειο σου;»
«Εκεί που ο ήλιος δεν περνά, και δεν κυλάει ο χρόνος
Μα το σκοτάδι κυβερνά και βασιλεύει ο πόνος.
Εκεί που αν με γνώριζες ποτέ σου δε θα ρχόσουν
Δεν είμαι πρίγκιπας εγώ, μονάχα ο θάνατος σου»
«Κρίμα μεγάλ’ ο πόνος μου, κρίμα το βάσανο μου
το νυφικό μου φόρεμα να ‘ναι το σάβανο μου
Πάει όλη η ομορφάδα μου, και τη ζωή μου χάνω
Άδικα όπως στερήθηκα τον κόσμο των επάνω»
-
Α Pleine Haleine
Η ζοφερότητα μιας ψυχής δε πιάνεται
Παρά στον πόνο κ τη θλίψη που αισθάνεται
Το τράνταγμα μιας στιγμής που κλυδωνίζεται
Μέσα σε πόθο ασίγαστο κι ευθύς γκρεμίζεται
Xάνεται o έλεγχος απλά, σαν ρόδα που γυρίζει
Ένα μαχαίρι στο λαιμό, την καρωτίδα σχίζει
Και όσο το αίμα της κυλά κ επίπον’ αναβλύζει
Οι οφθαλμοί φωτοβολούν φλόγα που δε γνωρίζει
Μια ηδονή πρωτόγνωρη, καθώς αργοπεθαίνει
Με ένα βλέμμα αστραφτερό, αυτάρεσκα υπομένει
Απορημένη τον κοιτά, στοργή κρύβει στο ύφος
Κι αυτός άγρια ένστικτα σε καθωσπρέπει ήθος
Τοποθετεί το χέρι του πάνω στα αίματά της
που σχηματίζουν κόκκινες ανταύγειες στα μαλλιά της
Σκύβει εμπρός της, της μιλά, ανεπαρκής κοιτάζει
Αυτή κρύο αίμα βήχοντας να τον καθησυχάζει
Και του προσφέρει παγερό επιθανάτιο ρόγχο
Αντάξιο της προσμονής, αντάξιο στον πόθο
Σκύβει με αγάπη καθαρή, τα μάτια να σφαλίσει
Το πονεμένο πρόσωπο γλυκά να της φιλήσει
Τα δύο της χείλη σε λίγο θα παγώσουν
Έχοντας κλέψει το πρώτο του φιλί.
Δεν είναι αυτό όσο να πεις μια τραγωδία ;
-
H Κηδεία μου
Όταν το κάλεσμα δεχτώ να πάω στο χορτάρι
Άμα περνά απ’ το χέρι σας κάντε μου αυτή τη χάρη
Στήστε μου μια κηδεία λαμπρή, να ‘χουνε να το λένε
Οι φίλοι και οι συγγενείς, και με λυγμούς να κλαίνε
Θέλω από μάρμαρο λευκό φτιαγμένος να ‘ναι ο τάφος
Και γρανιτένιο άσπρο σταυρό, να φαίνεται απ’ το βάθος
Θέλω λουλούδια ανθηρά που να μοσχοβολάνε
Και όσοι περνούν από μπροστά να στέκουν να κοιτάνε
Θέλω ένα φέρετρο στιλπνό, απ’ της δρυός το ξύλο
Θέλω λόγο επικήδειο από επιστήθιο φίλο
Ψαλμοί ιερέων μελωδικοί θέλω να με διαβάσουν
Θρήνο προσώπων προσφιλών που να με διαπεράσουν
Στεφάνια από το δήμαρχο, στεφάνια απ’ τη δουλειά μου
Ώστε να καμαρώνουνε για μένα τα παιδιά μου
Κι όσο θα με φτυαρίζουν και θα μου ρίχνουν χώμα
Καμπάνες απ’ την εκκλησιά να αντηχούν ακόμα
Θέλω μια τελετή ακριβή μετά από την κηδεία
Με σούπα και καλό κρασί, με γέλια και αστεία
Κι αν κάποιος στέκει κατηφής, λίγο αποξενωμένος
Να του εξηγείτε «έτσ’ ήθελε να γίνει ο πεθαμένος»
Και για λεφτά μη νοιάζεστε, εγώ θα σας αφήσω
Αυτά που χρόνια φύλαγα, αδύναμος να ζήσω
Κι όταν πλέον θα βρίσκομαι πάνω ψηλά στα ουράνια
Δακρύζοντας θα σας κοιτώ γεμάτος περηφάνια
-
Νεκρή Μητέρα
Ακίνητη στο έδαφος, σαν ξυλοφορτωμένη
απ’ ένα σύζυγο μπεκρή που κουβαλάει μανία.
