Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Len2 στις 30/10/08, 19:14
-
20 χρονών, άθεος προφήτης, παλεύει με τα πάθη του, να μην τα χάσει,
να μην του πουν ότι συνήθισε…
μέσα στην πόλη του τη φωτισμένη
-η Ιερουσαλήμ του πουλημένη στους τουρίστες- δε πονάει πια μαζί του
κι εκείνος
πνιγμένος μες στις στάλες μιας βροχής
που τόσα χρόνια δεν τολμάει να ξεσπάσει…
Τινάζει τα μαλλιά του να τρομάξει τους εφιάλτες
Κοιτάζει τις ζωγραφιές στο κορμί του
τις χρειάζεται για να νιώθει ζωντανός
ρίχνει το χρώμα τους στο μαύρο του σημάδι μες στο σύμπαν
που όλο μικραίνει….
Κάπου βαθιά η ψυχή του κόσμου τρεμοπαίζει ριγώντας τη δικιά μας λήθη….
Περπάτησε στην πλατεία όπως παλιά…
Αποφεύγοντας τα γνωστά πρόσωπα, τρέμοντας μην τον χαιρετήσουν….
Ψάχνει να βρει σε ποιο πεζούλι σπατάλησε όλο του το πάθος σε μια κιθάρα γεμάτη ξένες μελωδίες
Σε ποια φευγάτα χαμόγελα σπατάλησε όλη του την αγάπη;
Ψάχνει τα μπράτσα του για σημάδια- ήταν σίγουρος πως ήταν εκεί
Ψάχνει την καρδιά του για λαβωματιές… μα δεν βρίσκει τίποτα. Μόνο κενό.
Και τρομάζει… «γιατί;»
Γιατί γελούσε; Γιατί δεν κλαίει; γιατί……
Η ψυχή του κόσμου θρηνεί τους ήρωες ντυμένη στα λευκά
Μα τώρα φορά μαύρα και προσπαθεί μάταια να αλλάξει τα θαμπά συνθήματα γραμμένα σε ένα πανό γεμάτο αίματα….
Κάπου μακριά, του είπαν, τα αηδόνια κελαηδούν ακόμα
Ξημερώνει…
-
Πρώτα απ ολα, σας ευχαριστω πολυ που ασχοληθηκατε με τους προηγουμενους στιχους που εχω "δημοσιευσει" εδω.
Είμαι, νομιζω, απο τους μικρότερους της "παρεας", ισως και η μικρότερη, δεν εχει πολυ καιρο που εχω αρχισει να γράφω και θα μου ήταν ιδιαίτερα χρησιμο οποιοδηποτε σχολιο-κυριως τα αρνητικα....
-
α)οταν λες οτι εισαι απο τους μικροτερους και οτι τωρα αρχισες να γραφεις ,εννοεις οτι εισαι 6-7 χρονων??wow!!!
(αστειακι για να σπασει ο παγος)
β)αν σε ενδιαφερει η γνωμη μου , δεν εχει κανεις δικαιωμα να κρινει η να σχολιασει θετικα η αρνητικα τα στιχακια των αλλων..εδω γραφουμε απλα για να πουμε καποια πραγματα και ισως για την πλακα μας...νομιζω οτ δε θα πρεπε να το παιρνεις τοσο στα σοβαρα το ολο θεμα...δεν εχει κανεις αναγκη απο υποδειξεις...
γ)μου αρεσε , αλλα μιας και εισαι μικρος να ξερεις οτι μεγαλωνοντας αλλαζει παααααααααρα πολυ ο τροπος με τον οποιο γραφει ο καθενας , και αυτο σου το λεω εγω που ειμαι παναρχαιος σε αυτον τον κοσμο....
αυτα!
-
Εγώ θα σου πω, πως αν και πολύ μικρή γράφεις πολύ καλά και όσα τουλάχιστον έχεις δημοσιεύσει τα έχω διαβάσει ανεξάρτητα αν δεν γράφω σχόλια σε όλα.
Μια συμβουλή. Για να κάνεις τα κουλουράκια της πρώτης τάξης του δημοτικού αρκετά στρογγυλά πρέπει να τα γράψεις χιλιάδες φορές.
Στα αρνητικά σχόλια π.χ. θέλω να ξαναδιαβάσεις την απάντηση σου στο
``Όνειρα γλυκά μελένια`` της mantinada. Ξαναδιάβασε το και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβεις το λάθος σου.
-
Εμένα μ' άρεσε η αφήγηση σου πάρα πολύ. Είδα στο προφίλ σου ότι είσαι 17 ετών ενώ η γραφή σου σε σκιαγραφεί μεγαλύτερης ηλικίας.
Κάπου βαθιά η ψυχή του κόσμου τρεμοπαίζει ριγώντας τη δικιά μας λήθη….
Κάπου μακριά, του είπαν, τα αηδόνια κελαηδούν ακόμα
Ξημερώνει…
Δυνατό και απότομο φινάλε που εμένα μ' αρέσει.
Και το ερώτημα: <-η Ιερουσαλήμ του πουλημένη στους τουρίστες>
Θα ήθελα μια ανάλυση σ' αυτό αν γίνεται βέβαια.
Και να συνεχίσεις να γράφεις τόσο ευαίσθητα, δυνατά και όμορφα.
Την Εκτίμηση μου!
