Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιππαρχος στις 31/01/09, 13:23
-
Έφυγες και είμαι μοναχός
νιώθω να μην έχω πια πατρίδα
του πελάγους είμαι ναυαγός
χωρίς της σωτηρίας τη σανίδα
σύντροφός μου ο αναστεναγμός
καθώς γεμίζω λέξεις τη σελίδα
Έφυγες και δε θα ξαναρθείς
μα θα σε θυμάμαι όπως σε είδα
νύχτα του Απρίλη να ανθείς
από της ψυχής μου την αχτίδα
δε σου μέλλεται να μαραθείς
θα ‘χεις την αγάπη μου για ασπίδα
Έκανα τα χέρια μου εκκλησιά
μέσα τους να βρίσκεις την ελπίδα
να ‘ρχεσαι εδώ για ζεστασιά
όταν σε χτυπά η καταιγίδα
να σε πάει στου ονείρου τα νησιά
των χεριών μου η στέρεη αψίδα
-
Σε βρίσκω εξαιρετικά καλό!
Αν εξαιρέσω 1-2 στίχους που σου ξέφυγε το μέτρο δεν μπορώ να βρω κάτι άλλο.
Αντιθέτως έχεις μια εξαιρετικά μεγάλη συνοχή στο θέμα σου και δεν ξεφεύγεις καθόλου απο την αρχή ως το τέλος. Προχωράς σε παρομοιώσεις χωρίς τη χρήση του "σαν" και αυτό τις μετασχηματίζει σε κάτι δεδομένο για τον αναγνώστη. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός οτι αν απομονώθούν οι λέξεις που ομοιοκαταληκτούν τότε διαφαίνεται μια νοηματική συσχέτιση μεταξύ τους.