Και έρχεται ένας γιος μικρός και μικροκαμωμένος.
Χώνεται στη μασχάλη της και δεν καταλαβαίνει
Χώνεται μέσα στους λυγμούς και δεν καταλαβαίνει
«Μάνα μου, μητερούλα μου, που πλέον δεν κουνιέσαι
είν’ το χέράκι σου νεκρό μα η αγκαλιά σου όχι »
-
H Ανόθευτη Αλήθεια
«Παιδί μου, πλέον μεγάλωσες, τέρμα τα παραμύθια
Ήρθε η ώρα να σου πω πως δεν υπάρχει αλήθεια
Παντού την αναζήτησα, σε κάθε άκρη του κόσμου
Την ίδια πλάνη δε θα ζει το αίμα μου κι ο γιος μου…
Γι ‘αυτό απ’ την ανάγκη της αμέσως παραιτήσου
Διότι σαν θάλασσ’ αβαθής διαβρώνει τη ζωή σου
Μα, δεν είναι αλήθεια ανόθευτη ότι ο ήλιος λάμπει ;
Γιε μου, αν ο ήλιος έλαμπε, δεν θα ‘βλεπες το φως του ;
Δεν είναι αλήθεια ανόθευτη ο άνεμος που πνέει ;
Μα αν έπνεε ο άνεμος θα έκανε τόση ζέστη ;
Δεν είναι αλήθεια ανόθευτη οι ποταμοί που ρέουν ;
Αν έρεαν οι ποταμοί, θα ‘μέναν όλα ίδια ;
Δεν είναι αλήθεια ανόθευτη η αγάπη όταν υπάρχει ;
Αν ειν’ η αγάπη αληθινή, τότε τι είναι ψέμα ;
Δεν είναι αλήθεια ανόθευτη ότι ο θεός μας βλέπει ;
Άμα μας βλέπει ο θεός γιατί δεν κάνει κάτι ;
Δεν είναι αλήθεια ανόθευτη οι άνθρωποι που πεθαίνουν ;
Κανείς δεν πέθαν’ έτσι απλά, χωρίς να τον σκοτώσουν
Μα αν δεν υπάρχει αλήθεια πια, γιατί ακόμη ζούμε ;
Γιατί αυταπάτες τρέφουμε μήπως και διαψευστούμε…»
Αυτά τα λόγια του ‘λεγα πριν θάνατο του δώσω
Και απ’ την κατάντια της ζωής μπόρεσα να τον σώσω…
Καθώς τα χέρια μου έσφιγγα γύρω από το λαιμό του
Δεν πάλεψε να αντισταθεί, ήξερε το καλό του
Γνωρίζω τι ακολουθεί, ξέρω καλά το δρόμο
Εγκλήματα έπραξα πολλά κι όμως κανένα φόνο
-
τα τεσσερα τελευταια δεν ειναι ακριβώς του γούστου μου, αλλα "Η Αρετή στον Άδη" ειναι καταπληκτικό!
μου άρεσε πάρα πολυ....
