Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μιχάλης13 στις 19/01/09, 14:15
-
Ξημερώνει στην πλατεία Αριστοτέλους
κι εσύ στο φως του φεγγαριού που σβήνει
θυμίζεις κάτι απ’ της νύχτας τους αγγέλους
κι έχεις μια λάμψη που ποτέ δεν σε αφήνει .
Κι είπες θα σε λατρεύω μέχρι τέλους
θα ‘μαι για πάντα η δική σου αναπνοή
κι εγώ αγάπησα και πάλι τη ζωή
ένα ξημέρωμα στην πλατεία Αριστοτέλους .
Ξημερώνει στην πλατεία Αριστοτέλους
κι εγώ που πίνω τα δικά σου τα φιλιά
άρχισα πάλι να ελπίζω , επιτέλους
κι είν’ η ελπίδα η δική σου αγκαλιά .
Κι είπες θα σε λατρεύω μέχρι τέλους
θα ‘μαι για πάντα η δική σου αναπνοή
κι εγώ αγάπησα και πάλι τη ζωή
ένα ξημέρωμα στην πλατεία Αριστοτέλους .
-
Ωραίο φίλε μου, απλό και ρομαντικό! Γλυκό ξημέρωμα, ωραία στιγμή.
-
Ξημερώνει στην πλατεία Αριστοτέλους
κι εσύ στο φως του φεγγαριού που σβήνει
θυμίζεις κάτι απ’ της νύχτας τους αγγέλους
κι έχεις μια λάμψη που ποτέ δεν σε αφήνει .
πολύ όμορφη εικόνα, σωστό μέτρο και σου αφήνει μια γεμάτη αίσθηση, μια πληρότητα.
-
Το ξημέρωμα ειναι σίγουρα μία πολύ όμορφη και ρομαντική στιγμή γι' αυτό και αποτελεί πηγή έμπνευσης σε συνδυασμό δε με την πλατεία Αριστοτέλους μιλάμε για πραγματική ομορφιά . Επειδή έχω ζήσει το συνδυασμό αυτό εκτός του ότι είναι υπέροχος σε εμπνέει πραγματικά . Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια και σχόλια !
-
Απλά και μόνο για τις αναμνήσεις που μου φερες στο νου..
εκεί, στην ίδια πλατεία.. στο ίδιο φως..
Σ' ευχαριστω..