Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιππαρχος στις 07/01/09, 18:22
-
Με τρομάζει, σου λέω, αυτό το ανηφόρι
το όλο ομίχλη στενό και δύσβατο μονοπάτι
μοιάζουμε τώρα σαν δυο αχθοφόροι
που το βάρος τούς έχει λυγίσει την πλάτη
Μου λες, ο δρόμος σε λίγο τελειώνει, κρατήσου
έχουμε ήδη από χρόνια περάσει τη μέση.
Και τι θα δούμε, ρωτάω, από κείνη τη θέση.
Αν κοιτάξεις πίσω με καθαρή την ψυχή σου
θα αποφασίσεις, μου λες, αν τελικά σου αρέσει
η μεγάλη και κουραστική διαδρομή σου
Και αν κοιτάξω μπροστά, σε ρωτάω, τι θ’ αντικρίσω.
Αυτό, μου λες, δεν είναι γνωστό σε κανένα
ούτε κι εγώ μπορώ να το απαντήσω
κάποια πράγματα καλό είναι να μένουν κρυμμένα
Καθώς σε λίγο θα έρθει αναπόφευκτα το δείλι
τώρα που φτάνουμε στου ταξιδιού το ύστατο σκέλος
και η κούραση βαραίνει το κάθε μου μέλος
πες μου τουλάχιστον ποιο είν’ το όνομά σου, αιώνια φίλη.
Ναι, ήρθε η ώρα να το μάθεις, στου δρόμου το τέλος
«μοναξιά» με φωνάζουν, μου λες με τρεμάμενα χείλη
-
Και δική σου φίλη, ε;Βλέπεις όμως και πόσο γενναιόδωρη σε ερεθίσματα είναι; ;) Πολύ όμορφο, μπράβο σου!!!
-
Πολύ όμορφη διαδρομή με πλούσιες εικόνες και παραστάσεις, έστω και με μόνη συντροφιά τη μοναξιά !
Μερικές φορές εξάλλου την επιζητούμε και καλά που υπάρχει και αυτή.