-
KgSoloman5000, περίεργο όνομα με ιδιαίτερη έφεση στα του θανάτου ποιήματα. Η Αρετή στον Αδη είναι πανέμορφο, θυμίζει κομμάτι απο Κορνάρο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και μια ιστορία μέχρι το τέλος της, ένα παραμύθι σαν την 'καρδιά της μάνας' που τόσο όμορφα μελοποίησε ο Γιάννης Νικολάου και την τραγούδησε ο Παντελής Θαλασσινός. Νομίζω ότι χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το ποίημα σου αυτό και ίσως με την σωστή προσθήκη μουσικής να γίνει ένα ακουστικό αριστούργημα. Μπράβο...
-
KgSoloman5000, περίεργο όνομα με ιδιαίτερη έφεση στα του θανάτου ποιήματα. Η Αρετή στον Αδη είναι πανέμορφο, θυμίζει κομμάτι απο Κορνάρο, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και μια ιστορία μέχρι το τέλος της, ένα παραμύθι σαν την 'καρδιά της μάνας' που τόσο όμορφα μελοποίησε ο Γιάννης Νικολάου και την τραγούδησε ο Παντελής Θαλασσινός. Νομίζω ότι χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το ποίημα σου αυτό και ίσως με την σωστή προσθήκη μουσικής να γίνει ένα ακουστικό αριστούργημα. Μπράβο...
η αλήθεια είναι ότι το είχα σκεφτεί αλλά είμαι παντελώς ατάλαντος σε ότι έχει σχέση με μουσική, οπότε δε το δοκίμασα ποτέ..Αν εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος έχει καμιά ιδέα, θα ήταν τιμή μου να το ακούσω..Ευχαριστώ πάντως για τα καλά λόγια
-
Θα κάνω μια προσπάθεια, ίσως πάρει κάποιο χρόνο αλλά θα το κάνω, μου αρέσει ο στίχος και σίγουρα ΄θα βγεί καλό (ελπίζω τουλάχιστον)
Ευχαριστώ..
-
χμ..τωρα τα ειδα αυτα...
η "Αρετη στον Αδη" ειναι ενα καθαρο δημοτικο τραγουδι..Το θεμα , το ονομα η εξελιξη ολα μα ολα ειναι 100% χαρακτηριστικα του ειδους...να παρατηρησω επισης και τον ιαμβικο-δεκαπεντασυλλαβο (!!) ...
Για να ειμαι ειλικρινης δεν ξερω αν μου αρεσε ...το εργο σου ειναι πολυ καλο απλα .....
δεν ξερω...ειναι μεγαλη ιστορια...
βαριεμαι να πω περισσοτερα τωρα, παντως ΜΠΡΑΒΟ φιλε μου....
νομιζω οτι αυτο το τραγουδι σηκωνει μεγαλη συζητηση, ειναι τουλαχιστον αξιοπροσεχτο και μπορει καποια στιγμη να πω μερικα πραγματα παραπανω για το τι πιστευω για αυτο...
αυτα!
-
φαντάζομαι αναφέρεσαι στο κλασικό θέμα της καλλιτεχνικής ταυτότητας, ότι θα πρέπει να έχω δικό μου ύφος κλπ. Εκτός αν εννοείς ότι είναι κάτι νεκρό και ξεπερασμένο.
-
μπα..ουτε το ενα ουτε το αλλο...θα σου πω στα βιαστικα μονο δυο λογια γατι φοβαμαι οτι με παρεξηγησες..
το οτι το εγραψες σε στιλ δημοτικο το παω πολυ για πολλους και διαφορους λογους..και ειναι και καλογραμμενο...
η μονη ενσταση μου ειναι οτι αυτα τα τραγουδια περα απο την κυρια πλοκη τους εδιναν και το κλιμα μας εποχης.
Εσυ δεν εγραψες ενα συγχρονο ταγουδι σε μετρο και στιλ δημοτικου αλλα ενα δημοτικο μιας αλλλης παλιας εποχης...
Ετσι παρολο πο ειναι δημοτικο σε ολα του του λειπει ενα βασικο στοιχειο - η εποχη του..ειναι πολυπλοκο
δεν ξερω αν γινομαι κατανοητος...
-
απόλυτα...
