Ξεθώριασε η μορφή σου στην σκέψη μου.
Ταξίδεψα στο χθες, και δικαιολόγησα τη θέση σου.
Το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει από ένα βήμα,
μα πότε θα το κάνω ; αξίζει;
Πάει καιρός, όλα άλλαξαν και όλα ίδια.
Μια φωνή μου φωνάζει :
πώς σου λείπει τόσο πολύ κάτι που πριν από λίγο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχει;
Ράδιο στο σκοτάδι, κεριά ανάμενα και μια ελπίδα,
πώς ότι σε πονάει θα το παρασύρει η νύχτα που έρχεται.
μην αλλάξεις τίποτα αντιμετώπισε τα όλα, απλά όπως έρθουνε.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι,
λίγες εικόνες, μετρημένες στα δάχτυλα στιγμές,
ένα ταξίδι με ρότα στο τίποτα.
Ο χρόνος δεν γυρνάει, και όμως γυρνάμε εμείς, σε ότι είπαμε να αφήσουμε πίσω.
Γυρνάμε εκεί που θέλουμε; εκεί που μπορούμε;
Η εκεί που αντέχουμε;
Η λογική χάνεται οι σκέψης πονάνε.
Ζήσε το παραμύθι που ονειρευόσουν στα πέντε!
και ας είσαι είκοσι πέντε!
Τα παραμυθία τελειώνουν μα πάντα μένει η μαγεία τους.
Για αυτό μην κάνεις πώς δεν θυμάσαι…