Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΑΚΡΙΒΗ στις 17/12/08, 13:48
-
Πόσο με πονά η απουσία της
Αδυνατώ να συνθέσω, αδυνατώ να ζήσω.
Δεν ξέρω τι με πονά πιο πολύ
Ο πόνος της ασθένειας ή η έλλειψη της έμπνευσης.
Δίχως αυτή, τα χέρια μου δεμένα
και το μυαλό μου θαρρείς ότι αδυνατεί να δώσει εντολές ώσπου μου κόβεται η ανάσα.
Όταν με επισκέπτεται,
νιώθω σαν την Ιουλιέτα του Σαίξπηρ, που έβλεπε το Ρωμαίο της κρυφά μόνο τα βράδια και προσπαθούσε να του κρύψει ότι έρχεται η αυγή.
Νιώθω το σώμα μου να πλημμυρίζει από χιλιάδες συναισθήματα.
Σώμα παγωμένο που αναζητά να ζεσταθεί κατακτημένο,
παραδομένο από μια οδηγούμενη εντολή και φαντασία.
Τα χέρια μου χάνουν τον έλεγχο
Και σε ένα κύμα έκστασης διηγούνται αλήθειες της καρδιάς και του μυαλού.
Δεν έχω τίποτε να κρύψω όταν με αγγίζεις
Η ζωή μου είναι αληθινή και όχι παραμύθια
Αποκαλύπτομαι απέναντι σε όλους και αποκαλύπτω όλα τα μυστικά που μου ψιθύρισες.
Είσαι το παν για μένα, κομμάτι του εαυτού μου
Αυτό που με χαρακτηρίζει αυτό που με κρατά στη ζωή.
Έρχεσαι από παντού,
υποτάσεις δεν υποτάσσεσαι,
Προσπαθώ να σε κρατήσω στα δεσμά του μυαλού μου παρακαλώντας να μην έρθει η αυγή και τρομαγμένη απ΄τους θορύβους της ζωής ξεγλιστρήσεις απ’ τα χέρια μου.
-
ωραιο βιογραφικο-πεζο.. :)