Αλλά δε με ενδιαφέρει η εποχή μου. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται να δει δημοτικό ποίημα με θεματολογία την αγωνία ενός γονέα να βρει το κατάλληλο ρουσφέτι για να πάει το άρρωστο παιδί του στο εξωτερικό για να χειρουργηθεί.
Με ενδιαφέρει να ξυπνήσω αν θες συναισθήματα, ειδικά τα πιο σκοτεινά συναισθήματα του ανθρώπου, και το ποίημα αυτό, μέσα από τη λιτότητα και την ευγένεια όλων των προσώπων και των στοιχείων της φύσης, μου δίνει τη δυνατότητα να προσεγγίσω το φόβο για το θάνατο με το ρομαντισμό που κρύβεται στα ρομαντικά ποιήματα. Μια αισθητική Nick Cave αν θες, σε ποιο ποιητικό πακέτο.
-
δε με ενδιαφέρει η εποχή μου. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται να δει δημοτικό ποίημα με θεματολογία την αγωνία ενός γονέα να βρει το κατάλληλο ρουσφέτι για να πάει το άρρωστο παιδί του στο εξωτερικό για να χειρουργηθεί.
να σου πω, μπορει η εποχη αυτη να μην σου αρεσει ( εγω διαφωνω με αυτο αλλα δε βαριεσαι..) αλλα ακομα και ετσι δημιουργημα της εισαι...
οσο για το αλλο..αυτο ακριβως λεμε...βλεπεις τα δημοτικα γραφονταν για πραγματικα προβληματα της εποχης (παιδικη θνησιμοτητα , ξενιτια κτλ)..εμενα θα με ενδιεφερε να ακουσω ενα δημοτικο για τα συγχρονα προβληματα..αλλα ακομα και αν δεν ενδιεφερε κανεναναλλον δεν νομιζω οτι θα επρεπε να σε απασχολει αυτο..ας μας το γραφες και ας το κραζαμε...και ετσι οπως γραφεις δε νομιζω να περναγε απαρατηρητο...
τελος παντων ειναι μεγαλη ιστορια απλα μη ομιζεις οτι δεν μου αεσε κτλ..
-
Επτά Κατάρες
(διασκευή του Seven Curses από τον Bob Dylan)
«Τα’ αλώνι δε το βγάζω πια, τα χρόνια μ’ έχουν πάρει»
Είπ’ ένας γέρος κι έκλεψε ένα μικρό μουλάρι
Αμέσως τον συνέλαβαν, του έβαλαν χειροπέδες
Στον δικαστή τον έφεραν χωρίς πολλές κουβέντες
Δεν είχε ο γέρος χρήματα , δεν είχε υπάρχοντ’ άλλα
Και ο δικαστής διέταξε να πάει στην κρεμάλα
Το νέο κοιλάδες πέρασε, το νέο σκαρφάλωσε όρη
Κι έφτασε πολύ σύντομα στου γέροντα την κόρη
Αυτή στην πόλη έτρεξε τον δικαστή να πείσει
Μη την αφήσει ορφανή και έλεος να δείξει
Ο δικαστής ξαφνιάστηκε από την ομορφιά της
Και το κορμί της λαχταρά, το ερωτικό της χάδι
Της λέει λοιπόν χαϊδεύοντας τα χρυσαφιά μαλλιά της
«αν τον πατέρα σου αγαπάς μαζί μου έλα το βράδυ»
«Καλύτερα να κρεμαστώ», της είπε ο πατέρας
«της οικογένειας την τιμή αυτός δε θα σπιλώσει!
