Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: armagedon στις 10/01/09, 01:38
-
ανατριχιαστικος ο ηχος του μεταλλου να σερνεται στην ασφαλτο..
ενα κρανος στην ακρη πεταμενο.κοσμος πολυς..
Μα εσυ δεν τους ειδες,με το βλεμμα στραμμενο στο φως,τετοιο φως που πρωτη φορα αντικρυζει ο ανθρωπος
η μηπως δεν ειναι η πρωτη?
μαγνητισμενος τραβηξες για κει.Τα βηματα σου γινανε τρεξιμο γοργο.
μακρυς ο δρομος, μα στο βαθος εκεινη η μορφη η μανα σου δεν ειναι?απλωνει χερια σου μιλαει,προσπαθεις μα.δεν ακους.
Μια κινουμενη εικονα.Κι αλλη. Καποιος φιλος που ειχες να δεις χρονια.κι αλλη .κι αλλη.Ολοι σε φωναζουν το νιωθεις,αλλα δεν ακους.
Θες να πας κοντα τους.Μα καποιος σε τραβαει βιαια,καποιος σε κτυπαει στην πλατη..Γυρνας στο κρυο δωματιο.Τους βλεπεις απο ψηλα,θορυβος πολυς
μηχανηματα λαμπακια κουδουνιζουν σαν σε τρελλο χορο.Γυρισες πισω..
Ομως δεν σε ρωτησε κανεις αν το ηθελες...
-
Πραγματικά ανατρίχιασα φίλε είναι υπέροχο.
Ελπίζω να μην ζήσει κανείς τέτοια εμπειρία και ειδικότερα αν
δεν σε ρωτησε κανεις αν το ηθελες...