Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Aganippi στις 16/09/08, 13:24
-
Ζοφερή η νύχτα, πρώτη Φθινοπώρου
το μυαλό σέρνεται ξοπίσω στο χρόνο
ριγμένος στον ώμο σάκος οδοιπόρου
μ' αγκάθια κι ένα άχρηστο κλώνο.
Λεκιασμένη μορφή μου
σπιλώνεις τη ζωή μου
σε πετώ για να χαρώ τη φυγή μου.
Βρωμάει η ανάσα
κόκκινη πάσα
σ' έναν αφέντη από φάρσα.
Έχεις νιώσει να ουρλιάζεις
την ψυχή όμως να μην καταλαγιάζεις;
Βαλσαμωμένη η στέπα ζητά ενσάρκωση
μια όαση βαλπούργεια κι ας έχει τρόμο
κι επιτέλους αυτός ο σάκος παράδοση
νυχτερινή στα γκάζια να πατηθεί στο δρόμο.
Νιώσε πως είναι να ουρλιάζεις
και άλλων ενοχές να στάζεις.
-
Aganippi γειά χαρά...
Απο την πλευρά μου, θα θελα να σ' ευχαριστήσω που υπάρχεις εδω...
Εχω δει τις τελευταίες σου δουλειές και μου έχουν αφήσει ευχάριστα, την αίσθηση ενός μεγάλου ερωτηματικού...
Η (Παρακαταθήκη) μου αφήνει ένα ανάμικτο συναίσθημα...ενοχής, μίσους, φυγής και απόγνωσης.
Φυσικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου ( ειδικό - κριτή κ.λ.π.) θα θελα όμως μια διευκρίνηση.
Τι προτρέπεις τον αναγνώστη σου να αναγνωρίσει και στη συνέχεια τι να κάνει;
-
Λάμπρο, το στέλνω και σε δημόσιο μήνυμα γιατί ίσως θέλουν κι άλλοι εξηγήσεις (τώρα μου δίνει την δυνατότητα να στήλω κι άλλο μήνυμα)
Φίλε μου Λάμπρο,
Κοπιάρω κάποια σημεία:
<μ' αγκάθια κι ένα άχρηστο κλώνο.
κόκκινη πάσα
σ' έναν αφέντη από φάρσα.
ο σάκος παράδοση
νυχτερινή στα γκάζια να πατηθεί στο δρόμο>.
Παρακαταθήκη είναι το κατατιθέμενο σε κάποιον για φύλαξη.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι – τους παρουσιάζω σαν αφέντες- διότι θέλουν να εξουσιάζουν τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους. Αυτοί οι άνθρωποι όλες τις ευθύνες, τις ενοχές τους, στις μεταβιβάζουν να τις κουβαλάς εσύ. Κι όταν «ξυπνήσεις» και θες ν’ απαλλαχτείς «απ’ τα κατηγορώ τους» νιώθεις να πνίγεσαι. Προτροπή να μην ανεχόμαστε «ότι δεν μας ανήκει» ή όταν δεν φταίμε ώστε να μην αντιμετωπίζουμε, στο τέλος, κάτι που καταρρακώνει εμάς. Ευχαριστώ, ελπίζω να έγινα αντιληπτή. Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
-
Απόλυτα αντιληπτή...καλημέρα.