Δεν είναι άνθρωπος αυτός, εν’ άψυχο είναι τέρας
το δρόμο παρ’ του γυρισμού, κοντεύει να νυχτώσει»
«Πατέρα μου, δεν ήρθα εδώ για να σ’ αφήσω πίσω
Την πατρική σου συμβουλή πρέπει να αψηφήσω
το δικαστή στο σπίτι του λοιπόν θ’ ακολουθήσω
Θα σου χαρίσει τη ζωή, εάν σπίτι δε γυρίσω»
Με το απόγευμα έσβηνε αργά το φως της μέρας
Μέχρι τη νύχτα πνίγονταν τα πάντα στη σιωπή
Μέσα στη νύχτα άγρυπνος καθόταν ο πατέρας
Και μέχρι το ξημέρωμα η κόρη είχε δοθεί
Έφερε όμως το πρωί βάσανα πιο μεγάλα
Η κόρη πλέον κατάλαβε πως είχε προδοθεί
Σαν είδε απ΄ το παράθυρο στημένη την κρεμάλα
Σαν είδε που κρεμόταν του πατρός της το κορμί
Επτά κατάρες έδωσε λοιπόν στο δικαστή :
Ένα βοτάνι να μην αρκεί για να τον θεραπεύσει
Δύο γιατροί να μη μπορέσουν να τον σώσουν
Τρία μάτια να μη μπορούν να τόνε δουν
Τέσσερα αυτιά να μη μπορούν να τον ακούν
Πέντε τοίχοι να μη μπορούν να τον κρύψουν
Έξι νεκροθάφτες να μη μπορέσουν να τον θάψουν
Και επτά θανάτοι να τον βρουν ώσπου να ξεψυχήσει
-
Πάρα πολύ καλή δουλειά, αν και μακάβρια λίγο η θεματολογία δεν ξεπερνάει το όριο της καλαισθησίας, είναι όσο σκληρή πρέπει για να σε ταρακουνήσει! Η "Αλήθεια" μου φαίνεται εξαιρετική σαν ιδέα και η διασκευή στο ντυλαν αξιοπρεπέστατη! Συνέχισε έτσι, πιστεύω υπάρχουν πολλοί που θα τους αγγίξει η γραφή σου.
-
Πάρα πολύ καλή δουλειά, αν και μακάβρια λίγο η θεματολογία δεν ξεπερνάει το όριο της καλαισθησίας, είναι όσο σκληρή πρέπει για να σε ταρακουνήσει! Η "Αλήθεια" μου φαίνεται εξαιρετική σαν ιδέα και η διασκευή στο ντυλαν αξιοπρεπέστατη! Συνέχισε έτσι, πιστεύω υπάρχουν πολλοί που θα τους αγγίξει η γραφή σου.
Thanx για τα καλά λόγια και για το ξέθαμμα...Η "Ανόθευτη Αλήθεια", αν και πολύ απλό ποίημα, είναι από τα αγαπημένα μου παιδιά.
Όσο για τη διασκευή, μακάρι να ήμουν μια τρίχα από τα π**άρια του Dylan, νομίζω πως θα πρεπε να διατηρήσω τη φυσιολογική δομή, ώστε να μπορεί να μελοποιηθεί.
-
Η Αρετή στον Άδη είναι:
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
και για να το πω ξεκάθαρα να καταλαβαινόμαστε
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
Κατά βάση είναι ένα 15σύλλαβο αφηγηματικό, λυρικό, λιανοτράγουδο που εναλλάσει τροχαίους και ιάμβους. Διατηρεί στην πλειοψηφία του σταθερό μέτρο.
Τεχνικά επιδέχεται κάποιες τροποποιήσεις προς τεχνική τελειοποίηση γιατί προφανώς αποτελεί πρωτογενή και ανεπεξέργαστη γραφή (by heart που λέμε) αλλά παρόλα αυτά δεν παύει να αποτελεί ένα αριστούργημα.
Για μένα είναι ένα δείγμα έμπνευσης που απέχει απο σημερινά δεδομένο λόγω του οτι δεν εθελοτυφλεί στα υπάρχοντα δρώμενα της κοινωνίας μας.
Ενθουσιάστηκα. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
-
Η Αρετή στον Άδη είναι:
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
και για να το πω ξεκάθαρα να καταλαβαινόμαστε
Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α
να υποθέσω ότι σ' άρεσε δηλαδή ε ;
Κατά βάση είναι ένα 15σύλλαβο αφηγηματικό, λυρικό, λιανοτράγουδο που εναλλάσει τροχαίους και ιάμβους. Διατηρεί στην πλειοψηφία του σταθερό μέτρο.
