Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: marthaxan στις 09/01/09, 09:35
-
Πάει καιρός, έχεις χαθεί
Ρωτάω τους φίλους, μα δεν σ’ έχουν δει
Μπλέχτηκες πάλι στου πόνου τα δίχτυα
Η τιμωρία σου έγινε πικρή συνήθεια
Δε φταις, δεν το βλέπεις;
Ξύπνα λοιπόν
Μη ζεις τη ζωή σου σα να ‘σαι απών
Τα χέρια του γίναν σκυλιά που δαγκώνουν
Επάνω σου ρίχνονται και σε ματώνουν
Τα χείλη που έλπιζες αγάπη να στάζουν
Φίδια γενήκανε, φαρμάκι σταλάζουν
Δε φταις, δεν το βλέπεις;
Ξύπνα λοιπόν
Μη ζεις τη ζωή σου σα να ‘σαι απών
Δεν σου αξίζει καμιά τιμωρία
Ένοχη είναι η δική του ανανδρία
Μην πνίγεσαι άλλο στης θλίψης το κύμα
Δεν είσαι ο θύτης, καλή μου, είσαι θύμα
-
Αχ, έτσι , πέστα ;D!Αν το διάβαζα πριν από δέκα χρόνια θα συμφωνούσα πολύ μαζί σου.Τώρα απλά σε καταλαβαίνω και μου αρέσει και ο τρόπος που γράφεις! ;)