Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Aganippi στις 01/10/08, 10:52
-
ΕΓΩ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ
Εγώ φοβάμαι να στο πω
Αν είναι έτσι αυτό χρωστώ
Μην με κοιτάς μες το παράπονο
Και την νύχτα με βλέμμα άπονο.
Εγώ φοβάμαι να το πω
Διαλέγω κάτι στο τραγουδώ
Κι αν δεν το καταλαβαίνεις
Το ανώφελο περιμένεις.
Εγώ αυτό που κρύβω
Τα μάτια μου όταν ανοίγω
Το βλέπεις μην ξεγελιέσαι
Γιατί άλλο αναρωτιέσαι;
Εγώ αυτό που κρύβω
Μ’ αυτό τη ψυχή σου αμείβω
Μια λεξούλα σου τραγουδώ
Όταν στο λαιμό σου περπατώ.
Εγώ φοβόμουν να το πω
Φοβόμουν μήπως εκτεθώ
Και μου ‘πες «δεν φτάνει να αγαπώ»
Δεν φτάνει ούτε να το πω.
Και τότε φοβήθηκα να δειχθώ
Δεν το έκανα για να αμυνθώ
Ήταν αλήθεια κάποτε το σ’ αγαπώ
Και τώρα χάθηκες, σε νοσταλγώ
Σε νοσταλγώ...
Και φοβάμαι - φοβάμαι - φοβάμαι
Εγώ αυτό που κρύβω
Τα μάτια μου όταν ανοίγω
Το βλέπεις μην ξεγελιέσαι
Γιατί άλλο αναρωτιέσαι;
Εγώ αυτό που κρύβω
Μ’ αυτό τη ψυχή σου αμείβω
Μια λεξούλα σου τραγουδώ
Όταν στο λαιμό σου περπατώ.
-
Περιπαίζεις την ομοιοκαταληξία με το πρώτο πρόσωπο έτσι ώστε να ανδείξεις τις λέξεις που βρίσκονται εσωτερικά...
Πολύ καλό... και σε συνδιασμό ότι δεν είμαι φίλος της ομοιοκαταληξίας μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα περισσότερο...
-
Neikos σ' ευχαριστώ να είσαι καλά. :)