Τεχνικά επιδέχεται κάποιες τροποποιήσεις προς τεχνική τελειοποίηση γιατί προφανώς αποτελεί πρωτογενή και ανεπεξέργαστη γραφή (by heart που λέμε) αλλά παρόλα αυτά δεν παύει να αποτελεί ένα αριστούργημα.
Για μένα είναι ένα δείγμα έμπνευσης που απέχει απο σημερινά δεδομένο λόγω του οτι δεν εθελοτυφλεί στα υπάρχοντα δρώμενα της κοινωνίας μας.
Ενθουσιάστηκα. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.
thanx γ τα καλά λόγια να και υπερβάλλεις λίγο
-
Δεν υπερβάλω καθόλου.
Πάντρεψες απλές καθημερινές και παραδοσιακές λέξεις.
Απλές, που δεν κουβαλάνε περισπούδαστες περγ αμηνές και επεξηγήσεις.
Και το κορυφαίο σημείο μέσα στο ποίημα είναι η ποιητική σου φράση :
Ντύνετ’ ο Χάρος πρίγκιπας, και κάνει τ’ άστρα βέρες
Δεν υπάρχει σου λέω!
Πήρες το χειρότερο και το έκανες να μοιάζει όμορφο.
Άκου εκεί... κάνει τα άστρα βέρες!
Που το σκέφτηκες?
Έχω ακούσει και ακούσει για τα άστρα, πολλά και διάφορα, αλλά σαν αυτό κανένα.
-
όποιος έχει διαβάσει του Νεκρού Αδελφού ξέρει πως όλα τα στοιχεία της φύσης συμμετέχουν για να απαλύνουν την τραγική μοίρα των ηρώων του ποιήματος. Σκεφτηκα και γω τα άστρα...
-
Σκοτεινά όμορφοι και καλογραμμένοι οι στίχοι σου, ένας άλλος τρόπος έκφρασης...μπράβο σου από εμένα!
-
Φίλε μ' αγγίζει το θέμα σου, δε θα σταθώ ιδιαίτερα σε κάτι
παρά μόνο θα επιβεβαιώσω όσα έχουν πει όλοι οι άλλοι
και απλά θέλω να συμπληρώσω ένα μεγάλο.. ( ! ).
Μου επιτρέπεις να μεταφέρω εδώ κάτι δικό μου σχετικό ?
-
αμέ
-
ΚgSoloman, δεν σε ξέχασα η υπόσχεση του Σεπτέμβρη ισχύει για την προσπάθεια της μελοποίησης. Ισως χρειαστεί να το χτενίσουμε λίγο για να το μικρύνουμε , αλλά φοβάμαι μήπως χάσει την ομορφιά του οπότε το κοιτάμε ως έχει.
-
Καϋμός
Σ' έλουσε η μοίρα μ'άρωμα και φυσική λεβάντα
κι ένα πρωϊ, μικρό πουλί, φτερούγισες για πάντα.
Ας ήταν το χεράκι σου σιμά μου να τ' αγγίζω
και να σε νανουρίζω'
να μη μου λείπεις σπλάχνο μου να μη βαρυαστενάζω
κι ούτε καϋμούς να βγάζω .
Ξύπνα και πέσ' μου γιόκα μου πώς ήταν στ'όνειρό μου
να βγώ στη βρύση να νιφτώ να κάνω το σταυρό μου,
την Παναγιά να ασπαστώ να βρώ το λυτρωμό μου !
Κι άν έτσι θέλησε ο θεός κι είναι το ριζικό μου
θα πνίξω τον καϋμό μου'
και τα βραδάκια θάρχομαι καντήλι να σ'ανάβω
παρηγοριά για νάβρω.
Σ' άβυσο το κορμάκι σου
τα σωθικά μου σκίζω
ανάβω το κεράκι σου
και κρίνα σε στολίζω'
μά....δε σε νανουρίζω.
