Δεν με έπαιρνε ο ύπνος, οπότε ετοίμασα και εγώ μια παρουσίαση των album που με κέρδισαν τη χρονιά που μας πέρασε.
(http://www.plong.com/MusicCatalog/S/Stateless%20-%20Stateless/Stateless%20-%20Stateless.jpg)
Stateless – Stateless
Εδώ έχουμε ένα live trip hop συγκρότημα που στις πρόβες του jamάρει πάνω σε κομμάτια των Rage against the machine να υπογράφει με μια από τις πιο δυνατές ανεξάρτητες εταιρίες της Dance/electronica, την βερολινέζικη !Κ7. Το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικό album με πολύ δυνατό στίχο που ακούγεται σαν τους Coldplay να παίζουν μαζί με τους Unkle του James Lavelle (στην μετά DJ Shadow εποχή τους). Ένα μίγμα από πιάνο, drums, scratches και mpc beats με βρετανικά φωνητικά. Άντε, μακάρι να τους δούμε και εδώ ζωντανά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να δούμε αν αληθεύουν οι φήμες για το vibe που μεταδίδουν στα live τους.
Ενδεικτικά single του δίσκου ήταν τα Bloodstream (http://www.youtube.com/watch?v=Sn3-1kvv6u4) και Prism #1 (http://www.youtube.com/watch?v=kgV2iu9jAtU)
(http://cdn.7static.com/static/img/sleeveart/00/002/958/0000295872_350.jpg)
Grace Jones – Hurricane
(δεν κατάφερα να βρω το εξώφυλλο του άλμπουμ. Αυτό είναι στιγμιότυπο από το βιντεοκλιπ του πρώτου single)
Η Grace Jones είναι ένα μοντέλο-ηθοποιός-τραγουδίστρια που δεν φοβάται να πειραματίζεται (όπως φαίνεται). Ένα άλμπουμ με πολύ φρέσκο άκουσμα που χρειάστηκε να το ακούσω ορισμένες φορές για να νιώσω πιο άνετα μαζί του. Ένα μίγμα electronica με soulful στοιχεία που μια σε πηγαίνει προς το reggae και το dub, μια προς πιο soul μεριά και καμιά φορά και στο κλειστοφοβικό trip hop των massive attack (μάλιστα συμμετέχει και ο Tricky στο ομόνυμο κομμάτι του δίσκου). Απίστευτο drumming και απίστευτα ξεσπάσματα από βαρβάτα synths. Επίσης με εξέπληξε η αναφορά στο amazing grace στο τέλος ενός από τα tracks.
(http://gplteensblog.files.wordpress.com/2008/06/coldplay1.jpg)
Coldplay – Viva la Vida
Συμφωνώ και εγώ ότι είναι ένα φοβερό album. Το θέμα με τους Coldplay με προβληματίζει γιατί είναι μια μπάντα που δεν έχει βγάλει ένα δίσκο που να μην θεωρείται τουλάχιστον αξιόλογος, αλλά παρόλα αυτα δε μου αποπνέει την εμπιστοσύνη να τους παραδεχτώ. Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο άλμπουμ το θεωρώ το καλύτερο τους μέχρι στιγμής. Μία παρατήρηση μόνο. Σε κάθε άλμπουμ τους πρέπει να έχουν και ένα αχώνευτο τραγούδι, αυτή τη φορά όμως το έκαναν και single (Viva la vida). Ευτυχώς το violet hill βγήκε αρκετά γρήγορα για να καλύψει τη διαφορά.
Υ.Γ. (από το Παρθένος ετώ 40)
-Ξέρω γιατί είσαι gay…
-Γιατί?
-γιατί ακούς Coldplay!
;D ;D ;D
(http://www.plong.com/MusicCatalog/C/Cinematic%20Orchestra,%20The%20-%20Ma%20Fleur/Cinematic%20Orchestra,%20The%20-%20Ma%20Fleur.jpg)
The Cinematic Orchestra – Ma Fleur
Ένα άλμπουμ που έξω κυκλοφόρησε το 2007, αλλά Ελλάδα το έκανε εισαγωγή η penguin στις αρχές του 2008 αν δεν κάνω λάθος, αν κάνω συγχωρέστε με. Απίστευτος Nu-jazz δίσκος με έμφαση στα ακουστικά στοιχεία. Πρώτη φορά οι Cinematic Orchestra χρησιμοποιήσαν φωνητικά σε τόσο μεγάλη κλίμακα, και όμως ακούμε απίστευτες φωνές και απίστευτους στίχους. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι “grower”, που σημαίνει ότι ίσως να μη σας κερδίσει με το πρώτο άκουσμα αλλά όσο το ακούτε τόσο πιο πολύ θα φυτρώνει μέσα σας. Μπορεί να άφησαν τα funky ξεσπάσματα, αλλά ακόμη και εδώ ο Luke Flowers δείχνει γιατί είναι ένας από τους αγαπημένους μου drummer.
(http://rockunplugged.files.wordpress.com/2008/02/madrugada_madrugada_2008.jpg)
Madrugada- Μadrugada
Ένα μελαγχολικό ροκ άλμπουμ στο γνωστό ύφος των νορβηγών. Αυτη τη φορά διατήρησαν μια ισορρπία μεταξύ του ηλεκτρικού ήχου τους και των πιο αργών και ατμοσφαιρικών κομματιών τους από άλλες κυκλοφορίες. Άλλοι το έθαψαν, εμένα μου άρεσε πολύ γιατί είχε μια συνοχή και δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα.
Επίσης ενώ ακούω Portishead φανατικά, το third δε με κέρδισε. Όσες φορές και να το άκουσα μου φάνηκε λίγο. Ειδικά σε σύγκριση με Dummy και Portishead . Όπως είπε και ένας φίλος μου, ακούγεται σαν να jamάρουν με τον εξοπλισμό τους και το αποτέλεσμα να το μάζεψαν λίγο και να το έκαναν τραγούδια.