Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: GD στις 08/11/08, 11:18
-
Γεννήθηκα μια Κυριακή μα όλη Θεέ μου η ζωή σαν Σάββατο
μία κατάρα ή ευχή ποιος ξέρει τάχα να μου πει αχ Μάνα μου
Μες την που**να τη ζωή λάθος η κάθε διαδρομή την πάτησα
το κάθε όνειρο καημός γινόταν δάκρυ στεναγμός και μάτωνα
Έτσι με πρόσταζε η καρδιά και εγώ τυφλός στα πάθη της την άκουγα
άρπαζα κάθε της ευχή χάραζα άλλη διαδρομή και έφευγα
Τώρα ο δρόμος μου μουντός συννεφιασμένος ουρανός με κέρδισε
και εγώ μονάχος μου εδώ μες στα συντρίμμια του μυαλού συγχωρά με
Τι να σου τάξω βρε ζωή τι να σου τάξω
το κάθε λάθος που χω κάνει να διαγράψω
Το κάθε χρέος μου σε σένα να πληρώσω
θάνατο δώσε μου ζωή να ξεχρεώσω
Το κάθε λάθος που χω κάνει να πληρώσω
θάνατο δώσε μου ζωή να ξεχρεώσω
Κόντρα στα θέλω της ζωής στις καταιγίδες της ψυχής με όνειρα
σταυραετός μιας εποχής μέσα στα στέκια του ουρανού καμάρωνα
Το κάθε λάθος μου πληγή και εγώ μ’ ένα φτερό ευχή το έντυνα
όνειρα δάκρυα στεναγμοί κάθε σημάδι στην ψυχή το γιάτρευα
Μες της ζωής τον πανικό ένας τρελός ήμουν και εγώ προσπέρναγα
στιγμές αγάπες διαδρομές κάθε ελπίδα μου στο χθες την έφτυνα
Τώρα ο δρόμος μου μουντός συννεφιασμένος ουρανός με κέρδισε
και εγώ μονάχος μου εδώ μες στα συντρίμμια του μυαλού συγχωρά με
-
Πολύ όμορφο,
μου θυμίζει πως κι εγώ αυτό το χρώμα έχω...
Ότι κι αν της τάξεις πάντως, να ξέρεις, εκείνη θα κάνει το δικό της όσο κι αν μας πονάει τελικά...
Καλή σου μέρα,
Μαρία Κ.