Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: gkou στις 02/11/08, 23:09
-
Έξω βρέχει ,είμαι μόνη
παγωνιά με κυκλώνει,
όλη η πόλη κοιμάται
κι όμως κάποιος θυμάται.
Ψάχνει τα περασμένα, ψάχνει απεγνωσμένα,
κάτι θέλει να βρει, μα είναι μάταιο πολύ.
Άδικα τυραννιέμαι, άδικα σε ζητώ,
άδικα περιμένω τον καιρό μου χαλώ.
Αφού εσύ έχεις φύγει ,
είσαι πια παρελθόν,
πες μου εγώ τι γυρεύω
από εσένα λοιπόν.
Η βροχή δυναμώνει , ο καημός δεν τελειώνει.
Βρες εσύ μία λύση, κάτι για να τον σβήσει.
Στο μυαλό μου γυρίζεις και τη σκέψη φωτίζεις
Να! δακρύζω και κλαίω, ένα μόνο σου λέω…
Μάθε πως στην καρδιά μου δεν θα σβήσεις ποτέ,
νοσταλγώ το φιλί σου έρωτα δυνατέ.
Πάντα θα περιμένω ,πάντα θα σ’ αγαπώ,
κι αν συντρίμμια μαζεύω , όχι, δεν σταματώ
Copyright © :gkou
Σημείωση: Αυτό το κομμάτι το έγραψα δεκαπέντε ετών και μάλιστα το έχω μελοποιήσει χωρίς να έχω ιδέα από νότες...Που θα πάει όμως, θ' αποκτήσω...
-
Πολύ καλό.
Μου θύμησες τα χρόνια της άνοιξης.
Σ’ αυτή την ηλικία στα πρώτα της ζωής χτυποκάρδια.
Πόσες αναμνήσεις.
Θα μου επιτρέψεις να γράψω εδώ λίγα στιχάκια όπως είχαν γραφτεί
τότε στα δεκαπέντε μου περίπου χρόνια.
Αντιγράφω από ένα ας πούμε ημερολόγιο.
Ο πρώτος μου έρωτας
Ένα αυγουστιάτικο πρωί σ’ ένα ξωκλήσι
γιόρταζε η Παναγιά γιόρταζε η φύση
κι’ εκεί στην ομορφιά την πρωινή
μια κούκλα φτάνει αληθινή.
Μες το εκκλησάκι τα δυο της μάτια
μπρος στ’ αναμμένα κεριά λάμπουν διαμάντια.
Απ’ των χειλιών της την αύρα είδα σημάδια
κι’ ήρθαν βροχή της γιορτής χτυποκάρδια
θύελλα στην ψυχή μου κάτι αλλάζει
η πλάση για μένα θαρρείς πως γιορτάζει.
Ο πρώτος μου έρωτας η πρώτη αγκαλιά
λες κι’ έσταζαν μέλι τα μεταξένια φιλιά.
Μα πέρασε η άνοιξη νωρίς
σκληρό το προσκλητήριο της ζωής
αλλού εγώ αλλού κι’ εκείνη
μα στην καρδιά μου για πάντα έχει μείνει.