Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: zodiak στις 13/10/08, 18:18
-
Ζω μέσα στην άμμο της ερήμου
φυτρώνω ανάμεσα στους κόκκους της
κάθε δειλινό
και κάθε πρωινό
με καίει η ανάσα του ήλιου...
Με τα φτερά μου επωάζω τους αμμόλοφους
καθώς ξεγλιστρούνε σα δάκρυα
και ταξιδεύουν στο σύμπαν...
Με τα λάθη μου ποτίζω τις οάσεις
κι αυτές γεμάτες ευγνωμοσύνη
πληγώνουν το ξεραμένο μου στόμα...
Καλως ήρθες στο θαυμαστό κόσμο μου!
Αλλά δεν κάνει για σένα. Φύγε...
-
μου θυμισε λιγο τις διδαχες του Θεϊκου Αυτοκρατορα του Dune... μη με ρωτησεις τι σημαινει αυτο.... δεν εχει σημασια....
πολυ καλο.... συντομο οπως τερειαζει αλλωστε σε καθε προειδοποιηση... σε καθε προσταγη...
-
Neikos,ωραία και εύστοχη η προσέγγισή σου.
Και δεν απέχει και πολύ από τη δική μου τη σκέψη...
-
δηλαδη εχεις διαβασει τον βιβλιο?? συγκλονιζομαι..... :faint:
-
Neikos,το εντυπωσιακό για μένα δεν είναι ότι έχω στη βιβλιοθήκη μου το συγκεκριμένο βιβλίο,αλλά ο τρόπος
με τον οποίο ιχνηλατείς τα γραφόμενα...