-
rakendite τι 7, τι 17... ουσιαστικά λίγο άλλαξα απο τοτε... χεχε(κ ακομα λιγοτερο σκοπευω ν αλλαξω στα επομενα 10 χρονια!) ;)
οχι δεν το παιρνω τοσο σοβαρα, απλως ειμαι λιγο τελειομανης, οταν γράφω κάτι θελω να ειναι καλό... Όχι δεν ζητάω κριτική, δέ θα τη δεχόμουν... συμβουλές ζητάω.
την ξαναδιαβασα την απαντηση μου, kupier, και το ποιημα, πάνω από 1 φορα... αλλα γνωμη δεν αλλαξα .. ??? εξηγησε μου σε παρακαλο το λαθος μου....
~Η Ιερουσαλημ του πουλημένη στους τουρίστες~ μεταφορικη η "Ιερουσαλημ"(όπως μεταφορικό και το προφήτης, για την αφοσίωσή του στις ιδέες του) που στην αρχή τον δέχτηκε με αγάπη, που ένιωθε πως ζει μαζί του τον πόνο του, τα όνειρά του, που όμως αυτο το βράδυ συνειδητοποιεί πως τον έχει ξεχάσει... τον έχει προδώσει για ιδέες πιο "εύκολες", πιο φτηνες... Ή, ίσως, ποτέ δεν πραγματικά η πόλη του, όπως αυτος νόμιζε.(όπως, για έναν πιο αληθινό μεσσία, η Ιερουσαλημ ήταν η πόλη που τον λάτρεψε και τον πρόδωσε...)
Κυριολεκτικά, η φωτισμένη πόλη του είναι η Θεσσαλονίκη.
και παλι ευχαριστω πολυ που ασχολειστε... :)
-
Αλλόφυλη, κοίταξε μια άλλη διαμόρφωση:
"20 χρονών, άθεος προφήτης, παλεύει με τα πάθη του, να μην τα χάσει, να μην του πουν ότι συνήθισε… μέσα στην πόλη του τη φωτισμένη
-η Ιερουσαλήμ του πουλημένη στους τουρίστες- που δε πονάει πια μαζί του, κι εκείνος πνιγμένος μες στις στάλες μιας βροχής που τόσα χρόνια δεν τολμάει να ξεσπάσει…
Τινάζει τα μαλλιά του να τρομάξει τους εφιάλτες Κοιτάζει τις ζωγραφιές στο κορμί του, τις χρειάζεται για να νιώθει ζωντανός, ρίχνει το χρώμα τους στο μαύρο του σημάδι μες στο σύμπαν που όλο μικραίνει….
Κάπου βαθιά η ψυχή του κόσμου τρεμοπαίζει ριγώντας τη δικιά μας λήθη….
Περπάτησε στην πλατεία όπως παλιά… Αποφεύγοντας τα γνωστά πρόσωπα, τρέμοντας μην τον χαιρετήσουν…. Ψάχνει να βρει σε ποιο πεζούλι σπατάλησε όλο του το πάθος σε μια κιθάρα γεμάτη ξένες μελωδίες. Σε ποια φευγάτα χαμόγελα σπατάλησε όλη του την αγάπη; Ψάχνει τα μπράτσα του για σημάδια- ήταν σίγουρος πως ήταν εκεί. Ψάχνει την καρδιά του για λαβωματιές… μα δεν βρίσκει τίποτα. Μόνο κενό. Και τρομάζει… «γιατί;»
Γιατί γελούσε; Γιατί δεν κλαίει; γιατί……
Η ψυχή του κόσμου θρηνεί τους ήρωες ντυμένη στα λευκά μα τώρα φορά μαύρα και προσπαθεί μάταια να αλλάξει τα θαμπά συνθήματα γραμμένα σε ένα πανό γεμάτο αίματα…."
-----------------------------------------------------------------------
Τι θέλω να πω? Το γραπτό που είναι μέσα στα εισαγωγικά αποτελεί ένα πάρα πολύ όμορφο πεζό. Μια πολύ όμορφη εισαγωγή για το δίστιχο:
"Κάπου μακριά, του είπαν, τα αηδόνια κελαηδούν ακόμα
Ξημερώνει…"
Αυτοί είναι οι στίχοι, γι' αυτό άρεσαν τόσο πολύ στην Αγανιππι.
-
Καλημέρα !
Ο καθένας μας έχει τον δικό του Χριστό, αυτόν που στις δύσκολες στιγμές
θα είναι δίπλα του, στην ανάγκη της ψυχής θα γίνει θαλάμι, έρμα στα αμπάρια
της καρδιάς που ζουν όνειρα που απλα περιμένουν. Καθρέφτης του δεύτερου εαυτού σου η γραφή. Όλα όσα σου εχουν μάθει, όλα αυτά που έχεις χαρίσει, παντα θα αφήνουν ίχνη και ανάλογα με την διάθεση σε μονοπάτια που χαράζουν στενούς δρόμους θα αναρωτιέσαι αν τελικά θα πρέπει να πιστέψεις λόγια που δυστυχώς
έγιναν για μια ακόμη φορά υποσχέσεις, όνειρα που έμειναν μισά, βλέπεις ξημερώνει γρήγορα και η ανάγκη μας επιβάλει να έχουμε κάποιον δίπλα μας έστω κι αν είναι Άθεος μεσσίας αυτός που όλα τα πρέπει τα διαγράφει με ένα γιατί και χαράζει την δικη του πορεία χωρίς κανόνες και φραγμούς …
Καλό Σαββατοκύριακο !!!!