Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: x-versous στις 01/10/08, 16:07
-
Ξεχασμένοι σε μια πόλη ζούμε από τον θεό
Σαν μυρμήγκια σε μια τρύπα μόνο που έχουμε μετρό.
Περπατάω και ρωτώ που θα πάω τι θα δω;
Δεν το ξέρω, δεν με ξέρω ίσως κάπου να με βρω
Μες στο γκρίζο δεν με ορίζω άλλοτε φωνάζω η βρίζω,
Και γκρεμίζω ότι χτίζω έτσι για να μην ελπίζω.
Δεν αντέχω την αλήθεια που μου φέρνουν στολισμένη,
σε ένα πιάτο απ την TV που έχω χρόνια πια κλισμένη.
ψεφτοπονεμένη αγάπη στα σκυλάδικα ανθίζει,
κάπου υπάρχουν μουσικοί μα κανείς δεν τους στηρίζει.
Και το ψέμα δεν μυρίζει όσα χρόνια κι αν γυρίζει
Μα εσυ ακόμα το πιστεύεις πως η αλήθεια θα νικήσει
μα κανείς δε σε ακούει και πιο μόνος από μόνος
6 χορδές σε μια κιθάρα η ελπίδα μου και ο χρόνος
Θα με βγάλουν από την αφάνεια
Χαμογελάς και λες παντα με περηφάνια,
Μακάρι σου το εύχομαι ελπίζω να έχεις δίκιο,
Μα εδώ είναι η ζωή, δεν είναι σαν το λύκειο
Δεν φτάνει μόνο διάβασμα εξέταση να δώσεις,
Πρέπει να είσαι τυχερός μην πω και να πληρώσεις.
-
Στιχάκια όμορφα, αληθινά κι’ ας είναι λίγα.
Είσαι μικρός πόσα θα δεις ακόμα!
Την άτιμη τη ζωή όσο κι’ αν την αγαπάμε μας γράφει κανονικά και πάει... ;D... με τον χρόνο.
-
Αντρέα ο Γιάννης με δύο περιεκτικές λέξεις τα είπε όλα και δεν έχει άδικο !
Ένα απ΄τα ωραιότερα σου ποιητικά πονήματα !
-
Όταν σου αφήνουν τέτοια σχόλια, 2 άνθρωποι, που έχουνε φάει πολλά στη μάπα (άσχημη έκφραση), αλλά συνεχίζουν να είναι αυτοί, οι οποίοι έχουμε δει μέσα από τα ποιήματά τους και μιλώ για την ευαισθησία τους και την φωτεινότητά τους, είναι ένας λόγος, υπαρκτής πραγματικότητας, για να μην μας σκεπάζει η μαύρη πλευρά αυτού του ποιήματος. Είναι σημαντική όμως αυτή η πλευρά, γιατί δεν ζούμε σε μια αθώα πραγματικότητα, ούτε καν φυσιολογική, όπως αναφέρεις στο τέλος, δηλαδή όσο κοπιάζω, τόσο ανταμοίβομαι.
Τα παραμύθια, έμειναν τα ίδια, η πραγματικότητα όμως σκλήρυνε.
Εξαιρετικό φίλε μου το ποίημα σου, οδυνηρό και αισιόδοξο μαζί σαν τη φράση :
"Δύσκολοι καιροί, για μικρούς πρίγκιπες."
-
Οταν τα πόδια πατάνε στη γή τότε το μυαλό(με την ψυχή μαζι) μπορεί να φτιάχνει όνειρα ,να ελπίζει χωρίς να φοβάται τι ,πόσο και πως θα πληρώσει.
Αξίες και ιδανικά φτιάχνουν ανθρώπους άφοβους κι αυτά τα έχεις εξαίρετα.
Μακάρι στη ζωή σου να βρείς συνοδοιπόρους για να εχεις τουλάχιστον παρέα στις πληρωμές της ζωής.
-
Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τον χρόνο σας και για τα καλά σας λόγια να είστε καλά.
-
Και γκρεμίζω ότι χτίζω έτσι για να μην ελπίζω.
Εδώ για μένα τα είπες όλα... συνηθισμένη τακτική...μεγάλη παγίδα η ελπίδα, αν πιαστείς στο γαϊτανάκι της άιντε να ξεφύγεις αλλά και χωρίς γαϊτανάκι τι βαρετή που θα ήταν η ζωή...
Ωραίο
-
Σαν μυρμήγκια σε μια τρύπα, μόνο που έχουμε μετρό..Είναι αυτό που λέμε..Όλα τα έχει η Μαριορή, ο φερετζές της λείπει.
Δεν το ξέρω,δεν με ξέρω ούτε ξέρω τι θα βρω.. Πολύ δυνατή, αληθινή η πρώτη στροφή και η "αλήθεια" από το πιάτο της ΤΙΒΙ χαρακτηριστικό γνώρισμα των καιρών που ζούμε. Πολύ ωραίος !
-
ωπ ... αυτο μου ξεφυγε....
μπραβο ρε αντρεα... δυνατοι στιχοι....
αλλα μη ξεχνας οτι η ζωη ειναι ωραια ... και παντα τα εχει με καποιον αλλο....
παντα δευτεροι δικε μου...