Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μ.Π στις 16/10/08, 10:46
-
Καιρό πριν το είχε σκεφτει.
Δεν ήταν απόφαση της στιγμής.
Άλλωστε, δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ο Β.
Θα έλεγες οτι δεν είχε την δύναμη...
Αλλά πώς μπορείς να είσαι σίγουρος για κάποιον που δεν έχει κανένα;
Μάταια έψαχνε τις νύχτες το ελιξίριο...Και τα ξυράφια;
Πόσα ξυράφια χρειάζονται για να χαράξουν την σιωπή;
Μέχρι που μπορείς να πεθάνεις για να ζήσεις;
Θολές οι γραμμές στη θάλασσα της νύχτας...
Πώς να επιλέξεις μισή ζωή όταν οι φλέβες στο χέρι σου ουρλιάζουν ολόκληρο θάνατο;
Μπορείς να με κάνεις να πεθάνω πιο πολύ από τώρα;
Πόση ομορφιά αντέχει να νοσταλγεί το μυαλό μου...
Στο παραμύθι της γιαγιάς δεν ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
-
Καλώς μας ήρθες και πάλι φίλε πολύ καλό . καλή συνείχα.
-
αν και η θεματολογια δεν με εκφραζει ... ειδικα τωρα που εχω περασει την περιοδο της εφηβιας.... μπορω να πω πως ειναι πολυ δυνατο το εργο σου.... και σιγουρα σημαινει αρκετα για σενα....