Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: mantinada στις 29/01/09, 00:47
-
Των αστεριών τα μονοπάτια αντικρίζω
όταν στα Μάτια σου κοιτάζω Ουρανέ
και δύναμη μου δίνεις να ελπίζω
πως όλα θε' ν' αλλάξουν κάποτε...
Οι μέρες σκοτεινές ξανά δε θα 'ναι
κι οι εφιάλτες μόνο παρελθόν,
στα πέλαγα, καράβι, θ' αρμενίζεις
μακριά απ' τις κατάρες των καιρών...
Ο κόσμος δε θα μοιάζει άλλο ξένος,
παραμυθένια κάθε Σου στιγμή,
ο Λόγος σου πυξίδα στις ερήμους,
ο Δρόμος θέλει Θάρρος και Πυγμή...
Στο βλέμμα μου φυλάω τη Μορφή σου,
στα στήθια μου Αγάπη δυνατή,
ποτέ μου δε θ' αφήσω να Σε πάρουν
του Χρόνου οι Εφιάλτες, οι φρικτοί...
Το δρόμο Σου κι εγώ θ' ακολουθήσω,
προστάτιδα του Ονείρου που ζητάς,
το Χέρι σου σφιχτά θα στο κρατήσω,
Μαζί να φτάσουμε εκεί που λαχταράς...
-
Στων Αστεριών τα Μονοπάτια, εκεί που ο κόσμος οικείος θα φαίνεται, όταν όλα θα αλλάξουν. Όταν θα υπάρχουνε ευχές που θα σεργιανίζουν στους δρόμους, κι όχι άδικες κατάρες..
Εκεί που οι άνθρωποι, στα μάτια θα κοιτάζονται και θα χαμογελούν απ’ την καρδιά.
Εκεί που η αγάπη φωτοστέφανα θα φτιάχνει που θα φωτίζουν τα σοκάκια του χρόνου.
Εκεί που ο χρόνος φίλος θα είναι και όχι ένας ακάλεστος ξένος.
Εκεί που οι άγγελοι θα κοιτάνε τους ανθρώπους και θα τους νιώθουν ίσους, κι όχι προστατευόμενους.
Εκεί που η μαγεία θα ‘ναι η ίδια η ζωή, και όχι μια ανέλπιδη φαντασία.
Εκεί που θα ανθίζει ότι αξίζει, στα γόνιμα του ονείρου τα νερά.
Εκεί που ο άνθρωπος θα είναι ένα με τον εαυτό του, και κομμάτι του κόσμου του, κι όχι αταίριαστος κυρίαρχος, χαμένος στα ξένα που να κατακτήσει πρέπει..
Εκεί που θα μιλάνε με φρίκη, μέσα σε πανώριες αίθουσες, για τα όργανα των βασανιστηρίων των παλιών, σαν τις τηλεοράσεις, τις πολυκατοικίες, τις λεωφόρους….
Εκεί που οι Πήγασοι ελεύθεροι θα πετάνε, μαζί με κομμάτια από όνειρα παλιά μα και καινούργια, που ούτε να τα φανταστούμε δεν μπορούμε εμείς οι φυλακισμένοι…
Εκεί που τα φεγγάρια παρέα στον ήλιο θα κρατούν, και το στερέωμα ξανά ο Κόσμος, το Κόσμημα που ‘λέγαν οι αρχαίοι ποιητές θα είναι…
Εκεί θάλασσά μου, εκεί θα σε βρω…
Εκεί που σκοτάδια δεν σκιάζουν των ονείρων τη θωριά..
Εκείνο το εκεί, που μέσα μας υπάρχει..
Εκείνο το εκεί, που εδώ να το φέρουμε η ψυχή μας λαχταρά..
Εκεί που τα πάντα Φως και Αγάπη θα ‘ναι..
Εκεί, στων Αστεριών τα Μονοπάτια..
Καλό ξημέρωμα Θάλασσά μου.. Και καλά μας ταξίδια στων αστεριών τα μονοπάτια..
-
Εγώ θα κάνω μια ευχή αντί να σχολιάσω τους όμορφους στίχους σας.
Να είστε πάντα καλά κι’ όταν φανούν τα πρώτα κίτρινα φύλα ακόμα και τα χιόνια να μην ξεχάσετε ποτέ το σ’ αγαπώ.
Θα μου επιτρέψετε να σας χαρίσω τους παρακάτω στίχους μου που γράφτηκαν πάνω σε κίτρινα φύλλα.
Άσε.
Άσε το χρώμα των ματιών σου να χαϊδέψω
να τρέξω στη πεδιάδα του δικού σου ουρανού
στα σύννεφα τα άλικα του νου
κι’ από του χρόνου τα φτερά να ξεπεζέψω.
Άσε για λίγο την ανάσα σου ν’ αφουγκραστώ
τους χτύπους της καρδιάς σου να μετρήσω
απ’ το τραγούδι το παλιό τους να μεθύσω
στ’ ανάλαφρα τα άληστα φιλιά σου να λουστώ.
Άσε στη θάλασσα της σκέψης σου να βρω αναπολήματα
να ταξιδέψω σ’ ένα όνειρο χαρούμενων στιγμών
καινούργιο θέμα σε μια έκθεση ιδεών
να ξαναγράψω ένα βαλς στου Δούναβη τα κύματα.
Άσε τα μάτια μου στα μάτια σου να μπουν να ταξιδέψουν
απ’ τις ερήμους της θλίψης να ξεφύγουν κι’ απ’ τα χιόνια
μ’ ονειρικά ακόρντα, πρίμο σεκόντο απ’ τ’ αηδόνια
στα χρυσοκίτρινα τα φύλλα του Σεπτέμβρη να χορέψουν.
Άσε το δάκρυ του κορμιού σου να φιλήσω
των φεγγαριών την ανθισμένη γλύκα να γευτώ
σ’ ένα ταγκό στη σιγαλιά της αγκαλιάς σου ν’ αφεθώ
με της χαβάγιας τη γλυκόλαλη πενιά να σου μιλήσω
και να σου πω
εγώ χαρά μου και στα χιόνια σ’ αγαπώ.
-
Υπέροχοι οι στίχοι σου Γιάννη...
Πραγματικά, δε νομίζω πως θα μπορούσα να διαβάσω
κάτι άλλο τόσο πανομοιότυπο με τα συναισθήματά μου...
Μακάρι η ευχή σου να πιάσει φιλέ μου.
Μακάρι...
Να είσαι πάντα καλά,
καλό μεσημέρι!
-
ερωτικής αγάπης ποίηση από μάστορες του είδους
μπράβο και στους τρείς
-
Σαφώς και είναι "μάστορας" του είδους ο Γιάννης,
έχεις απόλυτο δίκιο Παναγιώτη...
Εμείς οι άλλοι συγκαταλεγόμαστε στους "μαθητάδες"
όμως, έχουμε πολλά και καλά να μάθουμε ακόμα...
Ευτυχώς έχουμε άξιο δάσκαλο!
Να είσαι καλά φίλε μου,
καλό απόγευμα...
-
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ.
Μαρία μου, η τέχνη της σύνθεσης λογοτεχνικών έργων σε στίχους είναι και έμφυτο χάρισμα κι’ εσείς το έχετε και με το παραπάνω.