Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: lampros. στις 12/12/08, 16:43
-
Η άρνηση... ''εφιάλτης''
Φοβάμαι και όνειρα δεν κάνω
λυπάμαι που τρέχω, μα δεν φτάνω
θυμάμαι τα λόγια σου να λεν
να πάμε ξανά απ’ το μηδέν…
κι η άρνηση, μοιάζει εφιάλτης
το νιώθω ξανά πως δεν θα ’ρθεις,
συγγνώμες ζητώ στον εαυτό μου
νεκρώνω μ’ αυτές το μυαλό μου…
Συγγνώμες...
Αδιάφορες γύρω παρέες
στιγμές που ίσως θα ’ταν ωραίες
μαζί σου αν τις μοιραζόμουν
πως έφυγες αν δεν θυμόμουν…
κι ώρες κυλούν πληγωμένες
χαρτάκια από μέρες σβησμένες
σωροί γύρω από το τραπέζι,
σε νήμα η μοίρα με παίζει.
Σιωπή μεσ’ τους τέσσερις τοίχους
γυρεύω τους γνώριμους ήχους
ανάσα και χτύπους καρδιάς
πως το ’λεγες… το μ’ αγαπάς;…
πώς το ’λεγες;… χάνονται οι σκέψεις…
χαμένα νοήματα οι λέξεις
σαν πάλι ζητάς να διαλέξω
μακριά σου να ζω… αν θ’ αντέξω.
-
"Σιωπή μεσ’ τους τέσσερις τοίχους
γυρεύω τους γνώριμους ήχους
ανάσα και χτύπους καρδιάς
πως το ’λεγες… το μ’ αγαπάς;…
πώς το ’λεγες;… χάνονται οι σκέψεις…
χαμένα νοήματα οι λέξεις
σαν πάλι ζητάς να διαλέξω
μακριά σου να ζω… αν θ’ αντέξω."
Κάτι τέτοιοι εφιάλτες βασανίζουν τις νύχτες μου...
Πολύ όμορφο Λάμπρο,
καλό σου βράδυ...
-
Πολύ ωραίο, πολύ συναισθηματικό, μπράβο Λάμπρο, έγραψες πάλι!
-
Gkou, όχι απλώς πολύ συναισθηματικό. Άγκυρα είναι, πνιγμένη σε κάποιον ωκεανό, ακίνητη και καρφωμένη σε ανύπαρκτη ξέρα αναμνήσεων. Αν πάει να κουνηθεί το πλοίο, θα ξηλωθεί όλη η καρίνα του. Να μη σου πω πως και ο καπνός της καμινάδας, μένει ασάλευτος, σαν σε φωτογράφια. Κατεψυγμένος κρυωνικά μέχρι να βρεθεί το αντίδοτο θεραπείας.
-
Πολύ Καλημέρα σας, φίλτατε Λάμπρο! :)
Η αρχή του έργου σου επικαλείτε την λέξη Φοβάμαι... και εν' κατακλείδι την λέξη Αντέξω.
Κι ανάμεσα στις αντοχές και τους φόβους σου, βροχή από εφιάλτες, αρνήσεις, συγνώμες, αδιαφορίες, πληγές, σκέψεις...Τι είναι ο πόνος που κάνει έναν άνθρωπο να λέει " Φοβάμαι και όνειρα δεν κάνω"; ο έρωτας "ζητώ συγνώμες στον εαυτό μου...νεκρώνω μ' αυτές το μυαλό μου". η απουσία; που η ώρες κυλούν αδιάφορα; "Σιωπή μεσ’ τους τέσσερις τοίχους γυρεύω τους γνώριμους ήχους ανάσα και χτύπους καρδιάς πως το ’λεγες… το μ’ αγαπάς;…". Αυτοκαταστροφή απέναντι στην δύναμη του έρωτα. Φόβος μήπως στην απουσία του/της δεν αντέξω...Κι ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία απλή και καλή για να δωθεί έμφαση στα λεγόμενα. Μπράβο Λάμπρο μου!
-
Ακρως ερωτικό και πονεμένο. Το αποκορύφωμα της άρνησης και της δυναμικής μιας πραγματικής αγάπης που ποτέ δεν ξεχνιέται.
Εύγε φίλε Λάμπρο ! Κάπου χτύπησες και τις δικές μας ευαίσθητες χορδές.
-
Θεατρικο!!!!
Σχεδον το εβλεπα καθως το διαβαζα...
Παραθετω μερος απο το "ποιητης" του Λαπαθιωτη
Που για 'μενα ειναι σταθμος!
Αφετηρια και προορισμος...!
Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,
να πλάσεις απ’ τη θλίψη σου Αρμονία,
―και να την πλάσεις μ’ όλους σου τους τρόπους,
για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους...
Μπραβο Λαμπρο!
-
Μπράβο στον Λάμπρο για το πολύ καλό, Η άρνηση... ''εφιάλτης'' :)
Μα μπράβο και στην argentina για το σχόλιο της :)
-
φιλοι αν και λιγο καθυστερημένα, Σας Ευχαριστώ....
και δεν το λεω έτσι απλά για να ακουστει...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ...