Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: MISTREATED στις 08/01/09, 20:04
-
Ενα ακόμη απο το συρτάρι...
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Σήμερα κάθησα λιγάκι να σκεφθώ
τις αναμνήσεις που με φέρνουν πάλι πίσω
στα παιδικά μου χρόνια να σταθώ
μνήμες που πέρασαν εκεί να ξαναζήσω
θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθές
την πρώτη αγάπη μου το πρώτο χτυποκάρδι
όρκους και όνειρα για μιά ζωή αν το θές
που χάθηκαν σ’ενός καλοκαιριού τη ζάλη
ηταν παιδούλα εκείνη όμορφη , γλυκειά
και γω εν’αδύνατο χλωμό παληκαράκι
σαν ανταμώσαν οι ματές μας μια βραδυά
άναψ’αμέσως της αγάπης λυχναράκι
ώρες ατέλειωτες καθόμασταν μαζί
αφήνοντας τα μάτια μόνο να μιλάνε
κι άλοτε πάλι περπατούσαμε βουβοί
με τις καρδιές μας μόνο να κτυπάνε
ήταν εκείνη απο μια πόλη μακρυνή
και θα μας χώριζε μια απόσταση μεγάλη
σαν θάφευγε μοιραία ένα πρωί
στην σκέψη αυτή θολώναν όλα στό κεφάλι
πέρασαν έτσι οι μέρες των διακοπών
μες του νησιού την άγια ηρεμία
χαιρόμασταν την θάλασσα κι οι δυό
και την αγάπη μας χαρά μα κι αγωνία
κάποτε ήρθ’ η ώρα του αποχωρισμού
κλάμα βουβό στα στήθια μας κρυμένο
σβήναν στα βάθη της καρδιάς μας οι λυγμοί
νοιώθαμε τ’όνειρο που ζήσαμε σβησμένο
ήρθε ο χειμώνας με την άγρια ερημιά
κι ένοιωσα αυτήν την ερημιά μες την ψυχή μου
δεν την ξανάδα, χρόνια πέρασαν πολλά
μα μένει πάντα ζωντανή στην θύμησή μου
η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια ειν’ αυτό ίσως και ψέμα
όμως κρατάει μιά γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλεμμα
-
Το συρτάρι σου πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το σπίτι σου Γιάννη :)
Πέρα απ' την πλάκα,
ακόμα ένα υπέροχο κομμάτι που αγγίζει βαθιά στις ψυχές...
Να είσαι καλά Γιάννη,
καλό βράδυ...
Μαρία.
-
Τρυφερό και νοσταλγικό, μπράβο! :)
-
Βαλτός είσαι;
-
η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια ειν’ αυτό ίσως και ψέμα
όμως κρατάει μιά γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλεμμα
Το εχω ζησει και εγω.Ποιος δεν το εχει ζησει αραγε?Και οταν το νιωσω αυτο το θολωμα,πιανω την κιθαρα μου,και της αφιερωνω μεσα απο την καρδια μου ενα τραγουδι.ειναι το λουλουδι που θα της προσφερα αν την ειχα κοντα μου.Πολυ ωραιο mistreated..
-
Απ' τα αγαπημένα μου θέματα οι αναμνήσεις!
Δεν ξέρω την ηλικία σου αλλά βλέπω πως έχουμε πολλά κοινά!
Πολύ όμορφο!
-
πω πω τι μου θύμισες...
όχι δεν ξεχνιούνται οι πρώτες αγάπες ίσως γιατί είναι ντυμένες με τα πιο αθώα φορέματα και στολισμένες με τις πιο άδολες ελπίδες...
μπράβο
-
Με ταξίδεψες στην δικιά μου γωνίτσα στην καρδιά.
μπράβο φίλε ένα μεγάλο μπράβο.
