Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Μες στις σκιές…
Αγρίμι τρομαγμένο…
Που λεύτερο παντοτινά λαχτάρησε να είναι…
Λεύτερο…
Κι όχι σε τοίχους…
Τρόπαιο των κυνηγών της νιότης…
Πλάσμα που μαγικό γεννήθηκε…
Και τη μαγεία του να μοιραστεί ζητούσε…
Κι ας του στερήσαν τα φτερά στον κόσμο μας σαν ήρθε…
Ο γιος του Ήλιου θα ‘τανε θαρρώ…
Σπλάχνο μίας ολόγιομης Σελήνης…
Στων αστεριών το δρόμο αναθρεμένος…
Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Κι αν δεν κατάλαβες ακόμα, θα σου πω…
Δική σου είναι η μορφή…
Εσύ ‘σαι το αγρίμι…
Ό,τι πληγές σου άνοιξαν ζητάς να λησμονήσεις…
Να σπάσεις λαχταράς τις αλυσίδες…
Ψηλά στους ουρανούς για να πετάξεις…
Μία μορφή αντίκρισα απόψε…
Κι ήσουν εσύ…
Δε το μπορείς να υπομένεις τη σκλαβιά…
Δε το μπορείς να ζεις στη φυλακή τους…