-
Ωραίο το ποιηματάκι σου....Νομίζω ταιριάζει στη γενικότερη θεματολογία περί θανάτου..Πάντως εγώ θα αφαιρούσα τη στροφή που κάνει τη θεική επίκληση η μάνα. Πρώτον γιατί μου ακούγονται κάπως πιο κλισέ από τους υπόλοιπους, δεύτερον γιατί η μετάβαση από το γιο στο Θεό και μετά πάλι στο γιο, με τη χρήση β ενικού είναι κάπως προβληματική, κυρίως όμως γιατί δεν προσδίδει κάτι παραπάνω στο όλο ποίημα...Άλλωστε έχεις ενσωματώσει το θρησκευτικό στοιχείο πιο πάνω,. Γνώμη μου πάντα.
-
Απο θέμα ρυθμού και μελωδικότητας θεωρώ την Αρετή στον Άδη να είναι το αρτιότερο, αν το θέσουμε με την έννοια της μαθηματικής αρμονίας των στίχων μεταξύ τους και σε σχέση με το σύνολο του ποιήματος. Υπέροχες εικόνες επίσης.
Σχετικά με το νόημα δε θα σου πω οτι τρελάθηκα. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο ούτε δίδεται με πρωτότυπο τρόπο.
Αλλά...το "Η νεκρή μητέρα" είναι Α Ρ Ι Σ Τ Ο.
Ένα μοντέρνο ποίημα με απλό, δυνατό νόημα που δίνεται με πρωτότυπο τρόπο. Προσωπικα με συγκλόνισε.
Επίσης και το "Η ανόθευτη αλήθεια" είναι δυνατό και πρωτότυπο. Αλλά πιστεύω οτι θα έπρεπε να σταματήσεις πριν την σκηνή του φόνου. Το κάνει λίγο κοινότοπο και γραφικό.
Περιμένω και άλλα δικά σου.
Δημήτρης
-
Προ του Θανάτου μου
Κρύψε με, μάνα κρύψε με
Στης μήτρας σου τα μέρη
Εκεί κανείς δεν προσμετρά
Γιατί κανείς δεν ξέρει
Φίλα με, πάλι φίλα με
Μετάγγισε μου αγάπη
Διότ’ είμαι νέος να στο ζητώ
Γέρος να τ’ απορρίψω
Μίλα στικτά, ψιθυριστά
Και καθησύχαζε με
Κι ίσως μας βρει ένα πρωί
Μαζί απανθρακωμένους
-
Φοβερή δουλειά, ειδικά η "Αρετή" είναι όντως αριστούργημα, μπράβο φίλε!
-
Ο Πατέρας του Φονιά
Όλοι μιλούσαν για το φόνο στην αρχή
Μα είχα άλλοθι ισχυρό και αθωώθηκα
Λίαν συντόμως νέα στοιχεία φανερώθηκαν
Και πια κοιτούσε κατ’ εμέ η ενοχή
Τότε ο πατέρας μου χωρίς ενδοιασμό
Ψευδομαρτύρησε πως ξέρει την αλήθεια
Ήρθε κι απέσυρε απ’ εμέ το βάρος μες στα στήθια
είπε «Μη ψάχνετ’ άλλο! Ο θύτης είμ’ εγώ! »
Μα τόσα χρόνια ύστερα, μάρτυρας της ταφής του,
που κι οι παλιοί οι φίλοι του ακόμη απαξίωσαν,
δεν είμαι άραγε εγώ φτηνό δείγμα ανθρώπου,
έτσι όπως θυσιάστηκε η ηρωική του κράση,
για μια ελπίδα υποστροφής της άνανδρης ψυχής μου;
-
Η Αρετή στον Άδη! Μου θυμίζει θεματολογικά πολύ έντονα τὴν "Ελεονώρα" του Βύργερ που μετέφρασε έξοχα στα ελληνικά ο Λορέντζος Μαβίλης.
-
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Το ποίημα που αναφέρεις δε το έχω υπ όψιν και με μια πρόχειρη αναζήτηση δε το βρήκα αλλά θα το ψάξω γιατί μου κίνησες την περιέργεια