-
Αγαπητοί μου φίλοι, ευχαριστώ για τον χρόνο , την υπομονή και τα σχόλια σας. Πιστεύω ότι σε όλους μας μένει αυτή η θύμηση της πρώτης μας αγάπης ανεξάρτητα ηλικίας. Περισσότερο μάλιστα στους μεγαλύτερους που είναι συνδεδεμένη και με τις αναμνήσεις της νιότης τους.
Μαράκι όντως το συρτάρι μου έχει χώρο ακόμη για πιό καινούρια γράμματα, αλλά και τα παλαιότερα έχουν την δική τους γλύκα.
Γιάννη γιατί άραγε να είμαι βαλτός ; Εξήγησέ μας έμετρα αν θέλεις...
Γεωργία πάντοτε ευγενής
armagedon - Κάνω ακριβώς το ίδιο, νάναι καλά η κιθαρίτσα μας και η διάθεσή μας.
tinios - όντως περασμένης ηλικίας (στα μέσα της 5ης δεκαετίας) αλλά με διάθεση ακόμη και κοινά με πολλούς φίλους.
pinelopi + x-versous ένα μεγάλο ευχαριστώ
Δεν είμαι κοντά (σε ταξείδι βρίσκομαι) άργησα να σας ευχαριστήσω - συγγνώμη.
-
Συνάντηση
Την είδα ένα μεσημέρι
πάνω στην άμμο να σκαλίζει δυό καρδιές
στο ίδιο μέρος που της κράταγα το χέρι
τις ανοιξιάτικες εκείνες τις βραδιές.
Πέρασαν χρόνια γκρίζα τα μαλλιά της
μα είναι όμορφη όπως παλιά
ώριμη τώρα η θεϊκή η ομορφιά της
πολύχρωμο λουλούδι στην ακρογιαλιά.
Τα μάτια μου στα μάτια της χαθήκαν
χλόμιασε η πλάση κι’ έγινε σεισμός
φλέγεται η θάλασσα τ’ απύθμενα φανήκαν
σ’ άλλη διάσταση περνά ο λογισμός.
Μάτια μου μεγάλα πλουμισμένα
ξενύχτια μου παλιά τραγουδισμένα
ήσουνα φάρος στη ζωή στα όνειρα μου
δεν έπαψα να σ’ αγαπώ εγώ χαρά μου.
Αισθαντική μου χαραυγή
μεθυστική του έρωτα μου ναϊάδα
της ύπαρξης μου πρύμισμα
του κόσμου μου καταύγαστη πλειάδα.
Δόσμου τα χέρια σου να βρούμε αναπολήματα
εκείνα των χαρούμενων στιγμών
να ξαναγράψουν οι καρδιές μας έκθεση ιδεών
να ημερέψουν του χειμώνα μας τα κύματα.
Άσε το δάκρυ της ψυχής σου να φιλήσω
όπως παλιά καρδιά μου να μεθύσω
και να σου πω
εγώ γλυκιά μου και στα χιόνια σ’ αγαπώ.
Λευκό μου περιστέρι άλλο μη κλαις
τα γκρίζα σύννεφα για λίγο διώξε
πως ήμαστε στα όνειρα του χθες
πως δε χωρίσαμε ποτέ χαρά μου νιώσε.
Κι’ αφού το θέλησε η μοίρα ομορφιά μου
δόσμου τα δάκρυα σου πάρε τα δικά μου
στα σκαλοπάτια της ζωής τα τελευταία
παρηγοριά στα ταξιδέματα μας τα μοιραία.
-
Φίλτατε Γιάννη, καθηλωτική και άκρως ευαίσθητη η έμετρη απάντηση σου. Για μένα έχοντας διαβάσει τα γραπτά σου και γνωρίζοντας την συγκεκριμένη ιστορία σου, ήταν αναμενόμενο το αριστουργηματάκι αυτό.
Νά είσαι πάντοτε καλά και να μας χαρίζεις τα γραμμένα με ευαισθησία ποιήματα σου.
Οταν γυρίσω με το καλό θα τα πούμε εκτενέστερα.
Σ'ευχαριστώ.